De stille kampioen

‘Golfer en Pro in hart en nieren. Onze Bertus, legende, icoon’.
Zo omschrijft het bestuur van Golf & Countryclub Geijsteren Bertus van Mook, die deze week op 86-jarige leeftijd overleed.
Van Mook was in de jaren zeventig betrokken bij de oprichting van de Noord-Limburgse club en hij is er tot zijn pensioen gebleven. Maar ook daarna was hij vaak op de club en in de baan te vinden.
Bertus van Mook was behalve een clubpro ook een uitstekend golfer. Hij won alle drie de belangrijkste Nederlandse toernooien - het Profkampioenschap, het Nationaal Open en de Twente Cup. Daarnaast deed hij aan tal van Dutch Opens mee en de Brabander speelde ook vaak voor Nederland in de World Cup
Het huis van de familie van de kleine Bertus grensde aan de baan van Golfclub Toxandria. Dat hij daar ging caddiën was niet meer dan logisch. Extra inkomsten waren welkom in het gezin.
'We hadden een lap grond, een boomgaard, een moestuin en wat vee’, zei Bertus van Mook in 2017 tegen de website van het in Afferden gevestigde Nederlands Golf Museum. ‘Waren deels zelfvoorzienend, zoals de meeste dorpsbewoners. We moesten allemaal meehelpen thuis. Ik had het geluk dat ons huis aan de golfbaan grensde en ik daar allerlei bijbaantjes had, vooral als caddie. Menigmaal zeulde ik de tassen van de hele flight mee. Daarom ben ik zo klein gebleven.’
Een andere veelvuldig nationaal kampioen, Jan Dorrestein op zijn website: ‘Alle banen hadden caddies, er zijn meerdere goede professionals uit voort gekomen onder andere uit de van Mook familie, Bertus van Mook (aan wie ik dierbare herinneringen heb aan tijdens wereldkampioenschappen), de jongens van Stevens, de Kuijsters, Loesberg en nog veel anderen.’
Dorrestein: 'Iemand schreef dat een groot golfers is heengegaan. En zo is het ook. We zijn vaak samen op stap gegaan, hebben negen World Cups gespeeld.'
'Bertus was van ons allemaal van tee tot green de beste speler. En natuurlijk een uitstekende teacher. Eentje van de oude stempel die "keep it simple" als motto had. En dat is het tegenwoordig vaak niet meer.'

Nog even terug naar dat interview met het Golfmuseum uit 2017: ‘Tegenwoordig worden ze allemaal op het paardje geholpen', zegt hij enigszins cynisch. 'Ik moest het combineren met een betaalde baan. Was greenkeeper bij Toxandria in Molenbeek bij Breda. Speelde ik een wedstrijd bij die club, dan moest ik eerst het gras maaien.’
‘Niet zoals tegenwoordig op een elektrische zitmaaier, maar lopend over de baan. Daarna snel douchen en spelen.'
Frank Kirsten, directeur van de PGA Holland: ‘Bertus van Mook was een bijzonder iemand. Hoeveel pro’s zijn er die zo lang aan één club verbonden zijn geweest? En hij was ook nog eens een goede speler. Terecht dat Geijsteren hem een icoon noemt.’ ‘Maar Bertus keek ook verder dan de club. Hij was een van de initiatiefnemers van het National Matchplay Open, dat op Geijsteren begon en dat er nog altijd wordt gespeeld. Daarnaast was hij een bescheiden man. Trad nooit op de voorgrond, maar had wel een eigen, duidelijke mening.’
Toen begin jaren negentig van de vorige eeuw de Papendrechtse entrepreneur Ton Enthoven het initiatief nam om op De Dommel, in Sint Michielsgestel, de Dormeuil Cup, het NK voor Senior Professionals te organiseren, was Bertus van Mook natuurlijk van de partij. Een paar jaar lang lukte het hem maar niet om te winnen. Het was duidelijk dat Van Mook ook deze trofee zo graag wilde winnen, maar hij had te veel last van spanning.
Toen Bertus van Mook in 1993 wel kampioen werd, natuurlijk met zijn echtgenote Rina als caddie, was hij de koning te rijk. De cirkel was wat hem betreft rond.