Passie voor golf: Hans van Breukelen

Hans van Breukelen (Utrecht, 1956, handicap 20,1) is spreker, ondernemer, voormalig leraar maar bovenal oud-doelman van onder meer PSV en het Nederlands Elftal. De Europees Kampioen weet één ding zeker: 'Ik had veel eerder met golf moeten beginnen.'

Mijn eerste keer

'Toen ik in de jaren tachtig twee jaar in Engeland woonde, ging ik wel eens met wat ploeggenoten mee golfen. Maar dat had niet veel om het lijf. Je ging meteen mee de baan in, keek wat zij deden en probeerde zelf wat ballen weg te slaan. Pas later realiseerde ik me hoe jammer het was dat ik er toen niet meer werk van had gemaakt. In de buurt van Nottingham waren prachtige banen, waar je bij wijze van spreken al voor vijf pond een rondje kon spelen. Al heb ik er geen spijt van dat we toen meer voor de rust kozen. In Nederland werkte ik naast mijn voetballoopbaan in het onderwijs en volgde ik een opleiding. In Engeland konden we het eindelijk een beetje rustig aan doen. Terug in eigen land hadden we met PSV nog wel eens een clinic en zo, maar eigenlijk ben ik pas een jaar of vijftien geleden echt begonnen met golf. Ik tenniste veel met mijn vrouw, maar na haar overlijden had ik daar niet echt zin meer in. Toen ik mijn tweede liefde ontmoette, Carolein, zijn we samen gaan golfen.'

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Clubgebonden of vrije golfer?

'Ik ben een tijdlang lid geweest op de Biltse Duinen, maar ben nu al een hele tijd een vrije golfer. Er zijn hier in de omgeving genoeg mooie banen en ik ben misschien wel juist daardoor liever nergens lid. Nu heb ik de kans om op veel verschillende banen te spelen. Soms op Biltse Duinen. En op uitnodiging ga ik nog wel eens mee naar De Lage Vuursche. Met de businessclub van PSV speel ik op banen als ’t Woold, The Duke of De Swinkelsche. Verder ga ik nog wel eens naar Haviksoord, de baan waar ik jaren dichtbij woonde. Die afwisseling van banen spreekt me enorm aan.'

Sport of ontspanning?

‘Allebei. Ik denk dat iedereen het altijd zo goed mogelijk wil doen en daarmee wordt het sport. Tegelijkertijd ben ik me er altijd van bewust waar ik ben, hoe mooi het om me heen is. Al heb ik dat laatste wel een beetje moeten leren van Carolein. We spelen veel samen en ik wilde nog wel eens mopperen als ze zei 'mooie bal', terwijl ik zelf baalde van het resultaat. Ik kan heel blij zijn met mezelf na een goede bal, maar ook enorm balen na een slechte. Zij heeft dat helemaal niet, zij geniet gewoon altijd van het buiten zijn. Door me na een slechte bal meer te focussen op de mooie hole en het fraaie uitzicht, kan ik het inmiddels ook sneller loslaten. Het is belangrijk dat je, hoe je ook speelt, een leuke dag hebt. Maar ik kan niet ontkennen dat ik, als ik speel met een single handicapper als Ronald Waterreus, wel onder de indruk ben. Zó mooi om te zien.'

Droomflight

'Dat vind ik niet zo moeilijk. Carolein gaat sowieso mee. Het is leuk om met verschillende mensen te spelen, maar het liefst spelen we in elk geval altijd samen. Ronald Waterreus is de tweede in de groep. Een goede oud-collega die niet alleen indrukwekkend kan golfen maar met wie ik ook goede gesprekken voer in de baan. En de derde is toch Tiger Woods. Een fenomeen, dat lijkt me duidelijk. Niet alleen is hij een van de beste spelers aller tijden, hij is ook hét voorbeeld dat je, ondanks al je talenten, zonder hard werken nooit het hoogste bereikt. Al die uren die hij in zijn eentje ballen stond te slaan, hebben we niet gezien maar vormden de basis voor zijn succes. Als je de top wilt bereiken, moet je pijn willen lijden.'

Waterhindernis of grachtentocht?

'Haha! Een grachtentocht natuurlijk. Al denken de eigenaren van de woonboten die in 1988 bijna zonken daar vast anders over. Het winnen van het EK in Duitsland was een prachtig hoogtepunt in mijn loopbaan, maar het allermooist was niet het toernooi zelf, dat was de thuiskomst. We hadden geen idee wat we hadden losgemaakt in Nederland, dat realiseerden we ons pas toen we aankwamen. Vanaf het moment van landen was het één groot gekkenhuis. Al die mensen langs de snelweg, de bomvolle grachten, het plein. Maar het meest bijzonder was misschien nog wel dat iedereen 'één' was. Het maakte niet uit voor welke club iemand was, welke kleur of welk geloof hij of zij had: iedereen deelde in de vreugde. Het was één grote feestende familie. Dat kan sport doen. Wat dat betreft is het ontzettend jammer dat we na 1988 nooit meer een groot toernooi hebben gewonnen. Het zou geweldig zijn om zoiets nog eens mee te maken.'

Abonnee worden?

Dit is een fragment uit een artikel in Golfers Magazine 5. Het hele artikel en hele nummer lezen? Dat kan: ga nu naar de winkel en lees ook alle andere verhalen. Of beter nog: sluit een abonnement af en ontvang hét golftijdschrift van Nederland en België vanaf volgende maand thuis. Tien keer per jaar, 132 pagina's met alles wat je over jouw sport wilt weten.