Buddytrip

Afgelopen juni ging ik met twee goede vrienden een paar dagen golfen in Engeland. Hoewel we samen zijn begonnen met golf, was dat er om de een of andere reden nog nooit van gekomen in de ruim twintig jaar die zijn verstreken sinds we de clubs voor het eerst oppakten. Ondanks de vaak geuite wens om samen eens een golfreisje te maken, vonden we onze vijftigste verjaardagen eindelijk voldoende reden om door te pakken.

Hoewel ik uit hoofde van mijn functie regelmatig word uitgenodigd voor een persreis, en een van die twee vrienden wel eens was mee geweest als fotograaf, was het altijd met enige jaloezie dat ik verhalen over buddytrips (m/v) las. Een paar dagen alleen maar golf, een drankje (of twee) in de bar, en vooral veel plezier. Wat mooi moest dat wel niet zijn.

En dat werd het ook. Mooi en leuk. Vrienden sinds de middelbare school schoten we direct in onze oude rollen. Lachen om dezelfde flauwe grappen. Anekdotes ophalen aan 4 havo en alles wat er daarna gebeurde. Alsof de tijd had stilgestaan.

We waren nog niet eens op de boot of we bezwoeren dat we dit echt – nee, echt – vaker moesten doen. Misschien al wel volgend jaar. Wat een sukkels waren we toch dat we dit niet al veel eerder hadden gedaan.

Nauwelijks een half jaar later is bij een van die twee vrienden een ernstige ziekte vastgesteld en lijkt de volgende buddytrip ineens heel ver weg. Al is dat in het licht van de diagnose wel het laatste wat ertoe doet. Weer zo gezond mogelijk worden. Tijd en kwaliteit van leven. Dat is waar het nu om draait.

Dat is waar het altijd om draait. En als iemand zich daar altijd al bewust van was, dan is het wel mijn zieke vriend. Nog geen week na de diagnose stelde hij voor om binnenkort weer eens samen naar de oefengreen te gaan. Om te kijken of hij misschien wat kan chippen. Ik hoop het van harte. Een reisje naar het buitenland? Niets liever, maar als de volgende buddytrip naar de driving range gaat is dat ook heel mooi en minstens zo waardevol.

.

Golfers Magazine 9 ligt nu in de winkel.