Zweedse ster blijft schijnen

Van de mensen die voor het eerst een golfclub oppakken, wordt algemeen aangenomen dat ze na een paar klappen ofwel vallen voor de sport, ofwel de conclusie trekken dat het niets voor hen is. Waarbij we voor eigen rekening de stelling wel aandurven dat de spelers die later echt goed worden, meestal tot de eerste groep behoren. Aandurfden, want Anna Maria Nordqvist mag absoluut tot de exceptioneel goede golfers gerekend worden, terwijl de Zweedse er bij haar eerste kennismaking maar weinig aan vond. 'Onze ouders lieten ons allerlei sporten proberen. Ook golf. Eerlijk gezegd sprak me dat in het begin totaal niet aan. Ik heb dan ook eerst allerlei andere sporten beoefend voor ik me op mijn dertiende richtte op golf', vertelde ze meer dan eens als ze het had over haar kennismaking met de golfsport.

Dat de inmiddels 34-jarige Zweedse talent had, bleek echter al snel, met aansprekende resultaten als amateur om dat te onderstrepen. Zo won ze in 2005, vier jaar nadat ze golf serieus oppakte, het British Girls en in 2008 het Ladies British Open Amateur. In de finale versloeg ze, na verloren finales in zowel 2006 als 2007, de later minstens zo succesvolle Caroline Hedwall. Toen wist ze dat het tijd was om haar amateurstatus aan de wilgen te hangen. Althans, om een poging te wagen op Qualifying School. Niet alleen de zege voedde die gedachte, ook de gehaalde cuts in het Ricoh Women's British Open van 2007 en 2008 (waarin ze zich ook nog de beste amateur van het toernooi mocht noemen). Op negentienjarige leeftijd besloot de op 10 juni 1987 geboren Zweedse dat ze, nog voor het einde van haar studie, klaar was om te kijken wat er nog meer in het vat zat.

Bliksemstart

De vraag of dat niet aan de vroege kant was, was nog niet eens gesteld of ze legde de eventuele criticasters het zwijgen op. Ze deed als amateur mee aan de Qualifying School van de LPGA en veroverde daar als nummer 25 een kaart voor het navolgende seizoen. De inkt van de handtekening die haar professional maakte was nog niet droog of ze verdiende ook nog eens een vol speelrecht voor de Ladies European Tour door Final Stage van de Europese Qualifying School te winnen.

Wie nu dacht dat er even pas op de plaats moest worden gemaakt om te acclimatiseren, kon er niet verder naast zitten. In pas haar vijfde start op de LPGA won ze direct haar eerste wedstrijd, een Major nota bene. Dat ze later dat jaar nóg een toernooi won (het LPGA Tour Championship) en in Europa (zonder zege) werd uitgeroepen tot Rookie of the Year, gaf haar loopbaan een kickstart, zo erkende ze jaren later, maar gaf vooral ook rust. 'Het vroege succes betekende dat mijn kaart voor de LPGA voor een aantal jaar zeker was. Daardoor kon ik me focussen op het vinden van mijn plek op het circuit en rustig uitvinden hoe het leven van een professional er nu eigenlijk uitzag.'

Voor Nordqvist zag dat er van begin af aan druk en hectisch uit. Vooral omdat ze van meet af aan haar aandacht verdeelde tussen Amerika en Europa. Een heel bewuste keuze. 'Ik ben vanaf het begin van mijn loopbaan een trots lid van de LPGA en de LET geweest en speel sindsdien met veel plezier op beide Tours. Na al die jaren ben ik nog altijd dankbaar dat ik mijn droom waar heb kunnen maken.'

En hoe maakte ze die waar. Ze won inmiddels zes reguliere toernooien op de LPGA, eindigde 75 keer in de top 10 bij een wedstrijd van dat circuit, schreef drie Majors op haar naam (de laatste afgelopen augustus, het Women's British Open), kwam tot een vierde plaats op de wereldranglijst, behaalde een elfde plaats op de Olympische Spelen en sloeg ruim meer dan twaalf miljoen euro aan prijzengeld bij elkaar, verdeeld over beide circuits. En hoewel ze het gros van haar tijd in Amerika doorbrengt, speelt ze nog altijd ieder jaar een aardig aantal toernooien in Europa. 'Er iets aan deze sport waardoor ik maar blijf gaan, de drive is nooit weg. Misschien wel omdat ik verliezen erger vind dan dat ik winnen leuk vind. Hoe frustrerend het soms ook kan zijn, golf is nu juist zo mooi omdat je naast alle ups ook zoveel downs hebt.'

Teleurstellingen

Natuurlijk gaat ook het leven van een van de beste vrouwelijke golfers niet altijd over rozen. Zo was daar de teleurstelling van de nederlaag in het U.S. Women's Open van 2016, toen ze tijdens de play-off tegen Brittany Lang twee strafslagen opliep nadat ze haar club grounde waar dat niet mocht. 'Ik had geen enkele intentie om de club in de bunker te grounden. Maar er stond veel wind, ik had een lastige ligging en ik was moe aan het einde van een lange week. Daardoor schatte ik de situatie net niet helemaal goed in en raakte ik het zand per ongeluk aan. En ja, daar staat nu eenmaal straf op', accepteerde ze de onfortuinlijke afloop van het toernooi. 'Het voelde heel surrealistisch, maar wat kun je doen? Als het gebeurd is, is het gebeurd. Medelijden hoef je niet met me te hebben, hoor. Ik ben hoe dan ook tweede geworden in het U.S. Open en word morgen ook gewoon weer wakker.'

