7-putt
Ver slaan? Handig. Scherp met de ijzers? Uitstekend. Koning van de wedges? Ideaal. Maar als het op de green niet gaat... Rob Hoogland deelt in zijn nieuwe column een nieuw hoogtepunt. of was het een dieptepunt?
Was een leuke vakantie, dank u. Mooi vulkanisch eiland, dat Lanzarote. Graadje of 22 in februari en maart, en de golfende mens kan er eveneens zijn hart ophalen. Pikzwarte bunkers van gemalen lava op de baan van Costa Teguise: waar maak je dat verder nog mee.
Maar ja, die 7-putt. Nee, er mankeert niks aan uw leesbril, het staat er echt: die 7-putt. Er zijn golfers die een rondje van 59 op hun naam hebben staan, zoals Robin Kind. Of veertien holes-in-one, zoals Cees Dorrestein. Welnu, deze jongen heeft sinds zijn vakantie op Lanzarote een 7-putt op zijn naam staan.
Reeds lang was het mij duidelijk dat ik geen polderlandse kloon ben van, bijvoorbeeld, Cameron Smith. De Australische kortspelvirtuoos die in maart The Players won met een totaal van 101 putts over vier ronden. Golfen is voor mij, met dat giraffeachtige nijlpaardenlijf met olifantskenmerken, sowieso niet zo’n geschikte sport ‒ achteraf beschouwd had ik beter op dammen kunnen gaan. En voor het putten ben ik helemáál niet in de wieg gelegd. Als ik in totaal 101 putts gemaakt heb, zoals Cameron Smith, dan is de kans groot dat dit huzarenstukje niet na vier maar al na twee ronden is volbracht.
Maar een 7-putt, dames en heren golfliefhebbers? Een ZEVEN-putt? Dat was zelfs mij nog nooit overkomen.
Het geschiedde op de twaalfde hole van Costa Teguise, een par-3 van 172 meter vanaf de gele tee, waarvan ik de green zowaar ‘in regulation’, dus in één keer, haalde. Ik ga hier niet uit de doeken doen welke club ik daarvoor nodig had en welke unieke route de bal aflegde voordat-ie tot stilstand kwam ‒ de Hoogland-clan kent een schaamtecultuur. Ik lag na één slag op de green, dáár gaat het om, en ik had met een putt van zesenhalve meter een birdie, oftewel een 2 kunnen maken.
Het werd een 8.
Natuurlijk wist ik toen al dat het niets zou worden tussen mij en de greens van Costa Teguise. De ‘grain’ ‒ de groeirichting van het gras ‒ doet er daar toe, zoals zo vaak op de Canarische Eilanden, en die kon ik weer eens niet ‘lezen’. De ene putt bleef dientengevolge twee meter te kort, de ander snelde bijkans de green af. En zo ging het dus ook op de twaalfde green van Costa Teguise.
Putt 1: zes meter te lang. Putt 2: drie meter te kort. Putt 3: een meter te kort. Putt 4 (hier speelden woede en frustratie een grote rol): twee meter te lang. Putt 5: een meter te lang. Putt 6: vijf centimeter te kort. Putt 7: uitgeholed.
Schriftelijke reacties graag naar de Sint Willibrordusstichting in Heiloo. Ik rust van 14.00 tot 17.00 uur.
- istock