Let's Par Tee! Waar is dat feestje?

Wat zullen we doen? Na onze ronde op Millennium Golf naar het om de hoek gelegen stadion van OH Leuven gaan om een potje voetbal te kijken en daarna nog even de stad in? Of meteen de stad in en dan wel zien hoe de avond loopt? Of gaan we toch maar snel richting hotel om daar nog een drankje te nemen en dan bijtijds naar bed? We hebben immers al twee dagen golf in de benen, de nodige pintjes achterovergeslagen, weinig nachtrust gehad en een vroege starttijd voor de boeg. Je wil toch niet de hele dag tevergeefs jagen op je eerste par. Misschien is het verstandiger als...

Het zijn overwegingen die we 'vroeger' niet maakten. Tussen je 20ste en je 30ste kon je met een gerust hart stevig doorzakken en de volgende ochtend weer min of meer okselfris aan de nieuwe dag beginnen. Of je sleepte je vol goede moed door die dag heen. Maar met het verstrijken der jaren wordt dat steeds moeilijker. Een drankje te veel of een te korte nacht moet je vaak bekopen. En daarvoor hoef je niet eens meer door te zakken tot de zon opkomt. Dus ja, wat doe je met een starttijd op zondagochtend 08.00 als de zaterdagavond voor je ligt? Naar de grootste toog van Europa of toch maar bijtijds onder de wol?

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Martin's Klooster

Het concept Let's Par Tee werd een jaar geleden door Pin High Golftravel in de markt gezet. 'Speciaal voor golfers die zich jong voelen en graag samen met vrienden op pad gaan', staat er op de website van de touroperator. De geselecteerde golfbestemmingen liggen vrijwel zonder uitzondering in de buurt van steden waar in de avonduren nog wel wat te beleven is, al moet je voor sommige van die bestemmingen wel een stukje sturen.

Dat laatste hoeven we bij de door ons gekozen Let's Par Tee-bestemming niet. Het Belgische Leuven is vanaf het midden van Nederland binnen drie uur te bereiken, en het hotel, Martin's Klooster, staat midden in het centrum van de drukke studentenstad.

Leuven heeft een geschiedenis die teruggaat tot om en nabij het jaar 800 en telt iets meer dan honderdduizend inwoners, waarbij de leeftijdscategorie 20-50 jaar oververtegenwoordigd is. Een blik op de site van de Katholieke Universiteit Leuven, die tot de vijftig oudste universiteiten van de wereld behoort, leert dat er in het afgelopen studiejaar ruim zestigduizend studenten ingeschreven stonden. Het verklaart waarom het aandeel jongeren op straat zo groot is. En waarom de terrassen van de cafés en restaurants vooral bevolkt worden door twintigers.

Overigens zijn er daar nogal wat van – van terrassen, cafés en restaurants. De bekende Oude Markt pal achter het schitterende stadhuis wordt niet voor niets 'de grootste toog van België' genoemd. Als de vele tientallen kroegen de terrasstoelen buiten hebben staan, blijft er van het grote plein niet veel meer over dan een wandelpad, geflankeerd door duizenden tafels en stoelen. En een paar meter verderop is het al nauwelijks anders. In de smalle Muntstraat kun je elkaar hier en daar niet eens in tegenovergestelde richting passeren, omdat de restaurants – met keukens uit alle windstreken – tegen beide gevels de tafeltjes buiten hebben gezet.

Clubje meer

Hoewel we mede voor Let's Par Tee hebben gekozen om na de ronde eens niet in het hotel te blijven rondhangen, zien we bij aankomst al snel dat dit een prima plan B zou zijn. Martin's Klooster is een charmant hotel, gebouwd met een oud klooster als basis. De kamers zijn fijn en als je, na een lange dag op de golfbaan, eenmaal op het terras of in de binnentuin hebt plaatsgenomen, dan is het niet lastig om de stad de stad te laten.

De banen die we tijdens ons lange weekend bezoeken, liggen geen van alle in Leuven zelf. De op nauwelijks twintig kilometer gelegen Royal Bercuit Golf Club ligt nog het dichtstbij. De uit de jaren zestig van de vorige eeuw stammende baan is getekend door Robert Trent Jones jr. en vindt zijn weg in een geaccidenteerd terrein met kasten van huizen langs de fairways. De eerste paar holes zijn zonder uitzondering in klassiek Engelse stijl uitgevoerd, de tweede negen kenmerken zich door een vrijere architectuur. Leuk om te zien, maar je focus moet natuurlijk vooral op de baan gericht zijn. De architect, ontwerper van zo'n vierhonderd banen wereldwijd, met daarbij topbanen als Valderrama, Sotogrande en Pinehurst, geeft de golfer nauwelijks rust. Niet voor niets staat op tal van holeborden de spreuk 'Hard to par... easy to bogey'. Het is een waarschuwing en een speeltip tegelijk: probeer je te veel, dan lever je zo slagen in; speel je naar je mogelijkheden, dan kun je alsnog scoren.

De eerste holes speel je over een redelijk vlak terrein tussen enorme bomen door, maar vanaf hole 5 gaat het ineens hard naar beneden en vragen we ons af of een buggy misschien niet een optie zou zijn geweest. Tussen de tee en de green van de korte par-3 5de zitten een enorm hoogteverschil, terwijl je vanaf de tee van de lastige par-4 6de door een dal heen loopt om bij de hoger gelegen green aan te komen. Als we na de 7de te hebben beklommen staan uit te hijgen, weten we zeker dat we bezoekers op het hart drukken om goed na te denken of die buggy, en anders een elektrische trolley, misschien een goede investering is.

