Baantip: Royal North Devon

Deze links in het uiterste zuidwesten van Engeland wordt in de volksmond ook wel Westward Ho! genoemd. Een andere koosnaam is het ‘St Andrews van Engeland', want dit is de oudste baan van het land (1864). Ook qua uiterlijk moesten we meteen denken aan The Home of Golf: een platte pannenkoek die wordt doorkruist door slootjes en een weg naar het naastgelegen strand. 'Tussen deze baan en New York zit alleen maar water, dus waaien doet het altijd', zeggen ze hier graag.

Een bezoek aan Royal North Devon is een date with history. John Henry Taylor leerde hier golfen en legde op deze links de basis voor zijn vijf overwinningen in The Open. Aan het design van Old Tom Morris is de afgelopen eeuw nauwelijks iets veranderd. De baan gaat zo naadloos over in zijn natuurlijke omgeving dat het soms lastig is om de holes te ontdekken. Zorg dus dat je een birdieboekje bij je hebt, om te voorkomen dat je de bal compleet de verkeerde kant op slaat.

Het is niet moeilijk om je voor te stellen hoe het spel hier vroeger werd gespeeld. De bal onder de wind houdend, rollend over de harde fairways, tussen de zanderige plekken door waar de schapen schuilden voor de wind. Die schapen houden hier nog steeds het gras kort of ze liggen achter een heuveltje een nieuwe bunker te creëren.

Dit is ook de enige baan waar we ooit onze puttroutine moesten onderbreken omdat er een kudde paarden over de green galoppeerde. Volgens de lokale regels krijg je een vrije drop als je bal in een hoefafdruk eindigt, maar wij konden in de keiharde ondergrond geen deukje ontdekken. Wel moesten we een stomende hoop paardenstront in onze lijn ontwijken... tja, veel natuurlijker wordt een obstakel niet.