Floris de Haas geniet na van eerste overwinning

Vanaf wanneer ik dacht dat ik een kans had om te winnen?', herhaalt De Haas de vraag, 'Nadat ik een birdie op 1 maakte spookte het al door mijn hoofd', lacht hij hardop. 'Ik wist dat als ik goed zou beginnen ik een kans zou hebben. Door de birdie die ik op de tweede dag op achttien maakte was het gat maar drie slagen en toen ik opende zoals ik opende wist ik dat het kon. Mijn gameplan was net als de rest van de week aanvallend, al had ik voor de laatste dag vooral het idee om de eerste negen in par door te komen om dan daarna te gaan knallen. Dat deed ik alleen al vanaf hole 7...ook goed', schatert de vrijwel immer vrolijke Rotterdammer.

Na de vroege birdie leverde De Haas een slag in op de par-4 zesde, maar daarna stapte hij op de birdietrein met gewonnen slagen op zeven, acht, negen en tien, waarna hij ook op dertien en zestien nog een slag won om op -10 te komen.

'Op dat moment dacht ik dat dat misschien wel genoeg was, maar toen bleek dat die Fransman (Pansart, red) een flink stuk achter lag en de par-5 zestiende nog mocht spelen. Daar maakte hij birdie waardoor hij ook op -10 kwam en daarna had hij op 18 nog een birdieputt voor de winst ook die hij gelukkig voor mij miste waardoor we een play-off moesten spelen. In die play-off had ik op de tweede extra hole een putt van anderhalve meter voor de win maar die miste ik. Dat deed wel even pijn ja, 'het zal toch niet' schiet dan even door je heen, maar dat deed het gelukkig niet en een hole later was het wel raak. Wat er dan door je heen gaat? Poe...veel'.

'Ik wist dat ik het in me had om op dit niveau te winnen alleen moet het ook wel een keer gebeuren ook. Vorig jaar eindigde ik hier als elfde en de baan ligt me gewoon heel erg goed dus waarom zou het niet hier kunnen? Ik heb eerder de kans gehad, maar was er nog niet in geslaagd het ook over de finish te brengen. Dat het nu wel lukt is om zoveel redenen geweldig. Het prijzengeld geeft me wat financiële rust. De punten zorgen ervoor dat ik eindelijk ook op de wereldranglijst sta en daardoor ook in aanmerking kan komen voor startbewijzen van de Challenge Tour. En natuurlijk ook omdat ik bewijs dat het er gewoon inzit als ik speel zoals ik kan spelen.'

'Aan de ene kant is het jammer dat ik niet win op de Alps Tour, waar ik rond de dertigste plaats op de Order of Merit sta, maar aan de andere kant kon het niet op een mooiere plek dan hier gebeuren. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit misschien wel het best georganiseerde toernooi van het circuit is, misschien wel inclusief de Alps Tour zelfs. Er was veel publiek, volgens mij waren er wel drie cameraploegen, er vlogen drones en natuurlijk was ook mijn vriendin er. Ik heb geprobeerd om niet te huilen, maar dat ik niet helemaal gelukt. Zeker toen ik na afloop mijn oude coach belde die me altijd is blijven steunen kwamen de tranen.'

En nu?

'Heel erg genieten, dat sowieso, maar ook vol goede moed naar de slot van het seizoen. Het plan was om de laatste toernooien van de Alps Tour en First Stage te spelen, maar als ik het slottoernooi van de Pro Golf Tour win, dan eindig ik waarschijnlijk nog gewoon in de top-5 van de Order of Merit. Alleen heb ik te weinig wedstrijden gespeeld om in de eindranking opgenomen te worden. Ik heb dus net een mailtje naar de organisatie van de Pro Golf Tour gestuurd met de vraag of het echt waar is dat je - stel dat ik die laatste ook win - met twee opeenvolgende zeges echt niet mee doet voor de promotieplekken. Ik zou die finale graag spelen, ook omdat die baan me ook echt ligt, maar anders blijf ik bij mijn oorspronkelijke plan. Er komen hoe dan ook nog mooie toernooien en mooie weken aan, Q-school staat voor de deur en ik heb eindelijk die zege op zak. Het leven is goed!'