Dagboek van Haenen 4 – De slechtste dag ooit? Nee hoor, we verloren niet eens

Dit stukje had een ode aan het gastheerschap moeten worden. Een lofzang op inzet, kameraadschap, sportiviteit en gastvrijheid. Maar ja, als je uren naar niks zit te staren, wordt het lastig. Nog voor ik goed en wel begon, wist ik al dat het gedoemd was te mislukken.

Nóg slechter dus

Golf speel je om te golfen. Niet om koffie te drinken, niet om met de armen over elkaar naar een leeg terras te staren. Niet om met buggy’s doelloos rondjes te rijden en het niveau kruk te aanschouwen. Dat is ook veel te confronterend. Want je ziet dan andere mensen écht slechte ballen slaan. Maar van die mensen hebben wij dus verloren. Wij zijn dus nóg slechter. 

Golfen deden we wel - zes lullige holes op de par 3 baan. Maar verder? Wachten. En wachten. En nog eens wachten.

Op papier waren we met tien man. Dat zijn we al de hele campagne. Maar de realiteit was dat Dimitri en Koert er als enige de hele dag waren. Jawel, ook Koert! Juist Koert! Boogie en ikzelf waren er in de ochtend. En ook Udo kwam even kijken. Dapper, gezien de situatie thuis bij zijn vader. Diens gezondheid is broos, vertelde hij. Zijn vader is blind. 93 jaar oud en minstens zo eigenwijs als dat hij oud is. Udo en zijn broer hadden zorg aan huis geregeld om alles te regelen rondom de catheter van vaderlief. Lieve zustertjes, volgens Udo. Nu vindt Udo zusterjes al snel lief. Maar zijn vader niet. Die kan ze toch niet zien en had moeders gesommeerd de zorg weer op te zeggen. Udo was en is er maar druk mee. Maar hij doet het fantastisch.

Zere stuitjes en schaafwonden

De rest van ons? Die lagen te creperen onder een tropenzon op Curaçao, met hun cocktailglazen en slappe verontschuldigingen. Gebeurde er nog mooie dingen? Jawel. Het hoogtepunt van de dag was voorbehouden aan de Lingewaelsche. De bespelers van de Kroonprins in Vianen wisten na een dramatisch 6-0 verlies in de ochtend alsnog het kampioenschap binnen te slepen door bijna alle singles te winnen. Vijf gewonnen singles, één verloren — een klinkende 10-2 winst die de eindstand kantelde naar 10-8. De vreugde was explosief en volkomen terecht.

En dus sprongen ze de vijver in — al bleek die eerder een uit de kluiten gewassen modderplas. Kniehoog sop, koude schrik. De glorie bleef overeind, zere stuitjes en de schaafwonden waarschijnlijk ook.

De speeches hadden dezelfde grillige lijn als de dag. Captain Bob van de Lingewaelsche was de koning te rijk en kreeg het nog voor elkaar om het hele clubhuis te laten lachen. Onze eigen Dimitri vond het nodig om zijn boekje ver, héél ver, te buiten te gaan met een ongepaste schoonmoedergrap, het soort misplaatste 'humor' waarvoor je normaal gesproken uit bruiloftszalen wordt verwijderd. Maar Dimitri komt overal mee weg. 

De dood van teamspirit

Een dieptepunt was er ook. Op hole 11 zagen we ook nog hoe teamspirit definitief dood kan bloeden. Een speler van de Wouwse Plantage die zijn eigen ‘maat’, met de subtiele finesse van een olifant in een porseleinkast, volledig en publiekelijk afbrandde. Omdat hij geen perfect bal sloeg. Omdat zijn oplijning niet klopte. Omdat hij vond dat zijn maat te weinig les nam. Omdat het allemaal klaarblijkelijk zo verschrikkelijk belangrijk was, daar in de krochten van de derde klasse. Ik vond het niet minder dan een pijnlijk tafereel dat zelfs de vogels deed zwijgen.

En dan de eeuwige discussie: blijven eten of snel naar huis? Alsof je nog punten kunt scoren op het thuisfront door bijtijds je gezicht te laten zien. Wie gelooft dat zijn huwelijk gered wordt door een verloren uurtje op een zondagavond, moet zichzelf eens goed in de spiegel aankijken.

Overigens: De Haenen had het fantastisch geregeld. Een keuzemenu om u tegen te zeggen, verzorgd tot in de puntjes. Scampi, carpaccio, burrata, zalm, rumpsteak, ravioli, kaasplankjes waar je de Mariakapel voor zou leegbidden. Eten zoals je zelden meemaakt na een dag waarop verder alles in grijswaarden kleurde.

We call it a day

De balans? Een handvol dappere achterblijvers die hun middag zagen verdampen, een kampioen die de bodem raakte maar boven kwam, en een wereld waarin zelfs een beetje fatsoen en kameraadschap op sommige fairways was weggeslagen.

We call it a day. Gastheerschap, zeggen ze dan. Wat het was: een trage executie van geduld. Volgende week wordt er niet gegolfd. Dan herdenken we hen die gevallen zijn in een strijd die wel ergens om ging. Op 11 mei vormen we de erehaag voor Golfclub de Lingewaelsche, op hun eigen Kroonprins.