Noord-Ierland: weg van de drukte

Ik was te jong om die bloederige zondag in 1972 bewust mee te maken, toen Britse soldaten in het Noord-Ierse Derry 26 ongewapende burgers doodschoten. Maar de spanningen tussen de katholieken en de protestanten waren ook in de decennia daarna regelmatig op televisie te zien, en die herinner ik me nog goed.

Aanslagen

Ruim vijftig jaar later zit ik in het Europa Hotel, dat in 1971 werd gebouwd op de plek van het oude treinstation van Belfast. Tijdens 'The Troubles', zoals de roerige periode hier wordt genoemd, deden journalisten vanuit de hele wereld verslag vanuit dit hotel, wat het een 'prime target' maakte voor de Irish Republican Army.

Tussen 1970 en 1994 pleegde de IRA er maar liefst 33 aanslagen, wat dit het meest gebombardeerde hotel van de wereld maakt. Een dubieus record. 'Maar daarmee is het ook meteen een symbool van de veerkracht en overlevingsdrang van de Noord-Ieren', meent George Diamondis, marketingmanager golf van het Noord-Ierse toerismebureau.

'Je moet het verleden niet onder tafel vegen, maar er is veel veranderd. Op de Oranjemarsen komen tegenwoordig misschien nog zesduizend mensen af, terwijl de Belfast Pride ruim tien keer zo veel bezoekers trekt. En rellen zijn er al jaren niet meer. The Troubles worden steeds meer geschiedenis. Er gaan wellicht nog een paar generaties overheen, maar het leeft bij steeds minder mensen. Er is steeds minder haat. Noord-Ierland herstelt zich.'

Gelukkig maar, want dit land heeft veel te veel te bieden om in het verleden te blijven hangen. De muurschilderingen in Belfast laten tegenwoordig geen soldaten meer zien, maar sporthelden of muzikanten. De hoofdstad bruist van de studenten, wat zorgt voor een gezellige, ontspannen sfeer. En alles ligt op loopafstand.

Zoals in elke stad zie je ook hier daklozen, maar het verschil is dat de mensen een praatje met ze maken in plaats van ze met de blik strak vooruit voorbij te lopen. Ieren zijn een vriendelijk volk, en dat is niet anders in het noordelijke deel. Voordat je het weet ben je in een geanimeerd gesprek verwikkeld met iemand die je vijf minuten geleden nog niet kende.

Het is jammer dat we er maar één avondje van 'het nieuwe Belfast' kunnen genieten, want morgenvroeg moeten we de trein naar Castlerock pakken. Goed, nog ééntje dan, maar daarna gaan we echt plat...

De links

De treinreis met de Translink van het centrum van Belfast naar Castlerock, een stadje aan zee in het uiterste noorden, duurt een uur en drie kwartier. We rijden door een groene tunnel van bomen, wat het uitzicht beduidend minder spectaculair maakt dan als je met de auto de prachtige kustweg volgt, maar de trein stopt op drie minuten lopen van de golfbaan. Ideaal.

Niet voor niets was dit vroeger dé manier om bij de links te komen. En het is nog steeds een prima optie, zeker als aan de linkerkant van de weg rijden – zelfs in dit rustige deel van het Verenigd Koninkrijk – niet je favoriete hobby is.

De links van de Castlerock Golf Club heeft niet de allure van zijn beroemde buren Royal Portrush en Portstewart. Misschien omdat de uit 1901 stammende baan wat minder fotogeniek is. Van een aantal hoge tees kun je de zee zien, maar je speelt er nergens vlak langs.

Qua golf kan de Mussenden Course (er is ook nog een heerlijke 9-holes Bann Course) echter zonder problemen mee met deze beroemdheden. Het zijn ook niet de minsten die hun stempel hebben gedrukt op dit stuk linksland tussen het spoor, rivier de Bann en de Noordelijke Atlantische Oceaan.

De eerste negen holes van Castlerock stammen uit 1901 en zeven jaar later verdubbelde Ben Sayers dit aantal. De beroemde Schotse golfprofessional maakte clubs, gaf les aan meerdere leden van het koningshuis en vond tussendoor ook nog tijd voor het ontwerpen van banen als North Berwick, Craigielaw, Adare Manor en deze woeste links aan de Noord-Ierse kust. In 1925 verfijnde Harry Colt het design, terwijl Martin Hawtree de baan in 2017 klaarmaakte voor een nieuwe eeuw.

Castlerock heeft alles wat je van een links mag verwachten: snelle fairways, lastige rough, goed geplaatste potbunkers, listige run-off area's en harde greens. Je speelt zowel over vlak terrein als tussen hoge duinen door, en krijgt te maken met blinde slagen, schuine liggingen, verborgen kreken en stevige hoogteverschillen. Aan de bak dus.

Lang is de baan niet, maar het is een behoorlijke uitdaging om de bal op het korte gras te houden. En als het waait, kun je helemaal je borst natmaken. Of het nu de sterk uphill spelende openingshole is, de extreme dogleg naar een verhoogde green waar je mee afsluit, de lange par-3's of de vele witte palen op de holes langs het spoor: Castlerock kent geen makkelijke holes.

Je moet van goede huize komen om hier je score bij elkaar te houden. Maar ook als dat niet lukt, zul je met een uitermate voldaan gevoel in een van de stoelen op het hooggelegen terras neerploffen, om met een biertje in de hand te kijken naar het geploeter van hen die nog in gevecht zijn met deze intimiderende links.

