Member for a day op Royal Troon

Net als veel andere golfers vind ik het heerlijk om banen af te vinken van mijn lijstje. Een van mijn doelen is om alle banen te spelen waar ooit The Open is gehouden, of die nog steeds deel uitmaken van de door de R&A gekozen rota voor The Open. Toen ik dus voor Leading Courses in Ayrshire was, de regio aan de Schotse westkust waar enkele topbanen liggen, stond het spelen van een ronde op Royal Troon hoog op mijn verlanglijst. Al realiseerde ik me terdege dat dit voor meer mensen geldt. Want de baan is dit jaar gastheer van de 152ste editie van The Open en dus 'extra hot’. Helaas is het aantal greenfees voor bezoekers beperkt en, ook door de aanzuigende werking van The Open, al voor de rest van het jaar uitverkocht. Er was dus een 'list' nodig om toch op deze prachtige links te kunnen spelen.

Ik beproefde mijn geluk bij een kennis die iemand kent die lid is van een society. Dit typisch Britse fenomeen, waarbij golfers met vergelijkbare interesses of die op vergelijkbare banen spelen zich verenigen, bood misschien kansen. Leden van deze groepen spreken af om samen te golfen of helpen elkaar om een starttijd te regelen. Binnen een dag was het voor elkaar.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Britse beleefdheid

Ik keek er erg naar uit, maar vond het ook een beetje spannend. Enerzijds vanwege het vooruitzicht van een ronde op een baan die in voorbereiding is op The Open, en dus in topconditie verkeert. Anderzijds vroeg ik me af of ik alle (on)geschreven regels wel goed kende, te beginnen met de dresscode. Bij het even verderop gelegen Western Gailes moet je als man arriveren in colbert met das, je vervolgens omkleden in golfkleren, spelen, en daarna weer switchen naar 'jasje, dasje' voordat je het clubhuis in mag. Ouderwets, ja, maar ook bijzonder om eens mee te maken.

Bij Royal Troon is de dresscode iets minder formeel en hangt het af van de ruimte waar je bent. Omdat je als bezoeker niet zelfstandig het clubhuis in kunt – alleen de leden hebben de code van de deur – spreek je af op de parkeerplaats. Daar ontmoette ik mijn gastheer van Troon. Meteen de baan in, denk je dan, maar daar kon geen sprake van zijn. Eerst was het tijd om kennis te maken en te genieten van een lunch in het clubhuis. Een dappere poging mijnerzijds om de lunchkosten voor mijn rekening te nemen, werd met Britse beleefdheid afgewimpeld. Net zoals mij te verstaan werd gegeven dat het niet de bedoeling was dat ik mijn greenfee zou betalen. Uiteindelijk heb ik vriendelijk bedankt en mijn gastheer als wederdienst uitgenodigd voor een dagje golfen op De Pan. Dat is mijn favoriete top 100-baan in Nederland en eentje waar je ook als lid van Troon van onder de indruk zult zijn.

Na de lunch liepen we naar de eerste hole, vanuit het clubhuis nauwelijks vijftig meter in een rechte lijn langs de putting green. De eerste tee grenst direct aan de duinen en het strand. Ja, Royal Troon is zelfs volgens de strengste leer een echte linksbaan: langs de kust, negen holes 'uit' en negen holes 'in', zanderige droge ondergrond, weinig begroeiing (hoogstens wat gaspeldoorn), veel (pot)bunkers en vrij spel voor de wind.

Niet toppen

Het weer was schitterend, wat zeker aan de westkust van Schotland als een cadeautje voelt. In Nederland denken we dat het altijd regent in Schotland, maar dat klopt niet. Aan de oostkust, waar onder andere The Old Course, Muirfield en Kingsbarns liggen, valt er gemiddeld zelfs minder regen dan in Nederland. Van een greenkeeper in Schotland hoorde ik echter dat de westkust zeven keer zoveel regen krijgt als de oostkust. Maar gedurende de zes dagen dat ik er was, begin mei, was het maar één dag echt nat. En toen was ik het grootste deel van de tijd aan het reizen.

