Uit Golfers Magazine: Avontuurlijk Argentinië

Paul en Ellen Barnhoorn zijn gek op reizen en gek op golf. Niet voor het eerst delen zij hun ervaring met de lezers van Golfers Magazine. Heb jij ook een vlotte pen en een leuk reisverhaal? Stuur deze dan, inclusief highres beeldmateriaal, op naar redactie@golfersmagazine.nl en wie weet vind jij jouw golfavontuur binnenkort terug in een van onze volgende nummers.

We reizen low-budget. Misschien niet gangbaar voor golfers, maar er zijn genoeg redenen waarom een golfreis op deze wijze boeiend is. Het enorme land – Argentinië is maar liefst zeventig keer zo groot als Nederland – heeft veel te bieden, maar we beperken ons tot de pampa's in het midden van Argentinië, de driehoek Buenos Aires-Córdoba-Mendoza, in de hoop dat er interessante golfbanen zijn.

De nachtelijke busreis van Buenos Aires naar Córdoba duurt negen uur. Deze langeafstandsbussen nemen in een speciaal bagageruim een groot aantal postpakketten en andere bagage mee. Terwijl de twee chauffeurs ongeduldig wachten, worden de post en de koffers van de reizigers ingeladen. Bij het zien van onze golftassen ratelt een van de beladers in rap Spaans dat zoiets niet mee kan. Onmogelijk.

Daar sta je dan. We weten niet eens zeker of we op de negenhonderd kilometer verderop gelegen bestemming überhaupt kunnen golfen, maar zonder clubs kan het sowieso niet. We protesteren en wijzen op een aantal koffers in het ruim die bijna net zo groot zijn. Het helpt niets. Wie moest er dan ook zo nodig in Zuid-Amerika met een golftas reizen? Na enig soebatten en onderhandelen over de prijs ‒ welkom in Argentinië ‒ lukt het alsnog om de clubs mee te krijgen. Al blijft het gevoel dat ons als toeristen een poot is uitgedraaid nog lang hangen.

Over de bussen zelf niets dan goeds: deze zijn super-de-luxe. Met grote verbazing neem ik plaats op de enorm brede stoel met de grote armsteunen en een verlengd beenstuk. Je kunt zelfs helemaal languit in slaapstand. Een kussen en deken liggen al klaar. Dit is beter dan first class vliegen, terwijl het slechts € 24,- kost, een schijntje voor onze reis naar Córdoba.

Droom

Córdoba is de tweede stad van Argentinië en kent een rijk verleden. De Spanjaarden en missionarissen trokken rond de zestiende eeuw in deze regio richting Andes en Chili. De stad is door de economische problemen van de laatste decennia enigszins in verval, wat met name te merken is aan het gebrekkige onderhoud van de infrastructuur, de bedelende kinderen, de artiesten en ruitenpoetsers die wat peso’s vragen aan de automobilisten bij de stoplichten.

Van Córdoba naar Alta Gracia, waar een golfbaan ligt, is het een uur reizen met een plaatselijke bus. In het kleine, krakkemikkige voertuig reizen alleen maar Argentijnen. Sowieso zien we al enkele dagen nauwelijks westerse toeristen, al helemaal geen golfers. De blikken op onze 'body bags' zijn veelzeggend. Aardige mensen allemaal, maar de vragende blikken zijn niet te missen. Hoezo was dit een goed idee?, vragen we ons meermaals af. Zeker wanneer de weg overgaat in een onverhard bergpad en de stenen tegen de auto ratelen terwijl het zand door de openstaande ramen naar binnen waait.

Maar dan belanden we in een droom: El Potrerillo de Larreta, een oude estancia (boerderij of landgoed, red.), prachtig gelegen op een heuvel in het niemandsland. In het verleden was de estancia een Jezuïeten-onderkomen met een klein, eeuwenoud kapelletje. Nu is het een kleinschalig viersterrenhotel met uitzicht op een vallei waar, ongelofelijk, een wonderschone par-3 ligt, omringd door een kreek met klaterend water. Het is bijna onwerkelijk, zoals veel dromen zijn. Wanneer we een starttijd bij de caddiemaster bespreken, kijkt hij lang op zijn schema, zucht een keer, om vervolgens akkoord te gaan met onze aanvraag. Mijn oog valt op het flight-schema: drie flights voor de hele dag?