En toen moest de back nine nog komen. Deze was nóg heuvelachtiger, zo was ons bij de ontvangst al te verstaan gegeven. 'Goed voor de kuiten', zei de starter van dienst met een satanische glimlach op zijn gezicht. Naast een goede conditie is ook goed spel nodig om een fatsoenlijke score binnen te brengen. Juist de grote hoogteverschillen maken het lastig om de goede club te kiezen. Een clubje meer blijkt meer dan eens alsnog een club te weinig.

Forever young

Om nou te zeggen dat we fris en fruitig de deur uitgaan de volgende ochtend... niet bepaald. Het is misschien niet extreem laat geworden, maar thuis liggen we op vrijdagavond zelden zo laat in onze mand. Na op het terras van een van de vele restaurants van een pannetje mosselen te hebben genoten, vergezeld van een lokaal biertje, vervoegden we ons de vorige avond bij een boven een club gelegen snookercentrum. Heel andere stokken, veel meer ballen en gaten, maar een prachtig tijdverdrijf. Even na middernacht, op weg naar ons hotel, merkten we dat het nog gezellig druk was in de stad en doken we een van de vele cafés in om nog één pintje te nemen. In het door studenten bevolkte etablissement vielen we weliswaar een beetje uit de toon, maar je bent forever young en young at heart of je bent het niet.

Desondanks waren we maar wat blij met onze late starttijd op zaterdagochtend op Millennium Golf. Ook omdat die ons de gelegenheid bood om een paar uur door Leuven te struinen. Want dat moet je absoluut doen als je hier verblijft. Wandel over de dagmarkt in het weekend en verbaas je erover dat je, waar je op de Nederlandse markt een warme stroopwafel koopt, hier een eetstandje met escargots aantreft. Vergaap je aan de gedetailleerde beeldhouwwerken bij het uit 1439 stammende stadhuis. Breng een bezoek aan een van de terreinen van de universiteit of de botanische tuin. Het is allemaal de moeite waard.

Dat kan ook gezegd worden van Millennium Golf. De door Bruno Steensels ontworpen baan is een echte tourbaan en ontving de DP World Tour (Challenge Tour en First Stage van qualifying school) niet voor niets meerdere keren. Het baanrecord staat er op naam van ene Thomas Pieters, terwijl Thomas Detry zich lang eigenaar mocht noemen van de beste amateurscore. Langs de oevers van de Paalse Plas heeft de architect een uiterst uitdagende course aangelegd, die bovendien uitstekend onderhouden is. Snelle greens, goede bunkers en (vooral op de tweede negen) tal van waterhindernissen vormen een flinke uitdaging voor spelers van alle niveaus.

Vroege wekker

De derde en laatste baan die we aandoen, is die van Golf du Château de la Bawette, en dat is weer een heel andere baan. Het in de jaren tachtig uit dicht bos gehouwen golfcomplex telde oorspronkelijk 27 holes, maar sinds een jaar of twaalf nog maar 18. De eigenaar van de grond en het naastgelegen kasteel kreeg een aanbod van de gemeente om een deel van het terrein te verkopen voor de ontwikkeling van een bedrijventerrein. De deal was snel gesloten, maar de bouw laat nog altijd op zich wachten. 'Spijtig,' zegt directeur Michael André, 'we hadden de golfbaan nog prima kunnen gebruiken tot het moment dat de bouw zou beginnen. Het is hier eigenlijk altijd vol.’

Wij hebben een van de eerste starttijden en gingen mede daarom de vorige avond op tijd terug naar het hotel, om daar op het terras na te genieten van de eerste twee rondes. Een wekker die om half zeven gaat, laat zich nu eenmaal slecht rijmen met nóg een avond tot laat in de kroeg, zo besloten we wijs. Daarbij zat de Oude Markt tjokvol studenten. Het academisch jaar stond op het punt van beginnen en de stad stroomde langzaam vol. Natuurlijk waren er nog genoeg andere terrassen op rustiger locaties, maar het was een mooi excuus om de stad aan de eerstejaars te laten en bij Martin's Klooster de birdies en bogeys nog eens de revue te laten passeren.

De volgende ochtend profiteren we ervan, want ook deze baan is een flinke aanslag op onze conditie. Er zijn grote hoogteverschillen en meer dan eens staan we even op adem te komen, ondertussen genietend van het uitzicht – niet zozeer op de omgeving als wel op de baan. Prachtige doorkijkjes, fraaie waterpartijen en met een beetje geluk zie je zelfs wat hertjes rondscharrelen in de bosrand. Een prachtig besluit van onze golftrip, of, om in het thema te blijven, van ons golffeestje.

Abonnee worden?

Dit artikel is ook te lezen in Golfers Magazine 4. Het hele nummer lezen? Dat kan: ga nu naar de winkel en lees ook alle andere verhalen. Of beter nog: sluit een abonnement af en ontvang hét golftijdschrift van Nederland en België vanaf volgende maand thuis. Tien keer per jaar, 132 pagina's met alles wat je over jouw sport wilt weten.