Iedere baan, maar zeker linksbanen die blootstaan aan alle elementen, wordt ontworpen met in gedachten de windrichting die er veel voorkomt. Bij Royal Troon heb je op de eerste negen holes de wind meestal mee, wat ook het geval was toen wij er waren. Met de wind in de rug speel je heerlijk ontspannen en sla je verre drives met veel rol.

Hole 8 is de beroemde Postage Stamp, een korte par-3 die aan alle kanten wordt beschermd. Een veilige route is er niet. Als je in de bunkers aan de linkerkant terechtkomt, kun je eigenlijk alleen maar naar achteren spelen. Mis je rechts, dan lig je meters beneden het greenoppervlak. Fantastisch om te spelen, zeker als je deze hole vaak tijdens The Open hebt gezien.

Na de turn weet je meteen waarom je je punten vooral op de eerste negen bij elkaar moet zien te sprokkelen. De back nine, tegen de wind in, is waar Royal Troon ook op deze dag haar tanden laat zien. Op hole 11, The Railway genoemd omdat hij naast de spoorlijn ligt, sloegen we voor de lol een bal vanaf de back tee. Deze par-4 (442 meter en vanaf de championship tee zelfs 478 meter) is volgens Jack Nicklaus de moeilijkste hole van alle Major-banen. Je hebt ongeveer 238 meter carry nodig om een woud van gele gaspeldoorn over te komen en je ziet helemaal niets van de fairway. Mijn bal hebben we nooit meer teruggevonden.

Een andere hole die eruit springt op dit deel van de baan is de lange par-3 17de. Van de medal tee 191 meter tegen de wind in. Voor de twee single handicappers in mijn flight een driver, maar ik sloeg een volle houten-3 en maakte een par. Eat that Royal Troon! Hole 18 ten slotte is weer een lange par-4, met het Marine Hotel vol in de slice zone. Na mijn afzwaaier van de tee hoorden we gelukkig geen glasgerinkel, al was het wel even spannend. Iets wat ook geldt voor je approach hier: nauwelijks acht meter achter de vlag rijzen de ramen van het clubhuis al op. Niet toppen dus.

Biljartroom with a view

Waar je normaal gesproken baalt als de ronde op zo'n baan erop zit, bleek het mooiste nog te moeten komen. Natuurlijk moest er uitgebreid gewinkeld worden in de fantastische pro shop, met veel Troon en The Open-merchandise en zelfs een graveermachine waar je je ball marker van de Postage Stamp kunt laten personaliseren met je initialen.

Nog veel mooier was wat daarna kwam. Als lid voor een dag wachtte me een rondleiding van ruim een uur door het historie ademende clubhuis, dat tot de nok toe gevuld is met de coolste golfmemorabilia. Naast een replica van The Claret Jug vind je er scorekaarten van Tiger Woods, Jack Nicklaus, Arnold Palmer en Greg Norman, en talloze hickory clubs. Indrukwekkend waren ook de prachtige portretten van Old Tom Morris, de architect van Troon, die ook verantwoordelijk was voor onder meer The Old Course en Prestwick.

Het nieuwe gedeelte van het clubhuis is feitelijk om het oude clubhuis heen gebouwd en samen vormen ze een doolhof van zaaltjes en kamers. Mijn favoriete kamer was de Tuesday night snooker room, op zolder van het oude clubhuis, met waarschijnlijk het mooiste uitzicht dat ik ooit in een biljartkamer heb gezien: over de 172 jaar oude links en de riviermonding van de rivier Clide. Je zou hier maar echt lid zijn...

Dit artikel is ook te lezen in Golfers Magazine 5. Het hele nummer lezen? Dat kan: ga nu naar de winkel en lees ook alle andere verhalen. Of beter nog: sluit een abonnement af en ontvang hét golftijdschrift van Nederland en België vanaf volgende maand thuis. Tien keer per jaar, 132 pagina's met alles wat je over jouw sport wilt weten.