Mijn Drive: Marcel Welling

Marcel Welling (Amsterdam, 1957, handicap 14,8) maakte in 1994 zijn entree in de golfwereld en viert dit jaar de tiende verjaardag van The International, de baan waar hij directeur van is. 'Ik was te veel onder de indruk om van Augusta National te kunnen genieten.'

Eerste keer

'Ik was een jaar of 22 en ik was op Spaarnwoude, samen met Jan Tensen, de vader van Carolien, en Frank Wisse, haar aanstaande echtgenoot en mijn beste vriend. Jan golfde al en wij wilden wel eens mee. Ik weet nog goed dat we op holes van zestig meter met onze driver klaarstonden en er bij wijze van spreken zó de hele tas achteraan wilden gooien. Tegelijkertijd vond ik het meteen fantastisch. Er was daar een hole met een heel smal slootje, een onoverbrugbaar obstakel voor ons. Op een gegeven moment kwam Gerard Snelderwaard eraan. Die pakte een lob wedge en legde de bal zo bij de vlag neer. De hole was misschien vijftig meter lang, die sloot nog geen halve meter breed, maar het maakte diepe indruk op ons.'

Clubgebonden of vrije golfer?

'In Nederland ben ik natuurlijk verbonden aan The International. In Spanje, waar ik een huis heb en veel verblijf, ben ik lid op Marbella Club Resort. De eerste jaren was ik nergens lid, speelde ik greenfeerondjes op Spaarnwoude. Later, toen we verhuisden naar het Gooi, ben ik lid geworden van Zeewolde en belandde ik daar ook in het bestuur. Dat was, achteraf bezien, eigenlijk het begin was van mijn carrière in golf. In 1994 werd ik mede door die ervaring door een headhunter benaderd met de vraag of ik directeur van BurgGolf wilde worden. Inmiddels zijn we tien jaar open met The International, al was ik al vanaf 1996 bij het project betrokken. Zó lang heeft het geduurd voor we eindelijk opengingen.'

Mooiweergolfer of door weer en wind?

'Vroeger was het door weer en wind, zoals veel beginnende golfers denk ik wel hebben. Hoe ouder ik word, hoe meer ik een mooiweerspeler aan het worden ben. Ook net als zoveel andere golfers, volgens mij. Spelen in een regenpak... van mij hoeft het niet meer. Nog niet zo lang geleden heb ik op The International een wedstrijd gespeeld met horizontale regen en hagel. Toen dacht ik: wat ben ik in hemelsnaam aan het doen? Op die momenten vind ik golf ook echt niet meer leuk.'

Beste ronde

'Een 78, op Purmerend. Met een tripple bogey op de laatste. Het was zo'n dag dat alles lukte. De flow, ja. In de veertig jaar dat ik nu golf, heb ik maar een paar van dat soort rondes gehad. Van die rondes dat je ook geen putt mist. Of ze nu vijf, zeven of tien meter lang zijn, ze vallen. Dat je zelfs teleurgesteld bent als hij een keer niet valt. Die dagen zijn uiterst zeldzaam, maar het is mooi dát ze er zijn.'

Grootste golffrustratie

'Ik heb in mijn golfleven twee of drie keer een periode gehad dat ik alles stond te shanken. Maar dan ook echt alles. Dat ik van de honderd ballen er honderd niet weg kreeg. Tijdens een van die periodes heb ik meegedaan aan het strokeplaykampioenschap op Zeewolde en vraag me niet hoe, maar ik heb die ronde nog afgemaakt ook. In die tijd was ik nog niet werkzaam in de golfwereld en ging ik wel eens, als ik onderweg ergens een driving range zag, even wat ballen slaan. Zonder enige druk. Er is níets aan de hand... Gewoon even een emmertje. Maar dan vloog die eerste bal, kling, de hoek om. En de tweede bal, kling, precies hetzelfde. Ik kon ballen slaan tot de vellen aan mijn vingers hingen, maar ik kwam er niet vanaf. Verschrikkelijk. Dat wens je je ergste vijand nog niet toe.'

Les of zelf knutselen?

'Ik neem af en toe les. In Spanje onlangs nog, maar ook regelmatig op The International, dat die jongens me wat tips geven. We hebben vier goede pro's en het mooie is dat Martin, Remko, Mark en Ruben hun accenten allemaal anders leggen. En we gaan soms op reis met een groepje leden van The International en dan helpen ze je ook een beetje op weg.'

Nieuwe spullen of oud allegaartje?

