Dagboek van Haenen 4 – De afwezige generaal en dolende soldaten

Er zijn dagen waarop leiders opstaan. En er zijn dagen waarop leiders afreizen naar Frankrijk. Captain Dimitri koos voor het laatste. Waarom precies? Niemand die het weet. Een bruiloft? Een begrafenis? Een wijnproeverij met Brigitte Macron? Geen idee. Maar één ding is zeker: hij koos. En niet voor ons.

Poëzie. Maar dan anders

Gelukkig was daar vice-captain Anton, die zichzelf – met tegenzin maar vol plichtsbesef – naar voren schoof als de nieuwe generaal van het slagveld. Peter had hem direct een bijnaam gegeven: de vieze, smerige captain. Of dat kwam door de opstelling of gewoon door jaloezie, laten we in het midden. Feit is: Peter had z’n spullen op orde. Een unicum. Nog maar een week geleden verliet hij het strijdtoneel voortijdig, vol romantische bedoelingen. Een jubileumavond met zijn geliefde. Wat een erotische opera had moeten worden, eindigde in een medische ramp. “Het liep eruit aan alle kanten,” aldus de patiënt. Poëzie. Maar dan anders.

En dan John. Onze debutant. Fris, scherp, stilletjes betrouwbaar. Hij vormde samen met Peter de Curaçaose coalitie van het ochtendgloren. Ze wonnen met 3&1. Tegen een duo dat op papier acht slagen verschil had in handicap. David tegen Goliath.

Ook Boogie en ondergetekende (ik zei de gek) sleepten twee punten naar binnen. Boogie, onze immer onvoorspelbare Boogie, werd als een schaduw geleid door de vice-captain. Op één hole werd dat even losgelaten en prompt dacht de nieuwbakken Bosschenaar dat hij een bal tussen twee bomen door kon pitchen met een gat van anderhalve meter. Voor de man die al twee weken geen green weet te raken, al was hij net zo groot als een Waddeneiland; ambitie kon hem niet ontzegd worden. Hij kon nog net op tijd bukken voor de bal die even zo hard terugkwam als dat hij vertrok.

Gelukkig bewaarde hij zijn beste spel tot hole 18 waar de partij over de streep getrokken werd. Twee putts, twee punten binnen. Dat heet geen winnen, dat is componeren. Een sonate in wit en groen.

Rouwkaart in spreadsheetvorm

De middag beloofde veel. Maar Haenen 4 is een team van verrassingen. Geen goede. Boogie zette zijn kunststukje voort met een partij waar zelfs Tiger even voor zou klappen: twee birdies, een bijna-eagle, parren alsof het niks was. 5&4. Zijn tegenstander kapotgemaakt. En verder? Stilte. De rest van de scores leest als een rouwkaart in spreadsheetvorm.

Michel, onze robuuste toy-soldier, mompelde op de parkeerplaats iets over hoe lekker het liep de laatste tijd. Daarna verloor hij met 6&5. De ironie was pijnlijker dan zijn drives.

Koert bood moedig partij, maar moest het hoofd buigen na 16 holes met 4&2. Onze Boys From Curaçao hadden het kruid overduidelijk in de ochtend al verspeeld en gingen beiden kopje onder op het Oosterhouts landgoed.

Zelf was ik ziek. Echt ziek. Geen excuses, maar laat ik zeggen: als er dopingcontroles waren geweest op De Oosterhoutse, had ik positief getest op zwakte, koorts, paracetamols, ibuprofen en vooral veel zelfmedelijden. Captain/gastheer Daniël joeg ons met militaire precisie door de baan heen. Om vijf uur waren we allemaal klaar. Maar het diner begon pas om half acht. Koert hield het voor gezien. Dat doet Koert het liefst altijd. Of er nu wel of niet gepolderd moet worden. Ik kapte er ook mee. Met een dekentje op de bank leek me beter. Het enige dat ik nog moest weerstaan was Boogie’s ronkende overwinningsverhaal in stereo op de terugweg in de auto.

We staan onderaan. Stijf. Lager dan het moraal in de kleedkamer. Twee gespeeld, twee verloren. Maar Octopus Paul is gebeld. En hij voorspelt: winst. De laatste strohalm van Haenen 4 is een inktvis met een glazen bol.

Tot volgende week. Misschien mét captain. Misschien met punten.