Interview Pasqualle Coffa: In galop naar de top

'Als ik hen was, zou ik hier een groot planbord ophangen.’ Met haar armen tekent Pasqualle Coffa een denkbeeldige rechthoek af op de kantoormuur van haar coach Roel Verdonschot op Bernardus. 'Zoiets als ik thuis ook heb hangen. Kun je alles goed bijhouden, duidelijk zien wat je doelen zijn en waar je staat in je ontwikkeling', zegt ze er haast verlekkerd bij. Waarna ze, kennelijk omdat we een glimlach niet kunnen onderdrukken, vertelt dat ook haar coachingsteam even met de ogen moest knipperen toen ze bij een van hun eerste bijeenkomsten uiterst nauwkeurige schema's tevoorschijn haalde om haar plannen en ambities te onderstrepen. 'Dat hadden ze nog nooit gezien. In elk geval niet op die manier. Maar voor mij is het heel gewoon en dé manier om een totaaloverzicht te hebben. Ik wil het maximale uit mezelf halen en daarvoor moet ik me ook maximaal voorbereiden. Een goede planning hoort daar absoluut bij.'

Als het leven echter volgens plan was verlopen, dan had de 24-jarige Brabantse nu niet op Bernardus gezeten maar een paar kilometer verderop, waar op het moment van het interview een groot paardenspektakel plaatsvindt. 'Ik was altijd een paardenmeisje', zegt Coffa. 'Niet zo eentje die alleen maar paarden verzorgde, maar behoorlijk fanatiek. Ik reed wedstrijden en was echt ambitieus. Springen vond ik het leukst, maar mijn paard was meer van de dressuur. Dat heb je niet echt voor het kiezen. Je paard is nu eenmaal goed in het ene of in het andere. En anders dan bij een driver die je niet ligt, pak je niet even een nieuw paard uit het rek. Dressuur vond ik, mede omdat het een jurysport is, ook minder leuk. Natuurlijk is het vooral jij en je paard, maar met een jury weet je nooit helemaal zeker of er nog wat anders speelt. Daarbij kost het heel veel tijd om in het hele land wedstrijden bij te wonen, terwijl jouw deelname aan die wedstrijden maar een paar minuten duurt. Tik in die tijd een balk lichtjes aan, maak één misstap tijdens je kür en je bent de hele dag voor niets onderweg geweest. Dat vond ik niet altijd even bevredigend. En mijn moeder ook niet. Zij was degene die me steeds naar wedstrijden moest rijden, omdat ik nog geen rijbewijs had. Ik wist dat mijn moeder nog zeker twee of drie jaar moest rijden. Geen leuk vooruitzicht. Daarnaast is mijn drang om altijd maar beter te worden heel groot, en die kon ik in golf veel beter kwijt. Toen ik op een gegeven moment voor de keuze kwam te staan, was dat zéker niet makkelijk – ik heb heel wat tranen gelaten – maar wist ik dat ik voor golf moest gaan en de paardensport vaarwel moest zeggen. En hoewel dat dus behoorlijk emotioneel was ‒ de band met je paard is niet iets wat je zomaar loslaat ‒ wist ik tegelijkertijd dat het zo moest zijn. Alles gebeurt met een reden.'

Tante Harriët

Ze zegt het minstens vier keer vandaag. Alles gebeurt met een reden. Als ze het heeft over de eerste aanraking met golf of als ze terugkomt op een niet ontvangen invite, wordt dat al snel gevolgd door een ‘alles gebeurt met een reden’. Al ontkent ze zelf dat het een motto is. 'Het is gewoon zo', lacht ze.

Ervan uitgaande dat dat zo is, was het dus geen toeval dat ze op zestienjarige leeftijd tijdens de vakantie een keer met haar vader meeging naar de driving range en daar in no time niet alleen verslingerd raakte aan golf, maar ook al snel een talent bleek te zijn. 'Al bij die eerste keer dat ik ballen sloeg, zei de pro dat ik aanleg had. “Jij hebt hier écht gevoel voor”, zei hij.' Lachend: 'Nou, als je dat tegen mij zegt, dan heb je me, hoor.'

