Teruglezen: 'Veel meer dan een plan B'

Trots als een pauw gaat Nordin van Tilburg ons voor in de grote werkplaats van Van Tilburg Kozijnen, het familiebedrijf dat hij ergens de komende jaren samen met zijn zus zal overnemen. Van de plek waar het hout binnenkomt, langs de stations waar gemonteerd en gespoten wordt, tot de afdeling waar de afwerking plaatsvindt alvorens de kozijnen op transport gaan naar de klant. Hij doet het niet gestoken in de golfkleding waar hij vroeger al mee in de schoolbanken zat, klaar om na de laatste bel direct naar de golfbaan te vliegen, maar in de kleding die past bij de nieuwe fase in zijn leven. Een werkbroek, veiligheidsschoenen en een sweater met bedrijfslogo.

Hoewel hij letterlijk opgroeide op het door opa opgerichte en door vader Patrick uitgebouwde bedrijf, had hij nooit gedacht er ooit werkzaam te zullen zijn. Een bestaan als golfprofessional, dát was zijn voorland. En hoewel hij dat zijn leven lang ambieerde, zette hij er vorige maand een punt achter, nog geen drie jaar nadat hij als playing pro aan de slag was gegaan. Nu lonkt plots het familiebedrijf. 'Dat was niet het oorspronkelijke plan, nee', zegt Van Tilburg met een glimlach. 'Maar toen ik begon na te denken over stoppen met golf, was het wel een logisch plan. Zeker omdat mijn vader en moeder zich aan het oriënteren waren op hun toekomst en het bedrijf daardoor ook zomaar verkocht had kunnen worden. Immers, mijn zus en ik waren allebei met andere dingen bezig.' Hij is even stil, zegt dan: 'Zo kan het dus lopen. Nog geen dag nadat ik mijn ouders had laten weten dat ik wilde stoppen met golf en misschien toch in de zaak wilde stappen, gaf mijn zus aan er ook regelmatig over na te hebben gedacht. Ineens kwam het allemaal samen. Misschien moest het zo zijn.'

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Comfort

Terug naar vier jaar geleden, het najaar van 2020. Om nog preciezer te zijn, het door coronamaatregelen verlaten clubhuis van De Stok in Roosendaal. Daar troffen we de toenmalige topamateur aan de vooravond van zijn overstap naar de professionals. Van Tilburg vertelde er even enthousiast als vastberaden over zijn plannen om nog één jaar te knallen als amateur om daarna, aan het eind van 2021, pro te worden. En ook waarom dit voor hem, op dat moment de nummer 80 van de wereldamateurranglijst, hét moment was om de overstap te wagen. 'Hoe hoger je staat op de wereldranglijst, hoe beter je het hebt gedaan in grote toernooien en hoe groter de kans dat je soepel doorstroomt. Je moet echt goed genoeg zijn, anders kun je je afvragen of je er al wel klaar voor bent. Met alle respect voor de satellietcircuits: daar spelen mag niet je doel zijn. Wanneer je de stap zet, moet je doel in eerste instantie minstens de Challenge Tour zijn. Als je je week niet hebt op qualifying school, of anderen zijn net even beter, dan kan de 'omweg' nodig zijn. Maar je zou daar niet jaren moeten blijven hangen. Althans, niet als je de ambitie hebt om zo hoog mogelijk te spelen.'

Dat gevoel heeft hij nog steeds. Sterker nog, het ligt in grote mate ten grondslag aan zijn zojuist genomen besluit om de tas nu al aan de wilgen te hangen. 'Ja, ik sta nog altijd achter die woorden. De afgelopen jaren is het mij niet gelukt om de noodzakelijke stappen te zetten. Niet via qualifying school, maar ook niet via de ranking van de Pro Golf Tour. Natuurlijk heb ik mezelf vaak de vraag gesteld waarom het niet lukte. Waarom ik er niet in slaagde om mezelf verder te ontwikkelen. Was ik gewoon niet goed genoeg en was dit mijn maximale potentie? Ik denk dat dit waar is, net als dat ik verviel in een soort tevredenheid. Niet met de resultaten, ik deed immers niet mee om de prijzen, maar met een soort comfort. Hoe moet ik het zeggen? De eerste twee wedstrijden die ik als amateur meedeed op de Pro Golf Tour haalde ik met gemak de top 20, zelfs zonder goed te spelen. Dat bevestigde me alleen maar in het idee dat ik daar zo snel mogelijk weg moest. Maar weet je wat er gaandeweg gebeurde? De norm voor wat ik een goede week vond, ging omlaag. Als ik na een toernooi met een twintigste plaats van de baan stapte, dacht ik: helemaal niet slecht. Met alle respect, maar je speelt vooral met jongens die het niet zullen halen. Dus daar mag je je niet mee meten als je zo snel mogelijk wilt doorstromen. Maar dat was wel wat ik deed.'

