Dagboek van Haenen 4 - Zachte aftrap, een harde klap

De eerste speeldag zit in de boeken. En wat voor boek. Geen spannend jongensavontuur, eerder een bundel tragische poëzie. Capelle a/d IJssel was de tegenstander. Wij, de mannen van Haenen 4, de figuranten.

15-3.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Een score die zelfs met vier Weißbier en een zonnebril op je giegel nog zeer doet. Matchplay zonder handicapverrekening is als boksen zonder gewichtsklasse: eerlijk, hard en genadeloos. En wij kregen tenminste een paar keer acht tellen te verwerken.

De ochtend begon nog hoopvol. Peter en Michel persten er een puntje uit. Op de achttiende. Michel, met trillende knieën en een putt van anderhalve meter. Recht in het hart. Daarna een zucht die je tot in het clubhuis kon horen. Dimitri en Koert vochten tot de laatste hole, maar verloren: 1 down. Arjan en ikzelf? 5&3. Geen vragen graag.

Boogie had nog willen trainen deze week. Dat was niet gelukt. En het resultaat was ernaar: een shank van jewelste op de eerste hole. Alsof hij de natuurwetten persoonlijk wilde herschrijven. Ik frommelde de bal alsnog richting green, maar op 62 meter afstand stond Capelle’s Alex Dekker klaar voor een staaltje perfectie: rechtstreeks in de hole. Dag, goede intenties. Dag, momentum.

Singles

De singles dan. De klassieke clichés werden van stal gehaald: 'Alles kan nog', 'Het eerste punt is voor ons', 'We hebben niks te verliezen!' – het soort teksten dat vooral klinkt als je wéét dat het misgaat.

Michel, onze menselijke luchtmacht, was al neergestort nog voor de lunch gezakt was. " Schrijf maar nooit meer dat ik altijd recht sla", bromde hij profetisch. 5&4. Dimitri hield dapper stand tot hole 18, maar eveneens puntloos. Koert ging met 5&3 ten onder. Peter verloor met 4&2. En Boogie… ach Boogie. Voor het eerst in zijn carrière nuchter, uitgeslapen en voorbereid. Maar hole 14 tot 18 heeft hij de hele dag niet gezien. 6&5.

Jawel, één lichtpunt. Ik. Uw nederige verslaggever. Vanuit een uitzichtloze 3 down (na 6 holes) teruggekomen. Op hole 16 viel het doek voor Ruben. 3&2. Hij begon nog over z’n kind van 20 maanden, over mentale vermoeidheid, over geen tijd om te trainen. Tja. Verliezen doet pijn. En dat mag. Sterkte Ruben. Hè, schatje.

Peter moest direct weg – drie jaar verkering, taart en kusjes. Al kreeg z’n eigen uitleg daarover meer instemmend gebrul van de mannen uit Capelle. Die zullen we hier maar niet herhalen. Dimitri vertrok naar een bijeenkomst met de subtiele naam 'Kapot Zuipen'. Geen zuippartij, maar een rauw eerbetoon aan een overleden vriend. Rauw, eerlijk. Zoals mannen soms rouwen: met bier, herrie en stil verdriet.

Koert werd opgehaald door z’n vrouw. Niet omdat hij niet wilde blijven, maar omdat ze een nieuwe auto gekocht hadden en snel nog even samen een rondje wilden polderen. Denk ik.

En toen zaten we daar. Met drie man aan tafel. Zonder captain. Zonder speech. Zonder woorden.