Boek: Together we roared

Op dinsdag 2 maart 1999, een uur of acht ’s avonds, rinkelde de telefoon in de hotelkamer in Miami Beach, Florida. Het schelle en hoge geluid irriteerde Steve Williams. Hij was het gewend om vroeg op te staan en hield er niet van om in de avonduren nog gebeld te worden. Zéker niet vlak na een twintig uur durende vlucht vanuit Auckland, Nieuw-Zeeland. Williams lag half slapend op bed, al probeerde hij nog een uurtje wakker te blijven om geen heftige jetlag te krijgen. Normaal gesproken sliep hij bij zijn baas, de golfer Raymond Floyd, maar diens nabijgelegen huis zat vol gasten die allemaal over waren gekomen om Floyd te zien spelen in zijn thuistoernooi, het prestigieuze Doral-Ryder Open.

Met tegenzin nam Williams de telefoon op. Het kón tenslotte een belangrijk telefoontje zijn.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

'Steve... hey, dit is Tiger Woods', hoorde hij een enthousiaste jonge stem zeggen.

'Donder op, Bob, ik ga slapen', reageerde Williams. Een beetje geïrriteerd, maar tegelijkertijd grinnikend om de goede persiflage, hing Williams op. Hij dacht dat het een grap was van zijn vriend Bob Garza. Williams had een huis bij de Sun River Golf Club in Oregon en Garza was daar een van de golfprofessionals. Hij had een geweldige imitatie van Tiger Woods in huis.

Opnieuw rinkelde de telefoon. 'Steve, dit is écht Tiger. Heb je een minuutje voor me?'

Zucht. Williams hing wéér op, nu met iets meer kracht.

Voor de derde keer ging de telefoon.

'Steve, ik ben Tiger. Hang alsjeblieft niet op', hoorde hij een wat geïrriteerde stem zeggen. 'Ik ben gestopt met mijn caddie en zou graag met je praten over de mogelijkheid om voor mij te komen werken.'

Niet te onderschatten invloed

Met een moeizaam tot stand gekomen afspraak om kennis te maken begint niet alleen de langdurige relatie tussen Steve Williams en Tiger Woods, het zijn ook de eerste alinea's van het ruim driehonderd pagina's dikke boek dat Williams samen met de Australische golfjournalist Evin Priest heeft geschreven. Jaren nadat de succesvolle samenwerking bruut ten einde was gekomen (daarover later meer) besloot de inmiddels 61-jarige oud-caddie dat het tijd was om zijn verhaal te doen. Het verhaal over een van de meest succesvolle samenwerkingen in golf ooit moest verteld worden, zo meende de man die ook de rechterhand was van Greg Norman (1982-1989), Raymond Floyd (1989-1999) en Adam Scott (2011-2017 en 2022-2023). Hij zal echter vooral de golfgeschiedenisboeken ingaan als de caddie van Tiger Woods. Geen enkele speler stond hij zo lang bij als Tiger (1999-2011). En hoewel met name het talent van Woods bijdroeg aan diens succes, is de invloed van Williams niet te onderschatten, zo is de algemene consensus.

'Ik denk echt dat Steve van vitaal belang was voor Tigers succes. Steve had een aangeboren gevoel voor het moment, voor wat een golfslag vereiste en voelde aan wat een golfer voelde en hoe dat een slag kon beïnvloeden', antwoordt Evin Priest op de vraag hoe groot Williams’ invloed was op het succes van de vijftienvoudig majorwinnaar. 'Zonder Steve had Tiger alsnog veel majors en toernooien gewonnen, maar de beste vergelijking is deze: als Tiger die dertien majors opnieuw zou moeten spelen, zou hij dan een andere caddie kiezen? Ik vermoed van niet. Van de putt op hole 17 op zondag tijdens het PGA Championship van 1999 tot de wedge op de 72ste hole op Torrey Pines tijdens het US Open van 2008: Steve had een meetbare invloed op Tigers prestaties. In het boek maken Mark O’Meara en Ian Baker-Finch diezelfde observatie', aldus Priest, die het boek schreef na urenlange gesprekken met Williams.

Podcastserie

Als we Priest benaderen voor een interview over zijn nog te verschijnen boek, is hij bijkans nog verbaasder dan Williams was toen hij hem benaderde met het idee voor het boek. 'Ik ken Steve nu negen à tien jaar – ik als verslaggever op de PGA Tour en Steve als caddie van Adam Scott. Ik vond altijd al dat hij een geweldige vent was en dat hij meer verhalen te vertellen had. In 2021, toen ik in Australië was en hij in Nieuw-Zeeland – allebei onder strenge corona-lockdownmaatregelen – vroeg ik hem of hij een podcastserie wilde doen, die we uiteindelijk Chasing Majors noemden. De serie werd erg populair en we grapten voortdurend over het maken van een nieuwe serie. Nadat Steve was gestopt met fulltime caddieën, vroeg ik hem tijdens een telefoongesprek in augustus 2023 of hij niet eens wilde gaan zitten voor een boek om zijn nalatenschap als Tigers caddie af te sluiten. Hij was ergens in Nieuw-Zeeland aan het racen en belde me een dag later terug. Toen hij ja zei, was ik zo enthousiast dat ik me die dag nauwelijks kon concentreren op mijn verslaglegging van het Tour Championship voor Australian Golf Digest. Zijn reactie was dat hij dankbaar was dat we onze samenwerking als verhalenvertellers konden herstarten en dat hij straks een definitief, historisch boek zou hebben over zijn twaalf jaar met Tiger – een boek dat hij over vijf, tien of twintig jaar nog steeds met plezier zou lezen. Het documenteren van die geschiedenis was voor Steve erg belangrijk. Met de podcast als leidraad hebben we ruim zes maanden elke week interviews gedaan. Steve opende ook zijn schatkamer aan memorabilia uit zijn tijd met Tiger. Het was zo bijzonder om Steves schrijver te zijn.'

