GM doet mee: Rondje vanaf groen

'Jeetje, wat een lange hole!', roept Maaike Olde Olthof, als ze haar bal op hole 5 op de tee geplaatst heeft en met haar blik de vlag zoekt. Die staat inderdaad best ver weg (275 meter). Toch vraag ik haar of ze zich even om wil draaien, zodat ze ziet waar we 'eigenlijk' hadden moeten starten. Want de par-5 5de van Golf Waterland is een goede tweehonderd meter langer. 482 meter, om precies te zijn. Hoorde ik Maaike nu een zucht van verlichting slaken, omdat ze die eerste meters wandelend - op weg naar 'groen' - mocht afleggen?

Dat zou goed kunnen, aldus Frank Bleeker, een van de eigenaren van de in Amsterdam-Noord gelegen baan. 'Uit een analyse van de scorekaarten weten we dat spelers met een handicap van rond de 50 eigenlijk nooit scoren op onze par-5-holes. Incidenteel wel natuurlijk, maar in de regel kunnen we stellen dat het slaan van drie, vier of zelfs vijf goede slagen op rij eenvoudigweg te veel gevraagd is. Dat werkt frustratie in de hand. Wat is er nu helemaal aan als je op een tee staat van een hole waarvan je wéét dat je de green toch niet gaat halen voor je slagen op zijn? Daarom hebben we op de groene lus geen enkele par-5-hole. De langste hole is net iets meer dan driehonderd meter, de kortste tachtig. En de totale lengte is, bij een par van 65, 3.589 meter. Ruim langer dan onze par-3-baan dus, en daarmee vullen de groene tees wat ons betreft een gat.'

Dagboek van een beginner

De par-3-baan. Had elke golfbaan er maar de ruimte voor. Het is de ideale plek om de stap van de oefenmat naar echt gras te maken. De eerste maanden van mijn golfende leven bracht ik vrijwel permanent door op de par-3-baan van Golf Waterland. En hoewel ik het daar goed naar mijn zin had, lonkte 'de grote baan' wel degelijk. De eerste kennismaking werd echter een deceptie. Ik verloor bal na bal in de vele slootjes die ik onderweg tegenkwam (die hindernissen kende ik niet van de korte baan). En ook als ik de bal wel goed raakte, bereikte ik de green zelden in het aantal slagen waarbij ik ook maar mocht dromen van een par. Toch de heilige graal van de beginnende golfer.

'Dat is precies een van de redenen waarom we twee jaar geleden besloten om deze tees in te laten meten', zegt Bleeker. 'Voor veel spelers met baanpermissie is het gat tussen de par-3-baan en de rode tees veel te groot, terwijl je ze het liefst wel kennis wilt laten maken met de grote baan. Ja, de par-3- baan is belangrijk. Maar je moet ook je plek vinden op de grote baan, en als het even kan daar ook successen boeken.'

Mogen we de par van Maaike op de par-3 8ste vanaf groen zo noemen? Een succes? Zéker mogen we dat. Maar ook tal van andere slagen in wat pas een van haar eerste rondes ooit is, vertelt de 48-jarige contentmanager van GOLF.NL, die voor de gelijknamige website een blog bijhoudt over haar eerste stappen op het golfpad onder de titel 'Dagboek van een beginner'. 'Mijn eerste ronde was een paar maanden geleden op De Breuninkhof. Daarna heb ik negen holes op de Twentsche gespeeld en ben ik voor mijn werk op Mallorca geweest, waar ik op een van de banen na een paar holes besloot mijn clubs in de tas te houden. Die baan was gewoon te moeilijk. En als er dan ook nog spelers om je heen zijn die met een ontzettend lage handicap de bal mijlenver weg slaan, dan is dat niet per se ontspannen. Dat is dit wel', zegt ze, terwijl ze de bal nog maar eens een mooie klap geeft met haar geliefde houten-5. 'Daarbij vind ik dat je niet op de mat moet blijven hangen. In de baan is toch waar je het spel leert?'

