Matsuyama schrijft geschiedenis en wint The Masters

Vijf zeges op de PGA Tour boekte de 29-jarige Japanner tot vandaag, negen keer was hij daarnaast de beste op de Japan Tour, en twee van zijn Amerikaanse overwinningen behaalde hij in World Golf Championships. Maar hoewel hij zeker een aardig track-record had in de Majors - in elk van de vier eindigde hij al eens in de top-10 - winnen deed hij er tot nu toe nog nooit, net zoals geen andere man uit Japan ooit deed in een van de ruim 450 Majors die er ooit werden gespeeld.

Hoewel hij eerder best een goede kans had, was de kans nooit zo groot als voor het ingaan van de slotronde van The Masters.

Vier slagen voorsprong had de uit Matsuyama afkomstige Matsuyama toen hij zondagmiddag om 14.40 plaatselijke tijd samen met Xander Schauffele de baan in ging. Naast zijn Amerikaanse spelpartner stonden ook Marc Leishman, Justin Rose en de relatief onbekende Will Zalatoris nog redelijk in de buurt, zéker toen Matsuyama het bal opende met een slechte drive en een bogey en het gat na één hole nog maar twee slagen was op laatstgenoemde Zalatoris omdat deze opende met een birdie.

De Japanner bleef echter stoïcijns, vertrok geen spier, en ging gewoon verder waar hij gisteren gebleven was. Na drie holes was de voorsprong weer drie slagen, om uiteindelijk aan de beroemde back-nine te beginnen met opnieuw vier slagen voorsprong op de op dat moment als laatste overgebleven uitdager Zalatoris.

Spieth en Rahm moesten van te ver komen. Rose en Leishman zetten de toon door allebei met een bogey te beginnen, bleven dapper doorvechten, maar kwamen nooit meer in de buurt van de almaar verder uit beeld rakende Japanner. En ook de graatmagere Amerikaan Zalatoris uiteindelijk niet, die na bogeys op tien (drieputt bogey) en twaalf (bal net niet in het water) zijn droom zag vervliegen, al kon hij het nauwelijks beter doen dan zijn -9 en de tweede plaats in wat pas zijn tweede Major ooit was.

Schauffele was lang de grootste uitdager, al leek hij al vroeg afscheid te nemen van een mogelijk groen jasje na bogey, bogey, dubbel bogey op drie, vier en vijf. Na de turn begon hij vrijer te spelen, wellicht omdat hij dacht dat de achterstand te groot was, wellicht omdat hij iets vond, maar de vier birdies die hij op twaalf, dertien, veertien en vijftien maakte, maakten de wedstrijd wel degelijk weer even spannend.

Ook al omdat Matsuyama zelf juist op het moment dat de voorsprong het grootst was (6) begon te wankelen.

Eerst sloeg hij zijn bal achter de green van hole twaalf in de bunker en kon hij geen up and down maken (bogey) en daarna had hij met zijn drive op dertien alle geluk van de wereld dat hij via de bomen redelijkerwijze richting fairway stuiterde, maar de chip van achter de green was daarna van dermate hoog niveau dat hij 'gewoon' birdie maakte. Op veertien had hij net pech met zijn bounce, maar maakte hij eenvoudig par.

Op hole vijftien ging het wel écht mis. Met vier slagen voorsprong sloeg hij zijn drive op de par-5 uitstekend maar was zijn approach naar de green veel te hard. Zó veel te hard dat deze achter de green in het water eindigde, hij een bogey maakte, en het verschil plots nog maar twee slagen was. Door de spanning van het weer in de wedstrijd zitten was het met nog drie holes te spelen ineens Schauffele die in de problemen kwam met een tripple bogey zes op de par-3 zestiende als zwanenzwang van zijn titelaspiraties.

Makkelijk ging het de laatste holes niet voor Hideki Matsuyama, maar op weg naar de derde Japanse Majorzege - nadat eerder Hisako Higuchi in 1977 en Hinako Shibuno in 2019 respectievelijk het LPGA Championship en The Woman's British Open wonnen - ging het niet zó erg mis dat die zege uiteindelijk door zijn vingers glipte. Een eenvoudige par op zeventien gaf hem een marge van twee slagen op de tee van achttien, waardoor hij zich zelfs een matige wedge naar de greensidebunker van de slothole kon veroorloven. Met -10 voor de wedstrijd bleef hij de rest van het veld precies genoeg voor voor een stuk golfgeschiedenis en eeuwige roem in zijn vaderland.

Einduitslag