Golfafstandsmeter

Zelfs op de golfbaan kan het bestaan mij doorgaans niet licht genoeg zijn. Ditmaal voel ik mij echter gedwongen een ernstige zaak onder de aandacht te brengen. Het is niet anders, golfvrienden. Soms dient de boog wel degelijk gespannen te zijn en daarom kan ik niet langer om het probleem van de golfafstandsmeter heen.

Het loopt de spuigaten uit met dat ding.

Begrijp mij niet verkeerd: ik vind de golfafstandsmeter by far de beste uitvinding van het laatste decennium. Leuk hoor, jaar in jaar uit nieuwe sets die nóg vergevingsgezinder zijn ‒ het moment dat je de bal alleen nog maar hoeft te raken om hem 183,7 meter rechtuit te slaan wanneer je hem 183,7 meter rechtuit wilt slaan, is niet meer ver weg. Maar de golfafstandsmeter is pas echt revolutionair.

Vroeger moest je stappen tellen, vanaf de 200-, 150- of 100-metermarkeerpalen. Dat ging vaak mis, bijvoorbeeld omdat je door het slappe geouwehoer van je marker halverwege vergat hoeveel stappen je was gevorderd, of omdat tien stappen geen tien meter betekenden, zoals in mijn olifantengeval. Verder moest je maar raden hoe ver de vlag op de green stond. Dat gedoe is nu overbodig dankzij de golfafstandsmeter, die ook het golfhorloge in de schaduw stelt: hij is simpelweg nauwkeuriger.

Maar goed, we hebben niet alleen de golfafstandsmeter. We hebben ook de golfafstandsmetergebruiker. En daar gaat het vaak fout.

Neem Eugène, bij mij op de club. Als alle vaardigheden die hij heeft ontwikkeld van hetzelfde niveau zijn als zijn golfvaardigheid, dan lijkt zijn leven mij geen lolletje. Maar dat terzijde. Eugène golft veel en doet dat tegenwoordig met behulp van een golfafstandsmeter. Eugène is heel zuinig op zijn golfafstandsmeter. Elke keer als hij hem gebruikt heeft, doet hij hem terug in het etuitje, waarna hij dat etuitje in zijn golftas stopt.

Wat wil nu het geval? Eugène, reeds jaren geleden gepensioneerd, wordt vergeetachtig. Dan haalt hij dat etuitje uit zijn tas. Dan ritst hij dat etuitje open. Dan haalt hij zijn golfafstandsmeter eruit. Dan meet hij de afstand. Dan doet hij de golfafstandsmeter terug in het etuitje. Dan stopt hij het etuitje in de tas. Dan is hij vergeten wat de afstand is. Dan haalt hij dat etuitje uit zijn tas. Dan ritst hij dat etuitje open. Dan haalt hij zijn golfafstandsmeter eruit. Dan meet hij de afstand. Dan doet hij de golfafstandsmeter terug in het etuitje. En dan slaat hij eindelijk, meestal een hazennaaier die in een waterhindernis eindigt, maar een kniesoor die daarop let.

En dat maal tachtig, het putten uiteraard niet meegerekend.

En daar loop jij dan achter.

Hoe dit probleem op te lossen?

Verzin een list, R&A!

.

(Deze column stond eerder in Golfers Magazine 4. Alle columns en artikelen lezen? Sluit dan hier een abonnement af)