/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2025%2F04%2FH5msjHBM1U6MdE1744011272.jpg "Zand in bunkers")
Sinds The Masters 1975 is het bunkerzand op Augusta National anders dan op andere grote banen in de wereld.
Begin jaren zeventig had Clifford Roberts het wel gehad met het zand in zijn bunkers. Het zand zag er niet goed uit en het was inconsistent, zei de man die vanaf de oprichting in 1931 tot zijn zelfgekozen dood in 1977 de voorzitter en de despoot van Augusta National én The Masters was. Maar wat dan wel?
Roberts had iets gehoord over de Linville Golf Club in North Carolina. Daar had men schitterend zand in de bunkers en dat was afkomstig uit een winningsgebied bij het nabijgelegen Spruce Pine.
De voorzitter ging naar de Linville en vervolgens naar Spruce Pine. Hij sloot een deal en vanaf The Masters 1975 was het bunkerzand anders dan op andere grote courses in de wereld. Maar wat is het dan? Kwarts, bijna puur kwarts.
Beter, mooier en witter
Bij de winning van veldspaat worden andere mineralen zoals kwarts en mica afgescheiden. Dit kwarts is zo zuiver dat het wordt gebruikt in high-tech toepassingen, zoals halfgeleiders, glasvezel en optische producten - en dus bunkers.
Bijna iedere golfliefhebber vindt het contrast van het witte zand in de 44 bunkers tussen de groene greens en fairways mooi en opvallend.
De structuur van het zand is van dien aard dat ze ook veel beter speelbaar zijn dan in het grootste gedeelte van andere bunkers. De korrels zijn niet rond maar onregelmatig. Daardoor blijft de bal beter op het zand liggen en laat het water beter door.
Prijs
Maar alles heeft zijn prijs. In Nederland kost bunkerzand rond de vijftig euro per ton. Voor het kwartszand van Augusta moet rond de vierhonderd dollar worden neergeteld en daar komen de transportkosten nog bij.
De grootste bunker van Augusta National heeft een oppervlakte van 565 vierkante meter en daar gaat volgens de Amerikaanse golfjournalist Geoff Shackelford honderd ton zand in. Kassa.
- Golffile.ie