Interview Mayka Hoogeboom - deel I: 'Hoe meer competitie, hoe beter'

Als deze week op De Goyer het Dutch Ladies Open van start gaat is Mayka Hoogeboom een van de Nederlandse spelers in het veld. Voor Golfers Magazine 3 spraken we uitgebreid met de jonge professional. Vandaag deel 1. Over extra weerstand en college.

Bijna twintig jaar na haar eerste schreden op de golfbaan kijkt ze er nog altijd met warme gevoelens op terug. Hoewel de jeugdlessen op Voorschoten vooral leuk waren, erkent ze dat daar de zaadjes zijn geplant voor de afslag die haar leven zou nemen. 'Toen ik 6 was, nam mijn vader me voor het eerst mee naar de korte par-3-baan in Voorschoten. Ze hadden daar een heel actieve jeugdafdeling. Op een gegeven moment waren er meer dan vijftig kinderen! En dat op een baan met misschien maar driehonderd leden. We kregen op een heel leuke en speelse manier les van de pro's Ralph Wilde en Paul Goedkoop. Samen met een enthousiaste jeugdcommissie maakten zij er echt wat van’, zegt de inmiddels 25-jarige Zuid-Hollandse, uit het raam kijkend van het clubhuis van haar homecourse de Noordwijkse.Het enthousiasme van de jonge Hoogeboom werd mede gevoed door haar aanleg voor de sport, zo geeft ze direct toe. 'Ik won al snel wat wedstrijdjes. Ik denk dat voor iedereen geldt dat dat helpt. Ik vond golf ontzettend leuk, vond het uitdagend en werd steeds beter. Zeker toen ik vaker ging spelen op een grote baan en lid werd van Leeuwenbergh. Daar waren nog meer talentvolle kinderen. En al waren de meesten wat ouder, ik vond het supercool met die gasten. Ik trok me echt aan hen op en wilde niet voor hen onderdoen. Die uitdaging heeft me in die periode, zeg rond mijn 13de, 14de, zeker geholpen. Ik wilde er ook echt wat voor doen en trainde hard.' Lachend: 'Al was er ook een tijd waarin ik dat minder had. Een beetje puberaal dwarsliggen hoort erbij, toch?'

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Een beetje puberaal dwarsliggen hoort erbij, toch?

Extra weerstand

Dat puberen mocht eigenlijk geen naam hebben, want de speelster van de Noordwijkse werkte gestaag door aan haar ontwikkeling als golfster. Ze speelde in de nationale selecties, won wedstrijden en werd steeds beter. Ook omdat ze een duidelijk doel voor ogen had: professional worden. Ze wist ook al welke tussenstap ze daarvoor wilde of misschien wel moest zetten. 'Ik wilde heel graag naar college. Maar toen ik een vriendje kreeg weer niet. Hoewel Berry (Jole, voormalig professional, red.) zelf ook naar college was geweest, vond ik het idee om een paar jaar bij hem weg te gaan helemaal niets. Toen ik uiteindelijk de knoop doorhakte en besloot mijn droom na te jagen – iets waar Berry helemaal achter stond trouwens – was ik een beetje aan de late kant. De grote colleges hadden hun recruitementproces al lang en breed achter de rug. Daardoor was de keuze wat beperkter, ook omdat ik natuurlijk op een scholarship moest. Maar ik had een duidelijk beeld van wat het moest worden. De locatie was van minder belang, wel dat het een college met een goed onderwijsprogramma was. Eentje die goed in de ranking stond, maar ook een school waar ik niet als beste speler binnen zou komen. Het klinkt misschien aantrekkelijk om dat wel te zijn, de beste, maar daar heb je gewoon veel minder aan. Als je beter wilt worden, ben je gebaat bij extra weerstand. Hoe meer competitie, hoe beter.'

Morgen deel 2 van het interview dat eerder te lezen was in Golfers Magazine 3. Altijd alle verhalen uit Golfers Magazine lezen? Neem dan nu een abonnement.