Het jaar dat ik (eindelijk) aan mijn spel ga werken – 1

'Maar wat is je doel eigenlijk Martijn?'

Ik val even stil en merk dat ik daar nog geen seconde over na heb gedacht. Ik heb net aan Mariette de Groot, al jaren professional op Golfbaan Kralingen, verteld dat ik van plan ben om deze winter les te nemen en verslag te gaan doen van mijn ervaringen, en als ervaren rot in het vak zet ze me eigenlijk meteen schaak. Ze juicht het toe dat ik met mijn kwart eeuw golfervaring eindelijk weer eens ga lessen, maar de vraag die ze ongetwijfeld ook aan haar leerlingen stelt, is direct een confronterende.

Wat ís mijn doel eigenlijk? Een lagere handicap? Een mooiere swing? Een stok achter de deur om te gaan oefenen? Ik had er, tot het moment van haar vraag, eigenlijk nog geen moment over nagedacht.

Tussendoortips

Bij mijn eerste lessen ooit was duidelijk wat het doel was. Na een paar maanden rommelen op de driving range en korte baan van Waterland wilde ik maar wat graag ook eens de grote baan op en daarvoor was het golfvaardigheidsbewijs nodig. Mijn pro, Vasco Tilon, begeleidde me daar vakkundig naar toe.

De tweede keer dat ik over een langere periode les had, was jaren later en inmiddels ook alweer een jaar of tien geleden. In een poging die ultrakorte backswing van me wat langer te maken hoor ik nog steeds het 'up, up, up', van de pro van dienst. Het mocht niet baten: ondanks verwoede pogingen kwam ik nimmer meer op tijd bij mijn bal en de club nauwelijks boven mijn heup.

En dan waren er natuurlijk de tussendoorlesjes. Een gestolen tip hier, goed opletten bij een instructieshoot daar, en natuurlijk nu en dan lessen in het kader van een artikel. Nooit meer was er structureel les. Niet uit onwil (nou ja, een beetje misschien, ik ben en blijf een eigenwijze havist), wel uit tijdgebrek (gebrek aan prioriteit hoor ik terecht) en een handicapkaartje dat zegt dat het ook zonder les best oké gaat. Als je de handicap als uitgangspunt neemt.

Misschien wel juist in het jaar dat de PGA Holland 100 jaar bestond knaagde het gebrek aan les als nooit tevoren. Niet vanwege de opmerkingen over mijn weinig esthetische swing. Om Gerald Sibon's 'Jon Rahm heeft een klomvoet, wat is jouw excuus?' moet ik nog steeds lachen. Niet vanwege een gevoelde noodzaak. Kijk naar mannen als Scheffler, Rahm, of vroeger Furyk, en je kan gerust stellen dat een schitterende swing zeker niet per se nodig is om de top te bereiken. En zelfs niet vanwege die handicap. Met zo'n 25 qualifying rondes per jaar en een handicap die zweeft tussen de 8 en de 9 hoor je mij niet klagen. Als je de bal maar in zo min mogelijk slagen in de hole krijgt, op je scorekaart staat niet hóe je dat hebt gedaan.

Maar als dat allemaal ook je doel niet is, wat dan wel?

Uitschieters

Na enig nadenken wist ik een antwoord op de vraag van Mariette te produceren. Iedere golfer, van welk niveau dan ook zal het waarschijnlijk herkennen: de ene dag lijk je precies te weten wat je doet en luistert de bal naar je opdrachten. De volgende dag lijkt het of je pas onlangs voor het eerst een club vasthield. Ik hoef geen lagere handicap en ik hoef geen mooiere swing, wat ik wel wil is af van de enorme uitschieters in mijn score. Als ik ooit mijn beste score ooit kan verbeteren zou dat mooi zijn, maar vooral wil ik af van die uitschieters naar boven. Ooit een 74 of beter binnen brengen is veel minder belangrijk dan wegblijven van scores halverwege de negentig die er soms ook tussen zitten.

Aan de slag. Dit jaar ga ik écht aan mijn golfspel werken.

Op rapport

Rondjes voorbije twee weken: 4

Oefensessies sinds de vorige les: -

Wat viel op?

De temperatuur mag dan relatief hoog zijn, de ballen voelen hard aan en de wind maakt de gevoelstemperatuur laag. Ik ga even naar de driving range maar hou het na één emmertje alweer gezien. Goede gedrag getoond maar ik moet duidelijk werken aan mijn winterhardheid en oefenuithoudingsvermogen.