Teruglezen: 'Waarom zou je het niet proberen?'

Marit Harryvan speelde in 2024 vooral op de LETAS maar had één grote wens: mee mogen doen in het LET-event in eigen land. Het interview dat we met de Winschotense hadden voor Golfers Magazine 5 begon als volgt:

Het veld voor het Dutch Ladies Open krijgt steeds meer vorm, en ook Marit Harryvan hoopt volgende maand aan te mogen treden op de Hilversumsche. Begin mei stond de rode streep op de inschrijflijst nog precies onder haar naam en was ze 'binnen', maar dat was duidelijk omdat de 26-jarige er bijtijds bij was om zich in te schrijven. Want toen de vaste speelsters van de Ladies European Tour (LET) de agenda's begonnen te vullen, zakte de inwoonster van Winschoten ver onder de spelers die zeker zijn van een startbewijs en vond ze zichzelf uiteindelijk terug rond de vijftiende reserveplek.

'Nee, de kans dat ik op die manier het veld in kom, is niet zo groot', zegt ze lachend in het clubhuis van De Compagnie in Veendam, de baan waar ze ooit haar eerste ballen sloeg en, naast haar homecourse De Noord-Nederlandse in Glimmen, vaak is om te trainen. 'Via de order of merit van de LETAS (Ladies European Tour Access Series, red.) is er nog wel wat mogelijk, dus ik hoop er zeker bij te zijn straks op de Hilversumsche. Dat moet echt geweldig zijn. Ik weet nog goed dat ik in 2015 op The International ging kijken, naar het toernooi dat Christel Boeljon won. Hoe mooi moet het wel niet zijn als je daar zelf staat?', zegt ze met een twinkeling in haar ogen. 'En mocht het dit jaar niet lukken, dan hopelijk een andere keer. Ik heb geen keiharde deadline gesteld wanneer ik me moet redden als playing pro en dus mag starten op het Dutch Ladies Open.'

Een kleine maand later blijkt het geluk aan de zijde van de Groningse. Door een late afzegging mag ze alsnog starten in het Dutch Ladies Open nadat ze het eerder via de Order of Merit niet redde.

Zonde

Net als veel andere topgolfers begon ook Harryvan al jong met golf, aan de hand van haar ouders. Alleen was dé reden om meer te doen dan af en toe meegaan naar de golfbaan, een opvallende. 'Als baby zat ik al in mijn kinderwagen op de golfbaan. Mijn vader had de buggy zo verbouwd dat zowel ik als zijn clubs erin pasten. Toen ik wat groter werd, rommelde ik af en toe wat, maar echt golfen deed ik nog niet. Mijn broer speelde al wel een tijdje, maar groeide op een gegeven moment uit zijn set. Toen mijn ouders die weg wilden doen, vond ik dat zonde.’ Lachend: “Dan ga ik wel golfen”, zei ik toen.

'Nee, dat is geen veelvoorkomende reden om te beginnen met de sport. En in alle eerlijkheid: het duurde ook wel even voor ik het echt leuk vond. Tennis en vooral voetbal, dat was het meer voor me. Ik keepte op nationaal niveau en was helemaal gek van Edwin van der Sar. Golf was leuk, maar niet veel meer dan dat. Ook niet per se toen bleek dat ik er wel aanleg voor had, in de selectie terechtkwam en gevraagd werd om voor de Noord-Nederlandse competitie te komen spelen. Mijn toenmalige pro – Wouter Oosting, nu weer mijn coach trouwens – vond dat ik het moest doen. Als je wat wilt bereiken, dan kun je daar veel meer stappen zetten. Maar ook toen was ik nog niet overtuigd, hoor. Eigenlijk pas op het moment dat ik bij voetbal buiten de nationale selectie viel en uit het niets het NK Strokeplay tot en met 15 jaar won, zei ik: “Nu ga ik vol voor golf.”

Ik weet nog goed dat mijn vader reageerde met: “Als jij écht voor golf gaat, dan zal ik er alles aan doen om dat mogelijk te maken.” Dat is ook wat je nodig hebt als kind om op de golfbanen te kunnen komen natuurlijk, en hij zorgde er daadwerkelijk voor. Hij reed me overal heen en probeerde te regelen dat de wedstrijden die hij moest fluiten – hij was scheidsrechter in de eredivisie basketbal – zo ingedeeld werden dat het perfect te combineren was met toernooien die ik moest spelen. Heel bijzonder.'

Vader

Ze valt even stil als haar vader, die in 2017 overleed, ter sprake komt. Voor het eerst is de grote glimlach van 'Happy Face', zoals Harryvan soms genoemd wordt, weg. 'Ik vind het niet erg om het erover te hebben, hoor', zegt ze desondanks. 'Zijn plotselinge dood heeft, net als alles wat hij deed, een grote rol gespeeld in mijn leven. En nog steeds. Het is mooi om het over hem te hebben. Natuurlijk mis ik hem, maar zo is hij er toch een beetje bij.'

Toen Harryvan, die sinds 2016 in Amerika studeerde, tijdens de feestdagen van 2017 in Nederland was, overleed haar vader geheel onverwacht. En dat maakte niet alleen diepe indruk op de nog geen 20 jaar oude Marit, het was ook in grote mate bepalend voor de jaren die volgden en voor de manier waarop ze nu in het leven staat. 'Boos. Ontzettend boos en verdrietig was ik toen mijn vader er ineens niet meer was. Ik had nergens meer zin in. Niet in college, niet in golf, in niets. Ik had ook geen behoefte om weer terug te gaan naar Amerika. Op zich had ik er een prima tijd, hoor, maar ik zat er gewoon niet meer op te wachten. Ik was sowieso niet zo dol op studeren en nu was ik er helemaal klaar mee. Ook met golf. Elke stap op de baan herinnerde me aan mijn vader. Aan de ene kant mooi, maar ook zwaar. Het plezier dat ik altijd op de baan had, werd volledig weggedrukt door het gemis.'