Nieuwe anekdotes

Dát Williams Woods’ tas opnam, was op zich al bijzonder. Reeds op 6-jarige leeftijd werkte hij als caddie en op 10-jarige leeftijd pakte hij regelmatig twee keer per weekend de tas op voor 36 holes. Maar het waren vooral de jaren bij de veeleisende Norman, en daarna nog lange tijd bij Floyd, waardoor Williams al regelmatig nadacht over zijn pensioen. Het vele reizen, het altijd van huis zijn, de grote druk… misschien was het tijd om op niet al te lange termijn de tas aan de wilgen te hangen. Maar Woods was natuurlijk niet zomaar iemand. Sinds zijn entree in de golfsport was zijn roem hem ruim vooruitgesneld en in de dik twee jaar dat hij inmiddels professional was, had hij die roem ook ruimschoots voorzien van prijzen, onder meer The Masters van 1997. En dus kon Williams Tigers verzoek niet zomaar terzijde te schuiven. Na gesprekken met onder meer caddie-icoon Fanny Sunesson ('Je hebt de kans de grootste caddie ooit te worden') besloot Williams om in elk geval nader kennis te maken.

Bij die eerste formele kennismaking – de twee hadden elkaar op de baan al wel eerder getroffen – viel Williams direct een overeenkomst op die Woods erg voor hem innam. Beiden bleken gek te zijn op het wassen van auto's. Niet in een wasstraat, maar met de hand, en met uiterste precisie.

Met exact diezelfde precisie gingen Woods en Williams uiteindelijk te werk op de baan. Zo hield Williams alle statistieken bij die je maar kon bedenken en pikte Woods aldus verkregen informatie direct op. 'Toen ik zag dat hij relatief veel slagen liet liggen tussen de 120 en 100 yards – een afstand die hij vaak overhield – ging hij daar hard mee aan de slag.'

Priest: ‘Een van de vele redenen waarom Steve zo’n geweldige caddie was, is dat hij routinegericht, punctueel en consistent is. Zo ging het ook bij het werken aan dit boek. We spraken elkaar minstens eens per week via Zoom, een uur of langer. Tijdens die wekelijkse interviews was het geweldig als Steve zich opeens iets herinnerde uit zijn tijd met Tiger en het interview onderbrak om het eruit te gooien voordat hij het weer vergat. Dat leverde de allerbeste verhalen op, omdat ze levendig waren en al die tijd hadden liggen sluimeren om tevoorschijn te komen door ons gesprek van die dag. Als grote Tiger-fan, golfverslaggever en gepassioneerde golfontleder wist ik welke verhalen Steve nog niet eerder had verteld. Het was opwindend om nooit eerder gehoorde anekdotes over de samenwerking tussen Steve en Tiger bloot te kunnen leggen.'

Review - Puur leesplezier

Wat Evin in het interview al zei, ervoeren wij tijdens het lezen van Together we roared: wat een feest om al die anekdotes uit de eerste hand te vernemen. Natuurlijk is een aanzienlijk deel van het verhaal Woods & Williams al eerder verteld, maar altijd fragmentarisch, nooit op deze manier. De vele uren die Williams en Priest met elkaar spraken, hebben een fantastisch boek opgeleverd. Niemand zat al die jaren dichter op het vuur dan Williams, en daarover lezen is extra bijzonder omdat Woods vaak extreem gesloten was. Zo gesloten dat ook Williams volstrekt onwetend was van Tigers dubbelleven, waardoor ook hij zich bedrogen voelde. Wie echter verwacht een 'afrekening' te gaan lezen, komt bedrogen uit. Together we roared is het verslag van twaalf intensieve, maar bovenal succesvolle jaren. Dat een groot deel van het boek de eerste twee jaren beslaat, is niet zo vreemd: in die periode werd de basis gelegd voor de jaren die zouden volgen én 2000 zal voor altijd de boeken ingaan als hét jaar van Woods. En dus van Williams. Together we roared is 320 pagina's puur leesplezier.'

Kopen?

Titel Together we roared

ISBN 9780063418707

Auteurs Steve Williams en Evin Priest

Verschijningsdatum 14 mei 2025

Uitgever HarperCollins Publishers

Taal Engels

Aantal pagina's 320

Prijs € 34,50

Wil je het hele interview met Priest lezen? Koop Golfers Magazine 3. Of beter nog, neem een abonnement en mis nooit meer dit soort verhalen.