Zege met perspectief voor Van Veen

Op de vraag wat overheerste na afloop van het door hem gewonnen Fred Olsen Alps de la Gomera, vreugde of opluchting, hoeft hij niet lang na te denken. 'Vreugde. Zeker. Natuurlijk is er ook sprake van opluchting, maar de blijdschap overheerste. Na al die jaren, na best vaak een kans te hebben gehad, viel het deze week eindelijk mijn kant op', kijkt de in 2018 pro geworden Van Veen terug.

'Ik speelde lekker en maakte met vier late birdies nog een flinke charge die uiteindelijk voor de play-off zorgde. Die ging ik echt met heel veel vertrouwen in. Ik heb hard gewerkt, was er mentaal en fysiek klaar voor en dat het dan nu mijn kant op valt is een beloning voor al dat harde werken, een sprookje bijna', kijkt hij terug op de chip-in die hem de overwinning bezorgde.

Het waren niet altijd makkelijke jaren voor de inmiddels 26-jarige professional, zo geeft hij grif toe. 'Nee, natuurlijk had ik toen ik vier jaar geleden de overstap maakte niet gepland om nu nog op de Alps Tour te spelen. Ik had echt wel een sneller pad voor ogen, had veel hogere verwachtingen. Maar als ik in al die jaren iets heb geleerd dan is het misschien wel dat verwachtingen uiteindelijk eerder tegen dan voor je werken. Als je daar niet aan voldoet krijg je teleurstelling na teleurstelling te verwerken krijgt en steeds ongeduldiger wordt.'

Van Veen had moeite om als professional op gang te komen, moest wennen en worstelde dus met zijn eigen verwachtingen, en kreeg daarna tot overmaat van ramp, net als de rest van de wereld, te maken met de gevolgen van de coronacrisis.

'In tijd heb ik ook zeker wel eens gedacht 'is dit het wel voor me?'. Niet omdat ik het niet meer wilde, maar het vertrouwen zakte steeds verder weg en toen we door corona ook nog eens nauwelijks aan spelen toekwamen, wist ik het niet meer. Sterker, ik dacht eigenlijk dat vorig jaar mijn laatste jaar als pro zou worden. Ik stopte er zoveel in en er kwam zo weinig uit. Dat hou je op een gegeven moment niet meer vol. Alleen, zoals de wel vaker gaat in het leven, kwam ik juist toen mijn huidige manager tegen. Toen ik tegen hem zei dat ik er misschien maar mee moest stoppen, wist hij me te overtuigen dat ik dat vooral niet moest doen, mijn tijd moest nemen en vooral dat ik mijn manier van werken aan moest passen. Niet gaan voor de grote verwachtingen, maar met babystapjes stapje voor stapje vooruit.'

'Ik heb mentaal best diep gezeten maar heb steeds beter geleerd om alleen bezig te zijn met de dingen waar ik wel invloed op heb. Ik heb mezelf de afgelopen jaren leren kennen en daarbij ook geleerd wat er nodig is om steeds die volgende stap te zetten. Nee, speltechnisch heb ik eigenlijk nooit direct problemen ervaren, het is altijd terug te voeren geweest op mentale problemen. Ik heb moeten leren om ook op de golfbaan 'Vince' te kunnen zijn. Het afgelopen weekend was daar een goed bewijs van, een mooie bevestiging dat de dingen waar we aan werken zich vertalen naar prestaties in de baan.'

De zege van Van Veen komt, zo erkent hij zelf, precies op tijd.

'Wat ik zeg, mijn doel was niet om na vier jaar nog op dit niveau te spelen, maar om door te stromen heb je wel prestaties nodig. Ik ben nu, met nog een paar toernooien te spelen, achtste op de Order of Merit, en heb, als ik blijf spelen zoals ik nu speel, zeker nog kans om die top-5 te halen. Daarnaast speel ik over een paar weken ook nog Qualifying School en wie weet hoe hard het dan kan gaan. Stel je speelt een superschool, dan kan je zomaar naar de DP World doorstromen, maar als ik reeel ben dan denk ik dat ik de beste kans heb om via de top-5 die promotie af te dwingen. Maar of het nu via de ene of de andere weg is, het belangrijkst is dat ik geland blijf, dat ik blijf hameren op de dingen die me tot hier hebben gebracht, en dan is het daarna heel simpel: het gebeurt of het gebeurt niet. Het enige dat ik kan doen is mijn best blijven doen. Hopelijk is dat genoeg om volgend jaar een niveau hoger te spelen.'