Dat het daarna snel ging met de ontwikkeling van Coffa op de golfbaan mag je gerust een understatement noemen. 'Het gaat zó snel dat ik het soms nauwelijks doorheb', erkent de uit Geldrop afkomstige speelster. 'Acht jaar geleden sloeg ik mijn eerste bal en nu sta ik al hier. Ik stond bij het Schots Open op de driving range met Lydia Ko, speelde een ronde met Laura Davies, en dacht op een gegeven moment: Wow, Pas! Moet je kijken waar je nu staat. Twee jaar geleden ging ik nog kijken bij Anne (Van Dam, red) en zag ik al deze meiden, nu speel ik elke week met ze.'

Nederlands beste golfster stond in zekere zin zelfs aan de basis van Coffa's snelle overstap naar de pro's. 'Ik merkte dat ik op basis van mijn ranking niet gemakkelijk binnenkwam bij de grote amateurtoernooien. Toen ik net begon en mijn handicap nog te hoog was om mee te doen in de Futures Jeugd Tour van de NGF, kon ik mijn handicap nog snel omlaag brengen om in het veld te komen, maar daarmee kon ik nu geen starts afdwingen. Anne en ik kennen elkaar goed en zij suggereerde dat ik op de LETAS moest gaan spelen. “Je moet toernooien spelen, Pas”, zei ze. “Niet tegen tante Harriët, maar tegen goede speelsters. Alleen dan word je beter, kun je zien waar je staat, wat je mogelijkheden zijn en of je dit leven wat vindt.”’

Coachwissel

In 2018 maakte Coffa – die op dat moment dus nauwelijks vijf jaar speelde – haar entree op het tweede Europese damescircuit, om vervolgens in 2019 pro te worden. 'Dat was wel heel anders', lacht ze bij de herinnering. 'Ik vond het eigenlijk wel een leuk idee dat ik nu geld kon verdienen met golf. Al moest ik even wennen aan het idee dat als ik een puttje miste ik niet meteen moest denken: oef, dat is duur. Die gedachte moet je loslaten. Het is een van de dingen waar je je weg in moet vinden. Dat gold bijvoorbeeld ook voor het kijken naar leaderboards. De eerste wedstrijden kreeg ik daar nog de zenuwen van, maar nu ben ik op een punt dat ik vooral benieuwd ben hoe ik ervoor sta, hoe de wedstrijd loopt. Ook daar ontwikkel je je in, en zo kom je stap voor stap dichter bij je doel.'

De eerste wedstrijden leverden weliswaar direct de bevestiging op dat ze mee kon komen, maar de uitslagen hielden niet per se over. En toen moest de lockdown door corona nog komen. 'Die periode had iets heel dubbels. Aan de ene kant word je ver teruggeworpen, omdat je nauwelijks aan spelen toekomt. Aan de andere kant biedt het mogelijkheden die je anders niet gehad zou hebben. Het gaat altijd maar door, maar nu dus even niet. Het gaf me de kans goed over de dingen na te denken en hard aan mezelf te werken. In eerste instantie had ik het gevoel dat ik door corona helemaal opnieuw moest beginnen, maar al snel realiseerde ik me dat ik juist nu stappen kon maken. Ik nam de moeilijke beslissing om van coach te wisselen en begon, mede als gevolg daarvan, mijn swing – en dus mijn spel – steeds beter te begrijpen. Juist door dat betere begrip ben ik beter in staat om alles los te laten en de spelende Pasqualle de ruimte te geven ‒ en dat is de beste Pasqualle. Ik vond het echt lastig om te vertrekken bij Eric der Kinderen, maar ik ben heel blij met de samenwerking met Roel Verdonschot, Mikel Vos en zeker ook Jeroen Krietemeijer. Een paar jaar geleden stond ik nog samen met Jeroen te trainen, nu leren we ontzettend veel van elkaar en zijn betrokkenheid is echt super.'

Bevestiging

Waar 2020 toernooitechnisch goeddeels een verloren jaar was, is 2021 het jaar dat het toch al hoge ontwikkeltempo nóg een versnelling hoger ging. 'Mijn doel was om dit seizoen via de LETAS een kaart voor de LET van 2022 te verdienen, maar ik heb uiteindelijk maar twee wedstrijden (in België en in Frankrijk, red.) op dat circuit gespeeld. Aan het begin van het jaar eindigde ik in Zuid-Afrika als 35ste. Niet briljant, maar het gaf me wel de bevestiging dat ik mee kon komen op dit niveau. De tweede wedstrijd die ik speelde, miste ik net de cut. Misschien wel omdat ik het té graag wilde die week, mede omdat ik speelde op een invite van de NGF. De druk van het moeten presteren lag daardoor hoog. Een week daarna eindigde ik als twaalfde in het Jabra Open en dat was wel wat. Geen 'klik-moment' maar wel het moment dat ik wist dat de top 50 van de Order of Merit haalbaar was, wat me door de re-ranking een goede kaart voor de tweede helft van het seizoen zou opleveren. En daarmee alle kansen voor een goede kaart voor 2022.'

