Dagboek van Haenen 4 - Afslag 0

Afslag nul: het vreemdelingenlegioen verzamelt

Je kunt ons een team noemen, maar dat zou een belediging zijn voor echte teams. Haenen 4 is meer een samengeraapt zootje met hetzelfde shirt. Gemankeerde golfers, maar we weten wel alles van Paige Spiranac. In aanloop naar de eerste competitiedag van a.s. zondag stel ik ons team vast even voor.

Zondagochtend acht uur gaan we ons melden op de Wouwse Plantage. Om het op te nemen tegen Capelle a/d IJssel. Daar moet het gaan gebeuren. Of ontsporen.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Negentien-komma-nog-wat

Captain Dimitri is van de structuur. Logisch ook, de man bestuurt in het dagelijks leven ProRail alsof het een Zwitsers uurwerk is. Geen vertraging. Geen gezeik. Zonder hem waren we allang vergeten dat er überhaupt competitie bestond.

Onze Koert dan. Een fenomeen. Zelf noemt-ie zich een ietwat 'volslanke oudere man'. Hij golft zoals hij leeft: met flair en weinig voorbereiding. Koertov zoals we hem ook wel noemen heeft een gewezen datingwet. Je leeftijd gedeeld door twee + zeven.

Boogie, ons nieuwste lid, heeft het nagerekend. Boogie is mijn maat. Ik ken hem langer dan mijn eigen backswing (en dat is lang). Fanatieker vind je ze niet. Met zijn handicap van negentien-komma-nog-wat speelt hij alsof de Ryder Cup zelf gebeld heeft.

En dan Michel. Onze menselijke luchtmacht. Recht, hard en zonder pardon. Totdat de trauma’s toeslaan. Zoals op hole 18 van de Wouwse, waar hij ooit een bal lanceerde die nog steeds vermist is. We noemen het 'de Loodsraket'. Hij benoemt het vooral liever niet. Wat bij dezen mislukt is. Sorry, Michel.

Ongewassen ballenkijkers

Udo hadden we er óók nog bij. Gesoigneerd tot in de kraag, altijd een beetje te netjes voor deze roedel ongewassen ballenkijkers. In het dagelijks leven doet hij alleen keurige dingen – tot je hem tussen z’n golfmaten zet. Dan transformeert hij soepel in de dirty old man die in ieder van ons schuilt. Zoals het hoort. Maar dit jaar geen Udo. Geen grappen, geen gemopper op de marshalls, geen zorgvuldig gestreken polootje met een knipoog. Udo is thuis. Bij zijn vader. Die de laatste meters van z’n leven loopt, en Udo loopt mee. Mantelzorger met een missie. Dus dit seizoen speelt hij even geen wedstrijd, maar wel de belangrijkste partij van allemaal. Met permissie. Uiteraard.

John is er ook bij dit jaar. Die hebben we opgeraapt ergens tijdens een oefenronde, John, de ex-tandarts en nu vastgoedcowboy pendelt heen en weer tussen een van z’n pandjes in wat tropische landen en de Royal Haenen. Hij is er via Peter, die hem weer kent van Curaçao. Peter zelf zit vaker in Curaçao dan op de bouw tegenwoordig. Peter is ook teamlid, op papier dan. In de praktijk is Peter vooral bruin en afwezig.

Guy is Engels, maar vloekt inmiddels vloeiend in het Nederlands. Oud-voetballer, nu golfer met een midlifehandicap. De mythe is dat Guy best een aardig balletje kan slaan, maar hij is zo vaak afwezig, dat zelfs wij het nog niet zeker weten. Kortom: we zijn compleet. We zijn er klaar voor. Of nou ja, er zijn er zes aanwezig. Denken we.

Sterke verhalen

Wekelijks spuugt golfcolumnist Anton Kuijntjes, tevens samensteller van de Golfscheurkalender, in deze rubriek z’n ziel uit over golf, gebral en gemiste birdies. Geen tips, geen techniek, maar wél verhalen van binnenuit. Over mannen met meer mening dan talent. Over sterke verhalen en rugzakken vol smoesjes.