Besseling in Boston

Hoewel de 36-jarige Noord-Hollander al sinds 2006 professional is en ruim honderd toernooien op het hoogste niveau heeft gespeeld, stond zijn naam nog nooit op de startlijst van een van de vier Majors. Omdat hij maar geen vaste plek op de DP World Tour wist te veroveren. Omdat hij soms zoekende was. Omdat een plek tussen de besten nu eenmaal niet makkelijk te verkrijgen is. Dat het zestien jaar na zijn overstap naar de professionals alsnog lukte, lag desondanks wel in de lijn der verwachtingen. De afgelopen jaren zette Besseling grote stappen, stappen die hem niet alleen goed door de coronajaren loodsten maar die hem alsnog een vaste waarde op de DP World Tour maakten. Want zo kun je het toch wel noemen, met een paar keer de kans om een toernooi te winnen, een kaart voor 2023 die al in juni veilig was en nu dus ook dat langverwachte Majordebuut. Samen met Besseling keken we terug op zijn eerste, en naar we verwachten niet zijn laatste, optreden in een Major.

Startproblemen

'Alles is nieuw en toch wil je alles zoveel mogelijk normaal doen. Ja, het is een Major, maar ook al is het de eerste keer dat je op dat podium acteert, je bent er wel gewoon om te golfen', zegt Besseling, nuchter als altijd. 'Je moet goed met je energie omgaan, je voorbereiding draaien en zorgen dat je klaar bent als je donderdag de baan in gaat.'

Dat laatste was Besseling, al was de start gerust rommelig te noemen. 'De reis verliep niet helemaal soepel', aldus een lachende Besseling. 'Eerst moesten we twee keer van de startbaan terug naar de gate, omdat er iets met de kist was. De vertraging duurde uiteindelijk zo'n drie uur, waardoor er bij aankomst in Amerika geen gate beschikbaar was voor ons vliegtuig en we daar nog een hele tijd op moesten wachten. Vervolgens duurde het lang voor er een slurf aan de kist werd gezet en de bagage liet ook nog eens lang op zich wachten. Daarna ging het gelukkig wel soepel. Er stond een fijne auto voor ons klaar, we konden direct naar het hotel en omdat het inmiddels al laat op de Amerikaanse avond was, zaten we ook meteen in het goede ritme en konden we vanaf maandag, zoals gepland, onze voorbereiding gaan draaien.'

Een ‘gewoon’ toernooi

'Toen we maandag op de baan aankwamen, merkten we meteen dat dit een toernooi van een andere omvang is. Sowieso moesten we ook hier onze weg vinden. De mensen die de dingen regelen en bij wie je je moet melden, ken je allemaal niet en er komt van alles op je af. Ook op zo'n eerste dag van de week is er al volle bak publiek en je wordt door de suppliers overladen met goodies. Een tas van TaylorMade met het logo van het U.S. Open, tot de rand toe gevuld met leuke spullen, nieuwe schoenen, echt van alles. Dat kennen we hier allemaal niet. Natuurlijk geniet je van al die nieuwe ervaringen, tegelijkertijd ben je je er steeds bewust van dat het ook een 'gewoon' toernooi is waarbij het gaat om het creëren van de juiste randvoorwaarden om zo goed mogelijk te presteren. Wat dat betreft was het heel fijn om op maandag de eerste oefenholes met Thomas (Pieters, red.) en in het bijzijn van Jerome (Theunis, red.) te spelen. Thomas heeft vaker op dit podium gestaan, dus van hem kon ik leren en het was vooral ook heel ontspannen. We, Marty (caddie Martijn van Oosterhout, red.) en ik, konden mede daardoor een heel gewone voorbereiding draaien, waarbij we niet te veel energie hoefden te verspillen aan randzaken.'

