Hoe we de elementen trotseerden en in de regen een onvergetelijk weekend beleefden

Wanneer keken we voor het eerst op de weerapps? In ieder geval twee weken van tevoren, want de meeste weerapps kijken maximaal veertien dagen vooruit, maar dan wel in de wetenschap dat die vroege voorspellingen heel onzeker zijn. Ze bieden meer hoop dan houvast. De wind hoeft maar ietsje anders te staan, een storing op de oceaan hoeft maar net even vaart te maken – en alles is anders. Heb je ineens geen storm, maar prachtige zonnige dagen. Of andersom: gaat je nazomerse weekend niet door omdat er plots een depressie over het kanaal jakkert.

Het kan ook zijn dat we maanden van tevoren al keken wat het gemiddelde weer begin november is. Dat was namelijk het moment dat het eindelijk lukte om de diverse werk- en familieschema's op elkaar af te stemmen. Idealiter besluit je in het laagseizoen pas last minute of het weer goed genoeg is om nog wat te boeken. Maar dat gaat niet als je te maken hebt met de agenda's van een vriendengroep met gezinnen en drukke banen. En dus boekten we in de zomer van 2023 al drie dagen Noord-Brabant voor de maand november van dat jaar, het risico van een nat pak voor lief nemend.

Gemiddeld regent het in deze periode twee van de drie dagen, en met 60 tot 120 millimeter stevig bovendien. En de maand voorafgaand aan het drieluik ‘het Woold-Haviksoord-Stippelberg’, dat wij zouden spelen, beloofde weinig goeds. We beleefden een van de natste oktobermaanden ooit, storm Ciarán was nog maar nauwelijks het land uit, en ook voor de geplande golfdagen waren de verwachtingen niet bepaald gunstig. Welke weerapp we ook openden, de voorspellingen liepen uiteen van 'forse regenval' tot 'perioden met zware regenval'.

Regenpakken werden gezocht, regenhandschoenen en stormparaplu's gekocht, schietgebedjes gedaan. Wie weet valt het mee. Bovendien: het is maar water…

Dag 1 – Golfbaan het Woold

'Komen jullie nog morgen', appt Rob Mouwen de avond voor we afreizen naar Noord-Brabant. Na de zeiknatte oktobermaand heeft Pluvius ook voor het eerste weekend van november snode plannen, maar natúúrlijk komen we. We weten niet wie het als eerste gezegd heeft – het zou zomaar een regenpakkenproducent kunnen zijn geweest – maar ze zeggen toch niet voor niets dat er geen slecht weer bestaat, alleen slechte regenkleding? Maar zelfs het beste regenpak heeft een maximum aan water dat het kan verwerken, zodat we voor de zekerheid ook een reserveregenbroek in de tas hebben gepropt. Net als een plastic tas met een extra handdoek en een droge trui, voor als we het koud krijgen.

Hoe dichter we echter in de buurt van het in 2011 geopende golfcomplex komen, hoe lichter de lucht wordt. Als we het parkeerterrein oprijden, prikt er zelfs een voorzichtig zonnetje door het wolkendek. We kijken elkaar enigszins opgetogen aan. En ook Mouwen kijkt ons lachend aan als hij vanuit zijn studio naar boven wijst. Alsof hij zeggen wil: dat regelen we hier voor jullie.

Als ze het hadden gekund, hadden ze het vast gedaan. Niet voor niets wordt het Woold door gebruikers van Leading Courses vrijwel elk jaar beloond met de award voor meest gastvrije baan van Nederland. 'Als je het niet naar je zin hebt gehad, kom je toch niet terug?' Jan van Eijk, een van de oprichters en eigenaren van de club, licht toe waarom ze er bij het Woold alles aan doen om het de leden en gasten naar de zin te maken. 'We hebben vrijwel nooit wintergreens en als de omstandigheden écht slecht zijn, willen we nog wel eens vouchers voor een volgende keer meegeven. Opnieuw: wat hebben we eraan als je na afloop balend in de auto stapt?'

Dat doen wij zeker niet, een paar uur later. De baan was weliswaar redelijk nat – we kregen het verzoek om met de trolleys zoveel mogelijk op de paden te blijven – en van één hole was de green gesloten, maar de baan was uitstekend speelbaar, de greens rolden prima, de gastheer die ’s zomers met water langskomt had nu koffie in de buggy staan, en als kers op de taart bleef het de hele ronde droog en scheen het zonnetje zelfs. Een cadeautje. Morgen nog zo'n dag?

Dag 2 – Haviksoord

'Nee, helaas, achter u beginnen mensen af te zeggen, maar voor u is dat nog niet het geval en zitten we helemaal vol', zegt de vriendelijke dame aan de telefoon als we zaterdagmorgen bellen met de vraag of we wat eerder kunnen starten met onze ronde op Haviksoord. We waren al vroeg ons bed uit gevallen en bij het openen van de gordijnen scheen de zon gul ons appartement binnen, maar volgens Buienradar komt ons geluk van gisteren uitgerekend rond onze starttijd ten einde. De radarbeelden laten Nederland langzaam verdwijnen onder een grote grijze deken, met hier en daar zelfs toefjes rood ten teken dat er écht slecht weer tussen zit. Maar na gisteren mogen we natuurlijk allang niet meer mopperen.

