Baantip: Western Gailes

Vier inwoners van Glasgow waren het in 1897 zat om op modderig parkland te spelen. Ze huurden van de graaf van Portland een smalle kuststrook tussen het treinspoor en de baai van Irvine, waar ze een golfbaan lieten aanleggen.

Western Gailes heeft een onconventionele lay-out, die afwijkt van de klassieke 'nine out and nine in'. De eerste vier holes spelen naar het noorden, langs het spoor, waarna je keert en negen holes zuidwaarts langs de kust krijgt, om weer af te sluiten met vijf holes langs de spoorbaan.

Onderweg krijg je te maken met snelle fairways, harde greens, goed geplaatste bunkers, hoge duinen een paar kreken die het land doorkruisen. Logisch dat hier de kwalificatiewedstrijden voor The Open op het nabijgelegen Royal Troon en Turnberry worden gespeeld: dit is een serieuze test waarbij je elke club in de tas nodig hebt. En als het stevig waait – wat zo dicht bij de kust bijna een gegeven is – wordt er ook mentaal het maximale van je geëist.

Wij speelden deze ruige schoonheid eind november met windkracht 8, wat bijna niet te doen was. Zelden droegen we zo veel laagjes en nog steeds wist de wind ons tot op het bot te verkleumen. De eerste vier en laatste vijf holes kwam onze drive niet verder dan 150 meter, terwijl we die afstand in het middenstuk met een pitching wedge konden overbruggen.

En toch kwam het bij niemand op om halverwege het clubhuis op te zoeken. Kop naar beneden en doorploeteren, zo was het devies. Alleen dán mocht je later in het clubhuis meedoen met het vertellen van sterke verhalen.

Laat verwachtingen over een goede score thuis en geniet van het gevecht tegen deze klassieke links, die thuishoort tussen de grote banen van Schotland.