Wil Besseling wacht nog altijd op start seizoen

Eind november, op qualifying school, had het kwartje zomaar de andere kant op kunnen vallen. Dan had Wil Besseling ook in 2025 op de Challenge Tour gespeeld. Het liep anders en dus keert de Noord-Hollander dit seizoen terug op het hoogste niveau. 'Het leven is een reis met pieken en dalen.' Een gesprek aan de hand van bijna twintig jaar interviews met de 39-jarige topgolfer.

'Echt in paniek ben ik nooit geweest, maar er waren wel momenten dat ik dacht: nu moet het stoppen!' Gelukkig bleef iedereen in me geloven.'

'Wanneer ik dit zei? Dat kan op verschillende momenten zijn geweest', zegt Wil Besseling als hij zijn oude uitspraak nog eens terugleest. Als we hem vertellen dat hij dit in november 2006 zei, tijdens het eerste interview dat we met hem hadden, weet hij meteen weer waarover het gaat. 'Over 2005. Toen zat ik er niet zo lekker in. Een jaar later was alles anders.' Hij zegt het met gevoel voor understatement over het seizoen dat hij samen met Joost Luiten en Tim Sluiter wereldkampioen werd en hij zich ook individueel de beste van de wereld mocht noemen. 'Ik speelde nog helemaal niet zo lang en had vrij kort daarvoor – ik was 17 of 18 – pas besloten om me volledig op golf te richten. Niet te geloven dat dat alweer zó lang geleden is. Ik had toen nog geen helder beeld van mijn toekomst en had me zeker niet voor kunnen stellen dat we hier nu weer zouden zitten.'

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

'Van het niveau op de Challenge Tour word je alleen maar beter'

(Juni 2007)

'Het ging snel die eerste jaren, al was het soms met horten en stoten of met de hakken over de sloot. Ik vond het begin best lastig. Ik deed veel alleen en het was mede daardoor zeker niet de leukste tijd. Ik ben een familieman, hou van mensen om me heen, en dan zat ik weer alleen in de auto op weg naar Duitsland. Alles wat ik aan aan begeleiding had opgebouwd was weg, maar het ging wel steeds net goed. Zo promoveerde ik in mijn eerste jaar van de EPD Tour (de huidige Pro Golf Tour, red.) naar de Challenge Tour met iets van vijftig euro marge ten opzichte van de nummer zes op de ranking. En eind 2008 haalde ik mijn kaart voor de Europese Tour door via de order of merit van de Challenge Tour als vijftiende de laatste kaart te pakken. Ik stroomde snel door naar de DP World Tour, maar ik moest ook weer een paar keer terug naar de Challenge Tour. Uiteindelijk heb ik er misschien wel meer seizoenen gespeeld dan je zou willen. Ik leerde er alsnog, hoor. Alleen, je speelt om dat op het hoogste niveau te doen. Toen ik eind 2023 mijn kaart verloor en opnieuw terug moest naar de Challenge Tour, ben ik er eens goed voor gaan zitten. Hoe moet ik me hier na vier opeenvolgende seizoenen op het hoogste niveau toe verhouden? Ik wist dat ik op nieuwe banen ging spelen en dat ik weer nieuwe mensen ging ontmoeten. Dat is mooi. Maar in de praktijk was ik ook weer vaak alleen. Inmiddels weet ik dat ik daar niet zo goed op ga. Dat is misschien wel het leerzaamste geweest van het afgelopen jaar. Hoe zorg ik dat de dynamiek zo is dat ik optimaal kan presteren, ook als de omstandigheden dat niet zijn? Ook als je jaren op een hoger niveau gespeeld hebt, word je nog altijd beter van spelen op de Challenge Tour. Misschien niet in de eerste plaats als speler, maar wel als mens. En daar gaat het uiteindelijk om, toch? Dat je groeit op alle vlakken.'

'Golf is dan wel een individuele sport, maar alleen kun je het niet, het team om je heen is minstens zo belangrijk.'