'Op een gegeven moment heb ik een setje onbetaalbare concept-irons aangemeten gekregen. Schitterend spul met van dat ruimtevaartmateriaal, alleen... ik kan er eigenlijk niet mee spelen. Ik heb ze meegenomen naar Spanje, daar gebruik ik ze nu. In Nederland speel ik met een set van Titleist van een jaar of vijf, zes oud. Mijn meest recente aanschaf is een houten-3, die had ik nog niet in de tas. Het hoeft allemaal niet het nieuwste van het nieuwste te zijn. Ik ben er inmiddels achter dat dat het grote verschil niet maakt. Het ligt uiteindelijk echt aan mij en niet aan de spullen.'

10 jaar The International

'Is het geworden wat ik ervan verwachtte toen we aan het project begonnen? Ja en nee. Nee, omdat ik niet een heel concreet beeld had van wat het precies moest worden. Wel dat het heel goed moest worden, met de wens en ambitie om voor het beste van het beste te gaan. Maar hoe dat dan in de praktijk zou uitpakken? Kijk ik waar we nu staan, dan zeg ik echter volmondig ja. Ik ben ongelooflijk trots op en blij met wat het is geworden. Op allerlei gebieden, maar zeker ook omdat het zo'n leuke groep is. De mensen die hier werken, maar ook de leden. Het zijn stuk voor stuk mensen die kunnen genieten van de goede dingen van het leven en dat doen zonder arrogant te worden.'

Mooiste baan

'Ik weet nog dat ik erg onder de indruk was van Turnberry. Het is al wel even geleden dat ik daar speelde, maar ik herinner me nog goed het gevoel bij die hole met die vuurtoren. Zo'n iconisch punt op zo'n goede baan. Ik heb op best wat mooie banen mogen spelen. Pebble Beach en Augusta National zelfs, maar zelfs op die laatste baan had ik dat gevoel niet. In 1999 kreeg ik een uitnodiging om er te komen spelen, maar ik was zó onder de indruk dat ik bij wijze van spreken de bal nog geen drie meter vooruit kreeg. Het was gewoon chocken, to impressed to play. Op Turnberry klopte alles. Een geweldige baan, leuk gezelschap. Niet dat gevoel van 'wow, waar ben ik nu?' Dat alles zorgde ervoor dat het een veel mooiere ervaring was dan op Augusta.'

Droomflight

'Mijn absolute golfheld is Seve Ballesteros, dus die zou ik er hoe dan ook graag bij hebben. Daarnaast vind ik het altijd heel bijzonder en leuk om met mijn dochter te spelen. We spelen niet zo vaak samen. Je ziet elkaar uiteindelijk toch te weinig, je hebt allemaal je eigen leven en de tijd vliegt voorbij. Dus samen een rondje is altijd weer een feestje. Ook omdat ze ontzettend veel talent heeft. De derde is Frank Wisse, mijn maatje met wie het allemaal begonnen is. Hij heeft net als ik handicap 14,8 en we spelen al veertig jaar samen. Dat moet altijd zo blijven.'

Meteen naar de eerste tee of altijd naar de driving range?

'Dat laatste toch wel. En ik ga ook wel eens naar de driving range om alleen wat ballen te slaan, dus zonder dat ik daarna ga spelen. Deels om het gevoel vast te houden ‒ soms kom ik weken niet aan spelen toe ‒ en deels omdat ik het best lekker vind om even wat ballen te slaan. Maar ook in voorbereiding op de ronde sla ik de driving range liever niet over, al merk je meestal pas op de eerste tee hoe de vlag er die dag bij hangt. Aan de ene kant is dat jammer, aan de andere kant maakt dat het ook wel weer leuk. Eigenlijk sta je elke keer op de eerste tee met de vraag: hoe zal het vandaag lopen?'

Gastheer KLM Open

'Dat we ooit gastheer zouden zijn van het KLM Open was iets wat ik vanaf dag 1 wel voor me zag. De eerste keer, in 2019, was fantastisch, met vier dagen schitterend weer en een prachtige winnaar. Voor de score had het alleen wel iets harder mogen waaien. Wat me echter het meest is bijgebleven, is de feestelijke sfeer die er die week hing. Onder de spelers, onder de bezoekers, onder de leden. Dat zal ik nooit vergeten. Ik denk dat die week zonder overdrijven tot de mooiste dagen uit mijn leven behoort. Het wordt een hele uitdaging om daar volgend jaar overheen te gaan. Maar als het vier dagen lekker weer is, we een mooi veld hebben en alles klopt, dan is er niets wat in de weg staat van opnieuw een prachtige week.'