Cut halen

'Ik kwam natuurlijk uit een goede week in Hamburg, waar ik door als tweede te eindigen mezelf kwalificeerde voor het U.S. Open. Speltechnisch hoefden we dus niet veel te doen om de dingen recht te zetten. En hoewel het spel niet fantastisch was op donderdag en vrijdag, was het goed genoeg om erbij te zijn in het weekend. Je bent voor aanvang niet bezig met 'wat als', maar vanzelfsprekend is het halen van de cut een van je doelen. Als je dan op dit podium bent, wil je er ook zo lang mogelijk spelen en niet na twee dagen alweer naar huis moeten. We hadden ons huiswerk goed gedaan en alhoewel de baan echt heel moeilijk was, konden we goed uitvoeren wat we in gedachten hadden. Niet elke slag, niet elke hole. Maar als ik bedenk hoeveel een baan in deze set-up van je vraagt, dan weet je dat je slagen gaat inleveren maar dat je ze ook kunt winnen. Dat lukte heel aardig. De baan was echt fantastisch. De bunkers lagen op precies de goede plaatsen, de rough naast de fairway en rond de greens was duidelijk zichtbaar en zwaar, en de greens waren heel erg slopy en snel. Dat had ik nog niet eerder zo meegemaakt. Je moet echt de hele tijd scherp blijven, een foutje is zo gemaakt. Dat kost behoorlijk wat energie, meer dan tijdens een 'gewone' week. Uiteraard had ik in het weekend liever een beter score binnengebracht, maar ik denk dat de +7 van zaterdag wel eens de beste +7 van mijn leven kan zijn geweest. De omstandigheden waren echt lastig, maar ook die dag heb ik de bal met overtuiging gespeeld. Dat dat niet elke slag lukt... golf is niet voor niets een moeilijk spel.'

Spieth

'Op zaterdag werd ik ingedeeld met Jordan Spieth. Ja, natuurlijk vond ik het gaaf toen ik de startlijst zag. Die jongen heeft al een prachtige loopbaan achter de rug en heeft heel mooie dingen laten zien. Fantastisch om dat nu van dichtbij te mogen zien en samen op de fairway te staan. Uiteraard klets je met elkaar, maar we hebben het niet over speciale dingen gehad. Uiteindelijk probeer je allebei een zo goed mogelijke score binnen te brengen. Dat lukte hem wat beter dan mij, maar het was een geweldige dag. Er waren zóveel mensen die onze groep volgden, daar moest ik wel even aan wennen. Enerzijds omdat ze er vooral voor Spieth waren en er dus vaak onrust was als ik de bal moest spelen, anderzijds omdat Amerikaanse fans heel anders zijn dan Europese. Luidruchtiger, ja, maar ook heel erg supportive. Ze staan echt achter je en moedigen je volop aan. Misschien is het nep, maar zelf denk ik dat Amerikanen oprecht respect voor topsporters hebben. Ik vond het in elk geval heel mooi. En het spelen met Spieth was ook weer leerzaam. Zijn shortgame en snelheid op de greens waren prachtig om te zien.'

Op naar meer

'Je wilt je altijd meten met de beste spelers op een zo hoog mogelijk niveau. Ze noemen het U.S. Open wel 'the hardest tournament of the year'. Hoewel ik niet kan beoordelen hoe het andere jaren was, kan ik wel beamen dat het heel zwaar was. Mooi om dit soort tests zo nu en dan te hebben, maar ik denk dat je kapot gaat als je dit elke week zou hebben, de set-up van deze baan vraagt echt heel veel van de spelers. Heb ik aan mezelf bewezen dat ik hier thuishoor? Nou, ik voelde me er in elk geval wel thuis en op mijn gemak, en ik denk dat ik met het halen van de cut ook wel wat heb laten zien. Natuurlijk eindig je liever hoger, maar om in een eerste Major meteen het weekend te halen is gewoon goed. Ik heb lang op mijn debuut moeten wachten en hoop zeker dat dit niet de laatste keer is geweest. We zijn al een tijdje op de goede weg en als we deze lijn doortrekken, kan het niet anders of ik ga vaker in actie komen op dit niveau. Het smaakt in elk geval naar meer, dat lijkt me duidelijk.'

.

(Dit interview was eerder te lezen in Golfers Magazine 6)