It's okay

Het is wel even wennen, de nieuwe tees. Op veel banen zijn de voorste tees (vaak oranje) aangelegd met het oog op jeugdleden, maar de forward tees kunnen alle kleuren hebben en zijn niet alleen voor kinderden bedoeld. Toch worden we wat raar aangekeken als we op hole 1 zowel de gele als de rode tee voorbijlopen naar de op tachtig meter van de green gelegen groene tee. En als de speler voor ons op de (normaal gesproken) par-5 9de de bel luidt ten teken dat de fairway vrij is, maar we al vlak achter haar blijken te staan, schrikt ze daar zichtbaar van. Een duidelijk teken dat er nog niet zoveel gebruik wordt gemaakt van de nieuwe speelmogelijkheden. En dat is jammer, merk ik zelf al snel. Allereerst ziet de baan er ineens totaal anders uit vanaf deze nieuwe positie. Zo wordt de makkelijke en korte par-4 2de een lastige par-3, komt de sloot op de par-4 9de ineens in het spel, en zijn er een paar holes waar ik even overweeg de green te driven. Ten tweede moet ik flink aan de bak om een score binnen te brengen. Waar Maaike met haar handicap 51 maar liefst 22 slagen meekrijgt op negen holes, moet ik het doen met precies één slag. En als ik mijn bal op de eerste hole niet uit de bunker krijg, ben ik die meteen al kwijt. Want ja, de baan mag dan wel korter zijn: de bunkers en andere hindernissen komen alsnog in het spel.

Niet dat we spelen voor een score overigens. Bij een kennismaking met een baan moet je je wel aan de etiquetteregels en (vooral) veiligheidsvoorschriften houden, maar waarom zou je als beginner niet wat losser met de overige regels omgaan? Het is voor sommigen misschien vloeken in de kerk, maar sinds ik op Royal St. George's van twee bestropdaste golfers het advies kreeg om te droppen bij een in de rough verloren bal in plaats van conform de regels terug te gaan naar de tee ('Speelt u een wedstrijd? Nee? Dan moet het vooral leuk blijven, toch?'), ben ik me er steeds meer van bewust dat er een tijd en een plaats voor alles is. Tijdens wedstrijden, of als je met een scorekaart in je zak speelt, heb je je aan de regels te houden. Als je een oefenronde speelt, of in dit geval je eerste stappen op de grote baan zet, dan heeft het exact naleven van die regels misschien niet de hoogste prioriteit. Niet voor niets heeft de Nederlandse Golf Federatie voor de beginnende jeugd de 'It’s okay’-regels uit Nieuw-Zeeland overgenomen. Waarom zouden die niet ook kunnen gelden voor oudere kinderen? Die van een jaar of veertig, vijftig? Drop gerust een bal als je deze niet kunt vinden, tee je bal ook door de baan op, schrijf geen score. Dat zijn een paar van die regels die je weliswaar geen officiële score opleveren, maar die je wel vertrouwder maken met de sport en de baan.

En, zo merken we al snel, die ook nog eens flink in tijd schelen, want ruim binnen de twee uur zijn we alweer binnen. Terwijl we bij herhaling moesten wachten op de groep voor ons. Van tevoren had Maaike me geappt: 'Ik hoop niet dat we een groep in onze nek hebben hijgen.' Het tegendeel blijkt waar. Omdat we op de langere holes flink naar voren mochten, hielden we kinderlijk eenvoudig aansluiting en kreeg de groep die na ons kwam ons nimmer in het schootsveld.

'Het spelen van de groene tees heeft vooralsnog niet tot opstoppingen of problemen geleid', vertelt Bleeker. 'Zoveel spelers maken er ook nog geen gebruik van. Maar we merken dat de mensen die dit wel doen, of het nu beginners of lagere handicappers zijn, allemaal enthousiast zijn. De beginner omdat de kans op succes aanzienlijk groter is en het een natuurlijk opstapje vormt naar de rode tee. De lagere handicapper omdat hij of zij ineens de mogelijkheid krijgt om een green te driven. Een beetje zoals op de drive- en chipbanen die je in de VS ook wel ziet. Al was dat zeker niet ons belangrijkste doel. Met forward tees de stap van de korte naar de grote baan maken, dat was wat ons betreft misschien wel dé reden om deze tees aan te leggen. De campagne om van de juiste tee te spelen, krijgt met de groene tees een waardevolle toevoeging.'

Golfers Magazine 6

Dit artikel is ook te lezen in Golfers Magazine 6. Het hele nummer lezen? Dat kan: ga nu naar de winkel en lees ook alle andere verhalen. Of beter nog: sluit een abonnement af en ontvang hét golftijdschrift van Nederland en België vanaf volgende maand thuis. Tien keer per jaar, 132 pagina's met alles wat je over jouw sport wilt weten.