De beloning voor het harde werken krijgen we 's avonds in Harry's Shack, een visrestaurant dat zijn naam eer aandoet. Meer dan een houten keet is het namelijk niet. Maar Harry is niet gek en heeft de mooiste locatie van de regio: het strand van Portstewart. En de vis is zó kort geleden door lokale vissers uit het water gehengeld dat hij nog net niet van je bord springt. We zijn niet de enigen die een portie fish and chips bij ondergaande zon wel zien zitten, de tent is ook op een doordeweekse dag helemaal afgeladen. Reserveer dus wel even.

De parkbaan

Het enige nadeel van Harry's Shack is dat het letterlijk naast Portstewart ligt, zodat we op weg naar de auto langs deze wereldberoemde links lopen. En dan begint het toch wel te kriebelen. De 235 pond die je hier voor een ronde betaalt, is bijna honderd pond meer dan op Castlerock, maar áls je deze klassieker nog een keer wilt spelen, moet je het eigenlijk nu doen. De 'Amerikaanse invasie' stuwt de greenfees van de beroemde linksbanen elk jaar verder op, zodat ze over een paar jaar echt onbetaalbaar zijn.

'Amerikanen hebben thuis de beste parkbanen ter wereld, dus willen ze hier alleen de links spelen', legt Diamondis uit. 'Horizontale regen, vier clubs wind, twee dozijn ballen kwijt... ze vinden het allemaal geweldig. De greenfees vliegen weg en dus kunnen de banen steeds meer vragen. Europeanen zijn wat avontuurlijker en spelen ook andere banen.'

We besluiten te luisteren naar deze weinig subtiele hint en reizen door naar de meer in het binnenland gelegen Galgorm Castle Golf Club. Deze parkbaan vormt samen met de links van Castlerock het decor van de ISPS Handa World Invitational, een tri-sanctioned toernooi van de DP World Tour, LPGA Tour en Ladies European Tour. Ook geen baan om zonder handschoen aan te pakken dus.

Eerst mogen we echter nog even ontspannen in het gelijknamige Galgorm Resort & Spa. Zoals bij alle goede high-end resorts is een verblijf hier van alle gemakken voorzien, terwijl de sfeer heerlijk ontspannen is. Of je nou in badjas en slippers door de lobby loopt, of met een golftas op je rug: je wordt ontvangen met een grote glimlach.

Het prachtige buiten heeft een flink hotel, een aantal restaurants, de beste spa van Noord-Ierland en een groeiend aantal cottages, maar door de ruime opzet met grote grasvelden, veel bomen en een rivier met watervallen zit je toch midden in de natuur.

We ontbijten in de prachtige oranjerie, met uitzicht op het water, en het voelt héél even of er blauw bloed door onze aderen stroomt. Dat gevoel wordt versterkt als de ober komt melden dat de courtesy car klaarstaat om ons naar de vijf minuten verderop gelegen golfbaan te rijden. Splendid.

Galgorm Castle ligt op een enorm landgoed tussen twee rivieren, de Main en de Braid, die zich regelmatig met het spel bemoeien. Ook ligt er een handvol vijvers te wachten om je bal een watergraf te geven, dus recht zijn is een pre. Overigens is de parkbaan met al dat water logischerwijs op zijn best in de zomer.

Galgorm Castle dankt zijn naam aan het kasteel achter de green van hole tien, dat uit 1618 stamt. De baan zelf is maar een kwarteeuw oud en de titel championship course waardig. De moderne baan is lang, lastig en in geweldige conditie. Logisch dat de DP World Tour in 2020 voor het Iers Open naar deze locatie uitweek toen er door corona reisbeperkingen golden.

Met hoge rough en volop water is het niet eenvoudig om de green te bereiken, maar als dat is gelukt wacht je een briljant puttfestijn. De greens zijn groot en bloedsnel, wat de glooiingen uitvergroot. Raak niet gefrustreerd door drieputts – die komen er toch wel – maar geniet van het perfecte oppervlak en de uitdaging om de puzzel van lijn en snelheid op te lossen. Putten wordt wel het spel binnen het golfspel genoemd en het zijn biljartlakens als deze waar deze uitspraak zijn oorsprong vindt.

Eerlijk is eerlijk: als we mogen kiezen, prefereren ook wij de onverwachte bounces van de links boven de gestileerde looks van de parkbaan. Maar afwisseling van spijs doet eten, en je doet jezelf tekort als je continu aan de kustlijn blijft hangen.

'Noord-Ierland is zo veel meer dan Royal County Down en de Titanic', vat Diamondis het perfect samen. 'De mensen, de gastvrijheid, de cultuur, de golfbanen... We lopen twintig jaar achter op de rest van Ierland, maar juist daarom is het hier nog zo gezellig en betaalbaar.'

Snel boeken voordat die achterstand wordt ingelopen.

Aanraders

Gespeelde banen
Castlerock, Mussenden Links (£ 145)
Galgorm Castle (£ 115 mei-sep/£ 85 apr+okt)

Topbanen in de regio
Portstewart (£ 235 mei-sep/£ 165 apr+okt)
Royal Portrush, Dunluce (£ 340 mei-sep)
Royal County Down (£ 325 mei-sep/£ 195 apr)
Belvoir Park (£ 105)
Royal Belfast (£ 110)

Hotel
Europa Hotel, Belfast
Galgorm Resort & Spa, Ballymena

Eten
Howard St., Belfast – lokale keuken
Harry's Shack, Portstewart – vis
Fratelli Ristorante, Galgorm Resort – Italiaans