Het komt maar zelden voor dat je een baan speelt waar je het niet te beschrijven gevoel krijgt dat alles klopt. El Potrerillo de Larreta is zo’n baan. Licht heuvelachtig met een perfecte balans van drives van een hoge teebox met machtige uitzichten, tot approaches naar lager of hoger gelegen greens en diverse doglegs die fijn zijn om te spelen.

De kleinzoon van Larreta, Ignacio Zuberbuhler, erfde het landgoed. Als golffanaat begon hij in 1995, met hulp van zijn zoons, aan een familieproject om hier een golfbaan en countryclub van wereldklasse te creëren. 'Hoewel ze de hulp hadden van twee Argentijnse ontwerpers, Reartes en Capdepont, waren de Zuberbuhlers behulpzaam bij de routing van de baan. Ook vormden ze de greens en bunkers zelf', zo schrijft de beroemde golfbaanarchitect Tom Doak in The Confidential Guide to Golf Courses. 'De golfbaan is zo fraai, omdat de estancia een bijna perfect stuk land had om te golfen', vervolgt Tom Doak. 'Verschillende valleien zijn net breed genoeg om een fairway tussen de heuvels door te laten lopen. Fairways smelten samen als ze naar het lagere deel van het terrein lopen, om een goede overgang van de ene fairway naar de andere te bieden, zonder tussen de bergkammen door te hoeven klimmen. Dit is een van de meest natuurlijke routes die ik heb gezien.'

Het onderhoud van de baan is perfect. Maar wie legt in dit niemandsland nu een golfbaan aan? En, helemaal onvoorstelbaar: de droom kost maar € 120,- per dag voor een tweepersoonskamer, inclusief ontbijt en twee greenfees.

Todo bien?

Terug in Córdoba huren we een auto om de Sierras de Córdoba en de bezienswaardigheden in de provincie te bezoeken. En omdat de andere golfbanen nauwelijks bereikbaar zijn met het openbaar vervoer. Argentinië is zo’n uitgestrekt land dat de helft van de wegen nog onverhard is. Het rijden over een combinatie van zand en grind vraagt de nodige behendigheid en neemt behoorlijk wat tijd in beslag. In het bergachtige, groene landschap rijden we met een gangetje van veertig kilometer per uur in zuidelijke richting.

Hotel Yacanto in het dorp San Javier, dat een 9-holesbaan heeft, is de volgende stop. Het hotel stamt uit 1922, de tijd dat de Engelsen een spoorlijn in Argentinië aanlegden. Met een bronwaterzwembad, tennisbanen en prachtige tuinen was het honderd jaar geleden bedoeld voor het hogere personeel van de spoorwegen. Het hotel, dat net als de golfbaan wat achterstallig onderhoud kent, ademt nog altijd de sfeer van de jaren dertig. Van de zilveren mechanische kassa in de hotelbar en de koperen stoomketel annex het espressoapparaat, tot de sfeervolle veranda met de houten luie stoelen en het bruine water uit de douche.

De 9-holesgolfbaan, met een totale lengte van 2558 meter voor de caballeros en 2081 meter voor de damas, heeft prachtige vergezichten. Maar groots is het allemaal niet, al is het hebben van kritiek ongepast: de baan heeft precies één greenkeeper in dienst. Meer kunnen de baan en het hotel zich niet veroorloven met arrangementen die maar € 45,- voor twee personen kosten. Inclusief ontbijt en diner, inclusief ‘sin límites golf’ per dag.

Desondanks speel je met plezier op deze baan, waar smalle fairways tussen meer dan honderd jaar oude bomen door slingeren en met imposante bergen op de achtergrond. Het valt niet mee om te scoren op de korte baan, met greens zo groot als een badlaken en waar het gras ook nog eens alle kanten op groeit.

Vandaag zijn er meerdere flights in de baan. Het passeren van een Argentijnse flight is iets bijzonders voor een nuchtere Hollander. Hangt er in Nederland op zo’n moment vaak een wat gespannen sfeer, hier komt men juist uiterst relaxed naar je toe. Na een ‘Todo bien?’ volgt een uitgebreid gesprek over hoe het met je is en waar je vandaan komt. De hartelijkheid en warmte zijn ongekend. Het overkwam ons meerdere malen dat spelers hun mobiele nummer gaven voor het geval we hulp nodig hebben. Of dat men ons uitnodigde om bij hen thuis langs te komen voor een rondje op hun thuisbaan.

