Toekomstig rolmodel

Een blik op de wereldranglijst van begin oktober leert dat er inmiddels twaalf Nederlandse vrouwen goed genoeg hebben gespeeld om punten voor de Rolex Rankings in ontvangst te mogen nemen. Veel minder natuurlijk dan bijvoorbeeld geldt voor de Koreanen of Amerikanen. Maar het is wel een significant verschil met nog maar een paar jaar geleden, toen Nederland nooit meer dan drie, vier speelsters op de ranglijst had staan.

Neem 2016, het jaar waarin Hofstede als veertienjarige, na op een vakantie voor het eerst sinds jaren weer eens een balletje te hebben geslagen, haar ouders doodleuk mededeelde dat ze professioneel golfer wilde worden. Op dat moment stonden er vier speelsters genoteerd en was pro worden niet iets wat veel talentvolle jonge Nederlandse vrouwen deden. En toch zette Hofstede, zonder bij wijze van spreken een volle ronde te hebben gespeeld, haar stip op de horizon. Niet dat Christel Boeljon, Anne van Dam, Dewi-Claire Schreefel of Joyce Chong daarbij fungeerden als rolmodellen, maar ze 'wist' het gewoon zeker, zegt ze zes jaar later als haar eerste jaar als playing professional er bijna op zit. Lachend: 'Mijn ouders zeiden eerst wel: “Echt? Ga het eerst maar eens met de set van je vader proberen. Zien we daarna wel verder.” Ik snap dat wel, hoor. Ik heb nogal wat sporten mogen proberen als kind en was vaak heel fanatiek, maar kon er net zo makkelijk weer mee stoppen. Kickboksen bijvoorbeeld. Vond ik heel leuk en ik kon het ook, maar op het moment dat ik wedstrijden zou kunnen gaan vechten, vond ik het meteen welletjes. Bij golf was het eerder andersom: vanaf het allereerste moment dat ik weer ging golfen, was ik ontzettend fanatiek en schreef ik me in voor allerlei wedstrijdjes. Niet dat ik er met mijn handicap 20 iets te zoeken had, maar ik had een enorme drive om het te gaan maken in deze sport.'

Hoge lat

Bij de eerste kennismaking met golf van de uit Lexmond afkomstige Hofstede was ze nog piepjong, een jaar of zes meent ze zich te herinneren. 'Als klein meisje ging ik wel eens met mijn ouders mee naar de golfbaan. Ze speelden op Almkreek, en ik rommelde dan ook wat rond, dat vond ik ontzettend leuk. Zeker toen ik les kreeg van Martijn Steneker. Hij benaderde jeugdgolf zoals je dat in mijn ogen zou moeten doen. Heel speels leerden we de basisbeginselen van het spel. Maar toen hij kwam te overlijden en we iemand anders voor de groep kregen, was ik er al snel klaar mee. Ik kon dat op die leeftijd natuurlijk helemaal niet beredeneren, maar ik voelde me kennelijk zo met hem verbonden, vond zijn manier van lesgeven en kinderen enthousiast maken voor de sport zo leuk, dat ik het plezier daarna al gauw kwijt was en stopte met golf. Tot die ene vakantie dus. Ik zat met mijn nichtje in de buggy terwijl mijn ouders speelden, sloeg af en toe een paar ballen en was meteen verkocht. En tot op de dag van vandaag ben ik dat nog steeds', zegt ze met een grote glimlach en twinkelende ogen.

De twintigjarige Hofstede vertelt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar sinds ze nauwelijks zes jaar geleden weer begon met golf, ontwikkelde ze zich razendsnel. 'Als ik ergens voor ga, dan ga ik er helemaal voor', erkent ze. 'Als ik besluit dat ik iets wil, dan moet alles daarvoor wijken. Dat betekende in het begin heel lange avonden op de driving range, ik had immers wat in te halen ten opzichte van andere spelers. Op Amelisweerd, de baan waar we terechtkwamen nadat ik mijn ambities kenbaar had gemaakt, kon ik me goed ontwikkelen. Mijn handicap daalde best snel, maar ik was soms ook wel erg ambitieus. Schreef ik me in voor grote wedstrijden terwijl ik al blij was als ik eens onder de negentig speelde. Hoewel ik soms geen pepernoot raakte, hielp het me wel. Als je jezelf uitdaagt, als je de lat heel hoog legt, dan moet je altijd een paar stappen extra zetten om in de buurt van je doelen te komen. Zo ben ik in zekere zin ook bij mijn coach Phil Allen uitgekomen. Mijn toenmalige teaching-pro, Nick van Crin, zei dat als ik verder wilde komen, ik met iemand als hem in zee moest gaan. Alleen kende ik niemand in de golfwereld. Via internet kwam ik bij Bas van der Steur uit en via hem bij Phil. Die zag potentie en sindsdien werken we samen.'

Het was niet de enige verandering. 'Ik speelde op het Nationaal Open – mijn handicap zat inmiddels ergens rond de 1 – toen Floris Vos me benaderde. Hij had me zien spelen en vroeg of ik interesse had om naar Houtrak te komen, om daar te trainen en competitie te spelen. Door corona heb ik dat uiteindelijk nooit gedaan, competitie spelen, maar de overstap naar Houtrak was goed voor mijn ontwikkeling. Het is een club met topsportambities waar ik in korte tijd opnieuw veel heb geleerd. Dat neem je allemaal mee naar de volgende fase van je carrière.'

