Van spel naar sport

Wat mis ik het, dat golfen. U zult zeggen: je kunt toch ieder willekeurig moment een starttijd boeken en gewoon de baan op om te spelen? Dat klopt, maar voor het eerst in 25 jaar tijd heb ik in een heel jaar geen wedstrijdronde gespeeld. Geen toernooi, geen pro-am, zelfs geen vriendschappelijk potje. En dat voelt vreemd.

Vorig jaar was anders. Er zijn geen wedstrijden georganiseerd en ik heb maar een handvol recreatieve rondes gespeeld. Dat betekent voor mij dat er een jaar lang geen score is bijgehouden en dus geen spanning is geweest. Doelloos liep ik rond, met een halve set en een stel oude ballen. De bal markeren op de green doe ik tegenwoordig met een tee en zelfs de bunkers hoef ik niet meer te harken. De afstand naar de vlag heb ik niet één keer uitgerekend of gelaserd. Even kijken naar de 150-meterpaal was genoeg om de bal redelijkerwijs op de green te krijgen.

De verantwoordelijkheid die ik voel als ik ‘voor het echie’ speel, zorgt voor die oncomfortabele wedstrijdspanning. Het is het moment dat een spel in een sport verandert. Van vrijblijvend een witte bal meppen naar doelgericht bezig zijn om de juiste keuzes en bewegingen te maken. Het is het verschil tussen de driving range en de baan. Ik raak de ballen nu nog steeds goed en ik heb nog steeds dezelfde swinggedachten. Maar de druk van de wedstrijd zorgt voor een diepere bewustwording van het lichamelijke en fysieke gevoel, zowel bij goede als bij slechte slagen.

Alle competitieve spelers zullen dit beamen. Bij alles wat riekt naar een wedstrijdje verandert er iets, zowel in je swing als in je hoofd. Putts die normaal midden in de hole verdwijnen, worden er nu naast geduwd. En een relaxte en soepele drive verandert in een slag met 300% kracht en agressie. Op de dagen dat je dit onder controle weet te houden en je beste spel speelt, krijg je een gevoel van voldoening dat niet te evenaren is in een training of recreatief rondje.

En dát heb ik een heel jaar niet meer gevoeld met mijn eigen spel.

In het grote leed van de wereld is het gemis hiervan minuscuul klein, maar het is wel datgene wat mij jarenlang heeft voortbewogen. Niet de starttijdloze eerste tee of de geopende kleedkamers. Ik mis vooral de scorekaart in mijn kontzak, de zenuwen bij de eerste slag en de mentale scherpte als ik over de baan beweeg en de sport speel. Pas daarna heb ik als beloning dat biertje op het terras echt verdiend!

(Deze bijdrage stond eerder in Golfers Magazine 1 van 2021. Meer columns van Jurrian van der Vaart, en anderen, lezen? Neem dan nu een abonnement op Golfers Magazine)