Als we na ons kopje koffie op de kleine driving range ballen staan te slaan, komt de dame die we eerder aan de telefoon hadden naar ons toe. 'Er hebben toch nog wat mensen afgezegd, dus jullie kunnen een halfuurtje eerder weg als jullie willen.' We grijpen deze kans met beide handen aan, maar veel uitmaken doet het niet: we zijn nog niet bij de green van de par-5 1ste van de prachtige baan in Leende of het begint te regenen. Niet hard, maar wel lang en vrijwel onophoudelijk. Het maakt de ronde niet minder mooi. De op zandgrond aangelegde baan houdt zich uitstekend onder het vallende water en de vele naaldbomen bieden meer dan eens net voldoende beschutting. Maar het zijn vooral de paraplu's en regenhandschoenen die hun nut bewijzen. Die laatste zijn zelfs onontbeerlijk. Golfen in de regen is tot daar aan toe, maar als je de clubs niet meer kunt vasthouden omdat ze uit je handen glijden, dan is de lol er snel af. En regenhandschoenen zorgen zelfs voor meer grip als ze nat zijn, alsof er lijm in zit. Na afloop van onze ronde snappen we dan ook niet waarom niet iedereen er een paar in zijn tas heeft zitten.

Boven een stevige bak soep en een heerlijk bockbiertje – een van de geneugten van spelen in de herfst – drogen we langzaam op en worden de sterke verhalen steeds sterker. Het duurt niet lang voor we de regen vergeten zijn en we ons nog slechts de laatste hole kunnen herinneren, die we met een ondergaand zonnetje mochten spelen. Overigens bleef de baan, ondanks de vele regen, uitstekend speelbaar. De greens waren snel en de voorgreens on-Nederlands goed. Net als in alle andere seizoenen.

Dag 3 – Golfbaan Stippelberg

In het halfuur dat we onderweg zijn van ons huurhuisje in Heeze naar Golfbaan Stippelberg zien we het weer voor onze ogen veranderen. Van een zonnetje bij vertrek wordt het binnen dertig kilometer van grijs, grijzer, grijst tot bijna zwart – om bij aankomst in Bakel droog uit de auto te stappen. Niets veranderlijker dan het weer.

Ondanks een paar momenten van droogte is de baan zó nat dat één hole zelfs gesloten blijkt te zijn. ‘En ook de rest van de baan is erg nat’, meldt de dame achter de balie met spijt in haar stem. Als we haar wijzen op het feit dat er niet op de website staat dat slechts zeventien holes speelbaar zijn, verschiet ze van kleur, biedt haar excuses aan en zegt dat dit er inderdaad op had moeten staan, waarna ze direct de daad bij het woord voegt. Goede informatievoorziening is altijd van belang, maar bij aangepaste omstandigheden des te meer.

De uren nattigheid op Haviksoord blijken al snel niet meer dan een warming-up te zijn geweest voor waar we vandaag op worden getrakteerd. Vrijwel onafgebroken valt het met bakken uit de hemel. Er valt zoveel dat ook de op rijke zandgrond aangelegde baan van Stippelberg zich er geen raad mee weet. De fairways op de uit 2010 stammende baan onduleren flink en op tal van de lager gelegen delen zien we plasjes en plassen ontstaan. Het toepassen van de regel voor het ontwijken van tijdelijk water wordt een steeds grotere uitdaging. Als we zelfs op de greens plasjes zien ontstaan, vragen we ons af of we ons misschien toch gewonnen moeten geven. Aan de andere kant: nat zijn we toch al, en als je de gedachte aan een score loslaat, dan staat niets een leuke dag op 'de golfbaan die nooit verveelt' (de slogan van Stippelberg) in de weg. Nat is nat, maar belangrijker is hoe je ermee omgaat. Loop je balend door de baan of maak je er het beste van? In het eerste geval duurt de ronde lang, in het tweede geval kan hij alsnog niet lang genoeg duren.

Bij de turn schuilen we even om een broodje te eten. Daarna lopen we stug door, genietend van de paar holes dat we het wél min of meer drooghouden. En als de weergoden bij de approach op de par-4 18de nog een keer alle sluizen openzetten, kunnen we eigenlijk alleen nog maar lachen.

Kom maar op met die regen, ons hou je niet tegen. Volgend jaar november weer?

Dit artikel was ook te lezen in Golfers Magazine 8. Voortaan alle (reis)verhalen lezen? Dat kan: ga nu naar de winkel en lees ook alle andere artikelen van deze editie. Of beter nog: sluit een abonnement af en ontvang hét golftijdschrift van Nederland en België vanaf volgende maand thuis. Tien keer per jaar, 132 pagina's met alles wat je over jouw sport wilt weten.