Toeristentarief

De golftassen vinden een plaats in de huurauto om een aantal dagen door de Sierra de Córdoba te trekken. Ruta 15 loopt noordwaarts en passeert plaatsen met fraaie namen als Villa Cura Brochero, San Carlos en San Marcos de Sierra. Overnachten kan overal, ieder dorp heeft een pension of hotel. De grote natuurwonderen bevinden zich in het zuiden, in Patagonia. In de siërra’s en pampa's van Córdoba en Mendoza vind je meer historie en cultuur. En niet te vergeten de Argentijnse keuken en wijnen die befaamd zijn in de wereld. Onderweg zien we de zo typerende gaucho's in het veld, de ‘herders’ van de koeien op de immense boerderijen.

Na een paar dagen verkennen van de siërra’s gaan we op zoek naar andere golfbanen. Argentijnse flight-genoten hadden ons al gewaarschuwd dat de nieuwe golfresorts voor buitenlanders hoge greenfees hanteren. We zullen eraan moeten geloven. 'The greenfee for non-Argentina is 100 US dollar, sir', werd ons direct gemeld toen we belden met Pueblo Estancia La Paz. Bij aankomst op het grote resort doen we nog een poging om onder deze buitenlanderfee uit te komen. 'Honderd dollar? Maar ik spreek Spaans', zegt flight-genoot Ellen. Een argument van niets, maar nadat hij even stil blijft, breekt er een lach door op het gezicht van de caddiemaster voor hij ons – in het Spaans natuurlijk – matst en het 'Argentijnse' tarief laat betalen. In plaats van honderd dollar mogen we voor twintig euro de baan in. Knap gespeeld...

La Paz, aangelegd in 2011, is een moderne designbaan. Volgens de beschrijving erg moeilijk voor de lage handicapper maar vriendelijk voor de hoge handicapper. Een championship golfcourse pur sang die vanaf de backtees bijna 6800 meter lang is. Terwijl we op de eerste hole de scorekaart bestuderen, springt een greenkeeper van zijn maaimachine en legt ons uit hoe je hole één het beste kunt spelen. Juan-Martín is vrij streng. 'A la izquierda y la segunda en el green', beveelt hij ons. Links opzetten, tweede slag naar de green. Als we hem voor het starten willen bedanken, schudt hij zijn hoofd en loopt mee. Juan-Martín blijkt hoofdgreenkeeper te zijn en maakt wat tijd vrij om de gasten te informeren. Maar liefst vier holes loopt hij mee en zijn adviezen over hoe we moeten spelen zijn zó zinvol dat we direct een paar parren maken. Steeds beter begrijp ik het voordeel van een caddie, zeker wanneer Juan ‘genial!’ roept bij een slag van 150 meter naar de pin. Dat is nog eens een manier om met gasten om te gaan.

Nergens op de fairway is ook maar een spoortje onkruid te vinden. De immense bunkers liggen er ongelofelijk strak bij. De greens zijn onmetelijk groot en bestaan vaak uit twee plateaus met een hoogteverschil van een halve meter. Onze hoofdgreenkeeper houdt bij een putt van 35 meter toch maar even zijn mond, hier kan hij ook niet helpen. Na een drieputt zegt hij nog wel: 'Eso es mal suerte, senor.' Wat zoveel als ‘pech’ betekent. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Hoezo pech? Je kunt reizen en golfen in Argentinië. Wat een geluk.

GEZOCHT: REISVERHALEN

Heb je tussen de kangaroes gegolft? Of heb je ergens een onbekende golfbaan ontdekt die elke golfliefhebber moet spelen? In Golfers Magazine plaatsen we regelmatig reisverhalen van onze lezers, mits je natuurlijk wat leuks te vertellen hebt. Dus geen uitgebreide verslagen van golfronden, maar anekdotes, onverwachte ontmoetingen en lokale wetenswaardigheden voor andere golfers. Stuur je verslag (1000-2000 woorden) naar martijn.paehlig@golfersmagazine.nl o.v.v. GM-reisverhalen en stuur voldoende hogeresolutiefoto's (met bijschriften) via wetransfer.com mee. We gebruiken de leukste inzendingen (alleen bij plaatsing krijg je bericht) en de redactie behoudt zich het recht voor verhalen naar eigen inzicht te bewerken.