Aanleg tot piekeren

De volgende fase diende zich begin 2022 aan. Na een aantal successen als amateur en een minder geslaagde gang langs qualifying school, schreef Hofstede zich op 1 februari in bij de Kamer van Koophandel en was ze zomaar professional. Precies wat ze nog geen zes jaar eerder als vijftienjarig meisje op Curaçao tegen haar ouders had gezegd. 'Ja, ik ben best snel professional geworden, en er waren mensen die het geen goed idee vonden. Die vonden het te vroeg of vonden dat ik überhaupt niet goed genoeg was. Dat was hard om te horen, maar het sterkte me misschien alleen nog maar meer in mijn ambities. Voor mij was het op dat moment een no-brainer om pro te worden. Nadat ik in het voorjaar van 2021 zowel het Pools Amateur Strokeplay als Matchplay had gewonnen, kreeg ik weliswaar een uitnodiging om mee te doen aan het ELTK, maar ik zat niet in de selectie en kwam niet in aanmerking voor de grote amateurtoernooien. Als pro kon ik wel meteen aan de slag. Daarbij had ik mijn eerste wedstrijden tussen de pro's inmiddels gespeeld en dat voelde zo goed dat ik geen enkele twijfel kende, zelfs niet nadat ik op qualifying school van vorig jaar misschien wel mijn slechtste golf ooit speelde. Ik had zoveel verwachtingen dat ik helemaal niet aan golfen toekwam. Heel teleurstellend, maar tegelijkertijd ontzettend leerzaam. Je kunt een steile lijn omhoog hebben, maar juist van tegenslagen leer je, daar ben ik echt van overtuigd.'

Kende ze tegenslagen in haar debuutseizoen op de LETAS, het tweede damescircuit van Europa, waar ze na het missen van haar kaart voor de LET toe veroordeeld was? 'Zeker! Al in mijn eerste wedstrijd ging ik met een voorsprong de laatste ronde in, maar kon ik het door de spanning niet afmaken. Dan kunnen mensen wel zeggen dat het knap is dat ik alsnog in de top 10 ben gefinisht, maar dat ik de zege niet binnen wist te slepen, tastte mijn zelfvertrouwen enorm aan. Ik ben wel een tijdje zoet geweest om daar weer bovenop te komen. Ik ben sowieso iemand die misschien te veel in haar hoofd zit, dat is iets waar ik aan werk. Als ik nu aan het piekeren sla of heel nerveus ben, spreek ik mezelf toe met woorden als: het is niet erg om dit te voelen, anderen voelen dit ook, sta er niet bij stil en doe gewoon wat je moet doen. Dat klinkt simpeler dan het is, maar het werkt goed. Je moet dicht bij jezelf blijven en uitvinden wat voor jou werkt. Ik leer dat steeds beter te herkennen en ik kan ook steeds beter accepteren dat het niet erg is om slechte ballen te slaan en slechte scores binnen te brengen, dat een slechte hole niet automatisch een slechte ronde hoeft te betekenen en dat een wedstrijd uit meerdere rondes bestaat. Eigenlijk komt het erop neer dat je niet onder de indruk moet zijn van een slechte ronde, net zomin als van een goede.'

School

Nu het debuutseizoen er nagenoeg op zit ‒ al wat rest is qualifying school begin december ‒ kijkt Hofstede met een overwegend goed gevoel terug op het jaar. 'Je wilt altijd beter natuurlijk, maar voor een eerste leerjaar denk ik dat ik er veel uit heb gehaald. De doelstelling was om de top 21 van de Order of Merit te halen.Dat is gelukt, waardoor ik nu direct door mag naar Second Stage van qualifying school. Natuurlijk hoop ik dat ik het op qualifying school beter doe dan vorig jaar. Maar als het me niet lukt om een kaart voor de LET te veroveren, dan word ik echt niet slechter van nog een jaar op de LETAS. Vorig jaar sprak ik tijdens het ELTK met de coach van Wales. Zijn dochter speelde de eerste jaren van haar loopbaan op de LETAS en zei daar zoveel geleerd te hebben dat ze er nog altijd profijt van had.

'Toen ik besloot dat ik pro wilde worden, was dat misschien niet de meest voor de hand liggende keuze. Niet voor mezelf, want ik speelde eigenlijk nog niet eens, maar misschien ook niet in het algemeen. Jongens met ambities maken al langer snel de keuze om pro te worden, bij meiden zie je dit nu ook vaker. Laatst was ik bij een toernooi in Engeland en toen wilden een paar meisjes na afloop van de ronde met me op de foto en vroegen ze om mijn handtekening. Het zou toch geweldig zijn als zij op een goede dag, en misschien wel mede doordat ze ons hebben zien spelen, ook ooit besluiten dat ze pro willen worden?'

De Final Stage van Quailifying School voor de Ladies European Tour wordt gespeeld op het Spaanse La Manga vanaf 17 tot en met 21 december. Naast Hofstede doen ook de Nederlandse Romy Meekers, Pasqualle Coffa en Zhen Bontan aan de jacht op een tourkaart. Anne van Dam en Lauren Holmey zijn al speelgerechtigd voor het seizoen 2023.