Ze is weer even stil en zegt dan: 'Dat heeft echt een tijd geduurd. En ik heb veel hulp gehad. Een van de psychologen omschreef het op een gegeven moment heel treffend: “Je bent geamputeerd door het verlies van je vader en nóg een keer doordat je op de golfbaan altijd aan hem denkt en daardoor het plezier in golf kwijt bent.” Dat klopte en dat moest doorbroken worden. Als ik tenminste door wilde gaan met golf. Hoewel het even duurde voor ik wist of ik dat wilde, was het antwoord uiteindelijk ja. Maar het heeft lang geduurd voor ik weer plezier had in golf.'

Droom

Wie Harryvan oppervlakkig beschouwt, kan zich maar nauwelijks voorstellen door wat voor diep dal ze is gegaan. De lach wijkt vrijwel nooit van haar gezicht, een vriendelijk woord is er voor iedereen – warmere mensen lijken er nauwelijks te bestaan –, maar ze geeft toe dat ze van heel ver moest komen om te worden wie ze nu is. 'Ik heb echt diep gezeten, maar dankzij de tijd en de hulp van veel mensen heb ik de weg naar boven weer gevonden. Wat je nu ziet, is hoe ik echt ben en misschien ben ik na het verlies van mijn vader nog wel meer zo geworden. Enerzijds door de wetenschap dat het zomaar voorbij kan zijn, anderzijds doordat wij nooit afscheid hebben kunnen nemen. We wisten het wel van elkaar, maar ik heb nooit meer kunnen zeggen hoeveel ik van hem hield en wat hij voor me betekende. Het is mede daarom dat ik geen gelegenheid onbenut laat om mijn naasten, familie en vrienden, te laten weten hoe belangrijk ze voor me zijn. Voor je het weet, heb je die kans niet meer en met die spijt wil je niet leven.'

Het risico om misschien spijt te krijgen, was niet dé reden om de clubs weer op te nemen, maar speelde wel een rol bij haar besluit om, enkele jaren geleden, alsnog haar golfdroom na te jagen. 'Ik had vroeger de droom om zo snel mogelijk pro te worden. Het duurde uiteindelijk langer voor ik de stap zette – corona zat er ook nog tussen – maar ik ben gek op de competitie, het beter willen worden, het winnen. Of het nu tafeltennis of wat anders is: ik moet winnen. Met golf heb ik dan inderdaad niet de beste sport gekozen. We verliezen tenslotte vaker dan dat we winnen. De kunst is hoe je daarmee omgaat. Heel eerlijk? Natuurlijk wil ik elke week winnen, niets liever dan dat. Maar als het niet lukt, kan ik daar ook niet lang van balen. Met alle respect: het ergste heb ik al meegemaakt. Moet ik dan volledig terneergeslagen zijn als ik een toernooi niet win of geen promotie weet af te dwingen? Dat bedoel ik.'

Tatoeage

In haar eerste jaar als pro eindigde ze als 28ste op de order of merit, het voorbije jaar als 24ste. Beide jaren ruim buiten de top 6 (nu top 7, red.) die recht geeft op promotie naar de LET. Ongeduldig wordt ze er niet van. 'Natuurlijk wil je zo snel mogelijk de volgende stap zetten, maar het is golf. Je kunt het niet afdwingen en zult er hard voor moeten werken. Dat heb ik overigens moeten leren, hard werken. Ik heb een tijd gehad dat ik vooral op mijn talent leunde, maar ik heb geleerd dat hard werken het wint van lui talent. Ik heb zowel in 2022 als in 2023 goede periodes gehad, maar het is me nog niet gelukt om voldoende goede resultaten in één jaar te boeken. Ik kom wel steeds dichterbij. Als je tweede wordt, kun je ook eerste worden tenslotte. Voor nu geniet ik vooral van het leven als tourpro. Ik heb goede vriendinnen op de tour, ik hou van het reizen, en het competitieve ligt me goed. Tot enkele jaren geleden moest je als vrouw eigenlijk direct de stap van de amateurs naar de LET kunnen maken, er zat niets tussen. De LETAS is een plek waar je ervaring kunt opdoen en veel kunt leren. Ik zit nu in mijn derde jaar. Ja, het is hard werken en ik ben nog niet waar ik zijn wil. En nee, het is ook absoluut geen vetpot. Maar ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om pro te worden.'

Ze wrijft over de tatoeage op haar rechterarm en zegt: ‘Might as well staat hier. Die tattoo heb ik laten zetten rond de tijd dat ik professional werd. Wat mij betreft past die tekst goed bij het leven zonder spijt, waar we het eerder over hadden. Als je de kans hebt, waarom zou je het dan niet proberen?'

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

In de achteruitkijkspiegel

Het seizoen van Harryvan leverde weinig aansprekende resultaten op en op de ranglijst kwam ze niet in de buurt van een van de promotieplekken en ook via qualifying school lukte dat haar niet. Het Dutch Ladies Open was echter een groot feest voor de Nederlandse. Ze haalde, stralend van oor tot oor de cut en eindigde uiteindelijk op de veertigste plaats.