(November 2006)

'Dit had ik nu ook kunnen zeggen, want daar ben ik vanaf dag 1 van overtuigd. Neem als voorbeeld mijn band met Chris (van der Velde, red.). We werkten heel intensief samen en ik heb, ook buiten de baan, enorm veel van hem geleerd. Ook iemand als Jeroen (Stevens, red.) was belangrijk voor me, maar die kreeg in die tijd een andere functie. Toen ik professional werd, viel eigenlijk het hele team om mij heen weg. Dat bedoelde ik met 'was ik weer alleen'. Niet alleen ga ik daar niet goed op, voor je ontwikkeling als speler heb je ook mensen om je heen nodig. En niet alleen aan het begin van je loopbaan. Toen ik vorig jaar weer terug moest, viel het team opnieuw uit elkaar. Een vaste caddie heb je meestal niet op de Challenge Tour. Ik werkte goed samen met mijn coach Jerome (Theunis, red.), maar ook dat was onhoudbaar op de Challenge Tour. Doodzonde, want we hadden en hebben een heel goede connectie met elkaar. Nu kan ik weer een team gaan samenstellen. Daar kijk ik enorm naar uit. Topsport is keihard, individuele topsport zeker. Je hebt anderen nodig om het beste uit jezelf te halen. Het is geweldig dat ik mezelf de kans heb gegeven om daar weer mee bezig te zijn.'

'Het weggaan van huis valt me nu nog mee. Maar als ze straks groter wordt, en bij het weggaan zegt dat ze me mist, dan zal ik – al weet ik dat het erbij hoort – vast wel even slikken.'

(Juni 2010)

'We zijn heel hecht thuis en ik ben blij en trots dat ik mijn reis kan delen. Dat Shirley (zijn echtgenote, red.) na afloop van qualifying school iets had geregeld waardoor we het succes konden vieren met familie en vrienden, was heel bijzonder. Natuurlijk is het anders nu de kinderen groter zijn, ze hebben veel meer hun eigen leven. Maar weggaan zal altijd lastig blijven. Zeker als je er even niet zo lekker in zit. Dan is het fijner om te blijven op de plek waar je je prettig voelt en je de batterij oplaadt. Ik kijk liever niet terug naar de pandemie, maar er was natuurlijk een reden dat ik destijds elke keer de moeite nam om uit de bubbel van de tour te stappen. Veel was oncomfortabel. Denk alleen al aan al die extra testen. Maar het thuis zijn leverde me veel op. Ik krijg daar enorm veel energie van. Dat geldt ook voor het onderweg zijn met collega's. Samen eten. Ervaringen uitwisselen. Leren van de reis die anderen maken. Ik vind dat verrijkend en leuk. Neem de week van qualifying school. We waren met zeven Nederlanders en allemaal waren we er op onze eigen manier gekomen en hadden we misschien ook wel onze eigen doelen. Het is niet alleen leuk maar ook superinteressant om met iemand als Wouter (de Vries, red.) te praten over het leven en de sport. Hoe maakt hij zijn keuzes? Hoe is hij op dit punt beland? Topsport is best een egoïstische bezigheid, maar we hebben ook een gezin, vrienden, andere interesses. Je bent veel meer dan alleen die sporter. Sterker nog, als je je hele identiteit daaraan ontleent, lijkt me dat vrij ongezond. Wie ben je dan als je loopbaan voorbij is? Hopelijk een persoon die veel heeft meegemaakt en heeft geleerd om dat te delen.

'Ik kijk heel erg uit naar wat de komende jaren zullen brengen en grijp deze kans met beide handen aan. Ik heb er veel zin in!'

(November 2024)

'Ik ben ontzettend blij en trots dat ik weer een nieuw hoofdstuk mag toevoegen aan mijn loopbaan. Gelukkig hoeven we het niet te hebben over 'wat nou als ik het niet had gehaald', want op dat punt sta ik niet. Moeten er dingen veranderen om het te redden? Zeker. Mag ik wat meer met de borst vooruit lopen, wat meer bravoure tonen? Dat denk ik wel. Ik leid al twintig jaar een redelijk bizar bestaan, vaak best ver weg van de realiteit. Daar ben ik dankbaar voor. Tegelijkertijd is het heroveren van mijn tourkaart niet het eindstation. Wat dat wel is? Dat gaan we zien. Dit is mijn zevende jaar op de DP World Tour. Ik heb meerdere seizoenen laten zien dat ik het spel heb om me daar te meten. Maar het lukt me nog te weinig om het spel gewoon te laten gaan. Het wordt zaak om vaker zonder remmingen te spelen. Het leven is een reis met pieken en dalen. Ik kan niet wachten om te zien wat dit deel van de reis voor me in petto heeft.'

Abonneren?

Dit artikel was ook te lezen in Golfers Magazine 1. Het hele nummer lezen? Dat kan: ga nu naar de winkel en lees ook alle andere verhalen. Of beter nog: sluit een abonnement af en ontvang hét golftijdschrift van Nederland en België vanaf volgende maand thuis. Tien keer per jaar, 132 pagina's met alles wat je over jouw sport wilt weten.