Inmiddels – we spreken eind augustus – lijkt die kaart een zekerheid. Met een 46ste plaats op de jaarranking, nog twee top 20-plaatsen, en vooral ook heel veel extra zelfvertrouwen. Door haar spel. Door de resultaten. En zeker ook door de reacties van andere speelsters die ze krijgt. 'Zelf ben ik nog niet volledig zeker van die kaart, maar ik heb een paar fans op de Tour die al meerdere keren hebben gezegd dat er echt nul procent kans is dat ik het niet ga halen. Niet alleen zij, ook andere meiden hebben de afgelopen maanden dingen gezegd die niet alleen leuk zijn om te horen, maar die ook goed zijn voor je zelfvertrouwen. Iemand als Lee-Anne Pace die al bij de eerste wedstrijd zei dat het echt een kwestie van tijd is voor ik vast op de LET speel. In Finland speelde ik met een heel ervaren speelster die al na drie holes tegen me zei dat ik niet normaal goed was. En in Zuid-Afrika speelde ik met iemand die maar bleef zeggen dat ik echt geen idee had hoe goed ik wel niet was. Dan ga je er zelf ook steeds meer in geloven natuurlijk. Je moet het nog steeds wel doen, en ik ben er echt nog lang niet, maar het is heel stimulerend als je zo bevestigd wordt.'

Vlieguren

De loftuitingen en haar snelle ontwikkeling zitten Coffa niet in de weg, leveren haar geen druk op. Ondanks vooral haar eigen verwachtingspatroon kan ze redelijk vrijuit spelen en leren. Want dat, zegt ze bij herhaling, moet ze nog altijd veel. Leren.

'Natuurlijk gaat het snel en is het mooi dat mijn kaart al nagenoeg zeker is. Maar als ik op een Schots Open kijk naar de echte wereldtoppers, iemand als Lydia Ko bijvoorbeeld, dan zie ik dat er nog wel een paar stappen te zetten zijn. Ze slaan de bal zo dichtbij en creëren daardoor zoveel kansen. Daar ben ik nog niet, hoor. Maar ik heb nog even, toch?'

Natuurlijk heeft Coffa dat. 24 is ze tenslotte nog maar. Met aanzienlijk minder 'vlieguren' op de teller bovendien. Heeft ze in de afgelopen jaren nooit gedacht: wat nu als ik eerder was begonnen?

'Nee, echt niet. Ik heb dan misschien minder ballen geslagen, maar ik heb door fanatiek paard te rijden veel ervaring met presteren onder druk. Daarnaast ben ik, juist omdat ik later begon, misschien wel extra gretig en committed. Ik heb gewoon geleefd als tiener, ben uit geweest, ging naar de kroeg, waardoor ik er nu misschien wel met meer focus in sta. Energie heb die je, als je heel jong begonnen bent, deels al kwijt bent.

'Ik verwacht veel van mezelf. Eerst een kaart pakken. Dan mijn kaart houden. Topnoteringen behalen. Winnen. En als dat lukt, zou ik ook graag naar de LPGA gaan. Natuurlijk is dat het grote doel. Maar dat is echt iets voor de toekomst. Als je in Europa niet regelmatig meedraait in de top, als je hier niet kunt winnen, dan heb je daar niets te zoeken. Het is een keiharde wereld, daar moet je tegen kunnen. Tegelijkertijd is het een heel mooi leven. Met reizen. Met vriendschappen. Met elkaar dingen gunnen. Ik geniet er echt van. Ik vind het heerlijk om nog af en toe voor de ontspanning paard te rijden en mis het soms best, maar ik heb nog geen dag spijt gehad van de overstap naar golf.’

Dit interview stond ook in Golfers Magazine 8. Meer Golfers Magazine lezen? Sluit dan hier een abonnement af.