1. Een sterke, jonge generatie
Het lijkt wel of er op de PGA Tour elk seizoen weer een blik nieuwe talenten wordt opengetrokken. Daar zijn een paar redenen voor.
In de eerste plaats is de Korn Ferry Tour van zo’n hoog niveau dat het veel wedstrijden van de Europese Tour in de schaduw zet.
Het niveau op de universiteiten is al jaren hoog en wordt steeds hoger. In Europa ‒ en zeker in Nederland ‒ werd altijd lacherig gedaan over de coaching op de colleges.
Er zijn betere coaches bijgekomen, middelen als de TrackMan en video-analyses spelen in de Amerikaanse college-competitie een steeds grotere rol, de strijd om een plaats in het team is vaak groot en het niveau van de wedstrijden is hoger dan van bijna alle Europese amateurtoernooien.
Je ziet dan ook jonge talenten vaak meteen toeslaan op de PGA Tour. Het mooiste voorbeeld is natuurlijk Collin Morikawa, die sinds zijn debuut in de zomer van 2019 al twee Majors heeft gewonnen. En misschien dat mannen als Scottie Scheffler, Will Zalatoris en Max Homa nu aan de kant moeten blijven, maar ze zijn sterke kandidaten voor de volgende match, in 2023 in Rome.
Het is nu vooral de groep van Jordan Spieth, Justin Thomas, Xander Schauffele, Brooks Koepka, Dustin Johnson en Bryson DeChambeau die de kern van het team vormen. Mannen die de laatste jaren stevig aan de weg hebben getimmerd en die vrijwel allen in vorm zijn.
2. Het thuisvoordeel
De twee zeges die de Amerikanen deze eeuw behaalden, waren op eigen bodem: in 2008 in Kentucky en in 2016 in Minnesota. Het zal eind september Extremely Loud And Incredibly Close worden, om de titel van het imponerende boek van Jonathan Safran Foer te gebruiken. Hoewel? Die twee Amerikaanse zeges waren met respectievelijk vijf en zes punten verschil. De kans dat dit nu weer het geval zal zijn, is vrij groot.
3. Europa is relatief oud en uit vorm
Het zit er dik in dat Jon Rahm, Tommy Fleetwood, Tyrrell Hatton, Matthew Fitzpatrick, Rory McIlroy, Viktor Hovland, Paul Casey, Lee Westwood en Shane Lowry zich rechtstreeks gaan plaatsen. Afgaande op de situatie van half augustus zijn alleen Rahm (ondanks zijn coronaperikelen), Hovland en Casey min of meer in vorm.
Harrington heeft altijd gezegd dat de wereldranglijst wat hem betreft bepalend is voor de verdeling van de wildcards. Ian Poulter lijkt een zekere keuze. Victor Perez speelt al maanden slecht, miste in alle Majors de cut en werd in het recente World Golf Championship ‒ de FedEx St. Jude Invitational – 61ste in een veld van 66 spelers. Haal maar een streep door zijn naam. Sergio García, zo heeft Harrington laten doorschemeren, is een goede keuze. En dan zal het waarschijnlijk tussen de ervaren - maar met de vorm tobbende ‒ Justin Rose en de jonge Robert MacIntyre gaan.
De Europese situatie is overigens weinig hoopvol met het oog op Rome 2023. Naast Viktor Hovland, Robert MacIntyre en misschien Guido Migliozzi zijn er weinig ander echte talenten. Maar wat wil je met een Europese Tour die dit jaar winnaars als Jonathan Caldwell, Daniel Gavins en Grant Forrest opleverde? Mannen die in de VS moeite zouden hebben om op de Korn Ferry Tour kansrijk te zijn. De Europese Tour 2021 is in feite een veredelde Challenge Tour. En dat zal tot gevolg hebben dat meer en meer jongeren naar een studiebeurs van een Amerikaanse universiteit streven en vervolgens in de VS blijven. Zoals Jon Rahm en Viktor Hovland deden.
4. De visie van de bookmakers
Het zou overdreven zijn om te stellen dat de Britse bookies ‒ niet gehinderd door enig chauvinisme ‒ geen stuiver voor de Europese kansen geven, maar inzetten op een zege voor Team USA levert weinig op. Dat is meer dan een vaag voorteken. Kijk maar eens op www.oddschecker.com.
Is er dan helemaal geen kans om het schip te keren als je naam Pádraig Harrington is?
De Ier studeerde met succes accountancy en hij was in Parijs 2018 een van de intelligente adjudanten van captain Thomas Bjørn. Harrington is, zoals dat tegenwoordig heet, data driven. En zijn beslissing om Robert Karlsson opnieuw vice-captain te laten zijn, is niet toevallig. ‘He's very logical, very straight, he doesn't let the emotions get involved. He's a brilliant vice-captain’, aldus Harrington.
De Ier heeft al aangegeven dat Bernhard Langer zijn grote voorbeeld is. Er zijn sinds de eeuwwisseling twee briljante Europese captains geweest: de Duitser in 2004 en Paul McGinley in 2014. Beiden boekten eclatante zeges.
Langer wist dat op de baan van Oak Hill bij Chicago de par-3’s cruciaal waren. En steeds stonden hij of een van zijn vice-captains op de tee om de spelers van de juiste, actuele informatie te voorzien. Langer en McGinley, en min of meer ook Bjørn, lieten niets aan het toeval over. Verwacht dezelfde aanpak van Pádraig Harrington.
De twee nederlagen die Europa in deze eeuw leed, moeten voor een groot deel op het conto van twee slechte captains worden geschreven: Nick Faldo en Darren Clarke, die beiden hun rol onderschatten en niet goed raad wisten met hoe complex een Ryder Cup-match is. Als, als Europa in Wisconsin voor een stunt zorgt, dan kun je veel credits aan Pádraig Harrington geven.
Deel 1 van dit artikel is hier te lezen
- Pro Shots