En eerder al, in 2012, overwoog ze serieus om voorgoed te stoppen met golf, zo gaf ze in 2014 toe. ‘Ik was alle plezier en inspiratie kwijt. Ik werkte zó hard, maar kreeg er niets voor terug. Dan is het moeilijk om al die tijd te blijven investeren.' Naar de reden van die donkere periode was het gissen voor de golfwereld. 'Dingen in mijn privéleven', was alles wat ze daarover losliet. Het paste naadloos in haar streven om haar privéleven zoveel mogelijk buiten de schijnwerpers te houden. Iets wat haar nog altijd aardig lukt. Met haar 75.000 volgers op Instagram deelt ze vooral beelden van haar training, hond Max, en nu en dan een foto van Kevin McAlpine, de professionele caddie met wie ze onlangs in het huwelijksbootje stapte. McAlpine, die tegenwoordig caddie is van Martin Laird, droeg nooit de tas van Nordqvist, al troffen ze elkaar wel eens op de baan. In 2017 vond veruit de pikantste ontmoeting plaats, toen McAlpine caddie was van Lexi Thompson en de Amerikaanse en zijn aanstaande het tegen elkaar op moesten nemen in de singles van de Solheim Cup. 'Dat was zeker niet een van de leukste dagen van mijn loopbaan,' zei Nordqvist daarover, 'al liep het vooral voor hem denk ik perfect af: hij hield én zijn baan én zijn vriendin na ons gelijkspel.'

Dat ze een kleine tien jaar geleden overigens toch niet besloot de pijp aan Maarten te geven, was mede te danken aan haar jongere broer. 'In de periode dat hij caddie voor me was, hervond ik langzaam het plezier in golf. Het was niet iets specifieks wat hij deed maar de aanwezigheid van mijn broer hielp me. Ik voelde me lekkerder, denk dat er meer balans kwam, waardoor ik ook weer meer durfde te vertrouwen op mezelf', zei ze daarover in een interview in 2014.

Rolmodel

Dat ze in 2014 in staat was om terug te kijken op de periode waarin ze overwoog er de brui aan te geven, was niet zo gek. Na haar bliksemstart in 2009 duurde het maar liefst vijf jaar voor ze eindelijk weer een toernooi wist te winnen. Tussendoor waren er wel successen, maar dat was in Europa, en in teamevents. Zowel in 2010 als in 2011 won ze (samen met Sophie Gustafson) de European Nations Cup, al vallen die zeges volledig weg tegen de teamoverwinningen die ze namens Europa boekte in de Solheim Cup. Sinds ze in 2009 haar debuut maakte in het Europese twaalftal, is ze een bijna niet meer weg te denken onderdeel van het team. Maar liefst zeven keer kwam ze uit voor 'Team Europe' en in de 27 partijen die ze speelde, sleepte ze maar liefst 15,5 punten in de wacht. Bij haar debuut ging Europa ten onder, net als in 2015 en 2017, maar bij haar andere deelnames (2011, 2013, 2019 en 2021) trok Europa aan het langste eind en droeg ze in behoorlijke mate bij aan het teamresultaat. Op 2019 na (toen ze de foursomes speelde met Anne van Dam en deze verloor) was ze altijd goed voor minstens 50 procent van de punten in de door haar gespeelde partijen. En op de ranglijst van meeste deelnames hoeft ze slechts vijf speelsters voor zich te dulden. 'De Solheim Cup is met niets te vergelijken en ik ben nog altijd trots dat ik deel mag uitmaken van het team. Dit zijn de momenten waarvoor ik train. Dit zijn de momenten waarvoor ik leef', zei ze na afloop van haar laatste singlepartij in het tweejaarlijkse evenement.

Ondanks haar rijke en lange loopbaan komt Nordqvist op de lijst van beste golfers aller tijden niet voor. Maar de Zweedse laat, als ze ooit stopt, een mooie legacy na. Overwinningen aan beide kanten van de oceaan, veelvoudig Solheim Cup-speelster, nummer 4 van de wereld, ambassadeur van de sport. 'Toen ik opgroeide, had ik voorbeelden en rolmodellen die me inspireerden om groot te durven dromen. Ik heb er hard voor moeten werken, maar ik ben trots op wat ik allemaal bereikt heb sinds ik professional ben. Ik ben er trots op dat ik een rol mag spelen in het ondersteunen van vrouwengolf en kan bijdragen aan het creëren van meer kansen voor meisjes. Ik vind het belangrijk om nu zelf een rolmodel te kunnen zijn, ook voor meisjes op plaatsen waar die mogelijkheden tot voor kort heel beperkt waren. Ik hoop met mijn bijdrage meer meisjes en vrouwen ertoe te verleiden groot te durven dromen.'