Emoties

De resultaten van Van Tilburg spreken wat dat betreft boekdelen. Met een elfde plaats in het Limpopo Championship op de Challenge Tour kende zijn leven als broodspeler een vliegende start, maar die klassering bleek ook zo ongeveer het hoogtepunt. In drie seizoenen op de Pro Golf Tour haalde hij vier top 10-noteringen, miste hij dertien keer de cut en eindigde hij op de order of merit op de 68ste, 32ste en 47ste plaats. 'Aan mijn inzet lag het niet. Ik werkte nog altijd heel hard en wilde nooit iets aan het toeval overlaten. Tegelijkertijd zag ik dat het helemaal niet uitmaakte hoeveel tijd ik investeerde. Ik kon bij wijze van spreken veertig of vijftig uur aan het werk zijn geweest, om dan alsnog verslagen te worden door jongens die misschien maar tien uur arbeid hadden verricht. Dan ga je je op een gegeven moment afvragen of het niet aan andere dingen ligt. Talent: was ik wel goed genoeg? Maar ook het mentale aspect. Iedereen zal het belang van de mentale kant van de sport erkennen. En hoe langer hoe meer drong het besef tot me door dat die mentale kant niet veertig, vijftig of zestig procent van de uitkomst bepaalt, nee, het is eerder negentig procent als je het mij vraagt. In de opleiding zou daar nog veel meer nadruk op moeten komen te liggen. Mentaal betekent niet alleen dat je het schot kunt spelen op het moment dat je een wedstrijd moet beslissen. Het is ook de manier waarop je traint. Hoe je met teleurstellingen en met successen omgaat. In hoeverre je in staat bent om vooruit te kijken en los te laten. Het komt echt overal in terug en speelt in alles een rol. Dat geldt niet alleen voor professionals, voor iemand als mijn vader geldt het net zo goed. Het verschil is alleen dat hij een paar keer per jaar speelt, terwijl pro’s elke week weer op de eerste tee staan en de klap van de vorige week dan wel helemaal verwerkt moeten hebben. Je moet je steeds weer opladen en een nieuw plan bedenken. Dat vreet aan je.

Misschien moest het zo zijn

‘Onderling hadden we het daar ook vaak over. Ik reisde veel met Dario en Koen (Antonisse en Kouwenaar, red.) en we zaten min of meer in hetzelfde schuitje. Uren hebben we het erover gehad. Maar door erover te praten, heb je nog niet de oplossing.'

Ineens schiet Van Tilburg vol. Tot nu toe vertelde hij nuchter, analytisch en zonder spijt over zijn vroegpensioen. Maar als zijn vrienden ter sprake komen, komen voor het eerst de tranen. 'Koen heeft het zó moeilijk gehad. Precies een week nadat ik de beslissing had genomen om te stoppen, won hij op de Pro Golf Tour. Dat vond ik zo ontzettend mooi. Ik gunde het hem bij wijze van spreken nog meer dan mezelf', zegt hij, terwijl hij met zijn mouw een traan van zijn wang veegt. 'Ik ga heel veel dingen niet missen, maar de vriendschappen, het samen onderweg zijn, dat wel.'

Denkproces

Dat zijn besluit om te stoppen nagenoeg gelijk viel met de winst van Kouwenaar, bleef zonder gevolgen, net zomin als dat het de gedachte 'wat nou als' bij hem opriep. 'Natuurlijk kun je altijd denken dat als je nog even doorgaat, dat het dan misschien wel gebeurt, maar die gedachte heeft geen enkele zin. Er is geen garantie op succes. En als je denkt dat het succes misschien om de hoek ligt, hoelang moet je dan nog doorgaan? Ik wist altijd al dat als ik voor mijn 25ste niet op zijn minst op de Challenge Tour zou spelen, dat het ’m dan waarschijnlijk niet ging worden.

‘Overigens kwam mijn besluit om te stoppen niet uit de lucht vallen. Voor buitenstaanders leek dat misschien zo, maar het was het einde van een denkproces dat wellicht zo’n anderhalf jaar heeft geduurd. Ik dacht er zelf over na; tijdens die lange autoritten naar het volgende toernooi had ik het er dus over met Koen en Dario; mijn vader had me wel eens gevraagd – dat was na de tweede vroege uitschakeling op qualiyfing school – of ik mezelf die pijn wel elke keer wilde aandoen… Toen kwam het moment, althans zo ging het bij mij, dat ik besefte dat ik mezelf en de mensen om me heen niet langer aan het lijntje wilde houden. Ik snap de jongens die door blijven gaan heel goed, hoor, maar voor mij was het helder. De doelen die ik als amateur had, waren niet haalbaar. Dat was best een pijnlijke conclusie, waarbij ik wel wat tranen heb gelaten. Maar de overtuiging dat het goed is zo, is vele malen sterker. Nadat ik mijn besluit via een brief op Instagram met de wereld had gedeeld, heb ik ook alleen maar positieve reacties gehad. Van vrienden en collega's, van Maarten Lafeber, van Robert-Jan Derksen. Echt niemand die zei: “Wat doe je nou, zou je niet nog even...” Dat sterkt me in het gevoel dat ik de goede keuze heb gemaakt.

'Mijn leven heeft heel lang vooral om golf gedraaid. Ik heb alles gegeven, maar dit is het eindstation. Ik had vroeger nooit een plan B, omdat dat in mijn ogen al de focus op het doel vertroebelde. Maar het vooruitzicht om samen met mijn zus het familiebedrijf voor te zetten is veel meer dan een plan B.'