Teruglezen 2020: Elf keer de beste

Bijna anderhalfduizend pagina's Golfers Magazine verschenen er ook in het bevreemdende jaar 2020. De komende weken vind je hier dagelijks een van die artikelen. Vandaag uit editie 4: Joost Luiten en Anne van Dam wonnen samen elf keer op het hoogste niveau. Ze blikken terug op iedere zege.

11

Uit het niets

Xiamen Open

Orient Golf Club, China

13 oktober 2016

70/66/67/68 -17 (nr 2 Yuting Shi -16, nr 3 Pannarat Thanapolboonyaras -14)

‘De eerste zege is het belangrijkst. Je bent op zoek naar wat nodig is, je komt allemaal nieuwe dingen tegen. Eerlijk? Deze overwinning kwam best wel onverwacht. Ik had het lastig dat jaar, was zoekende en keek vooral naar beneden, naar de cutline, in plaats van naar boven en mee te doen om de hoogste plaatsen. Ik ging de laatste ronde ook niet in met het idee dat ik voor de overwinning ging spelen, ik was vooral blij dat ik meerdere goede rondes achter elkaar had gespeeld en dat ik – als ik ook een goede slotronde zou spelen – sowieso goede zaken ging doen voor de Order of Merit. Misschien gaf dat ook wel rust hoor, dat ik daar niet mee bezig was. Eigenlijk pas tegen het eind van de ronde kreeg ik het gevoel dat ik weleens zou kunnen gaan winnen, al was ook toen nog de voornaamste gedachte iets van: mooi, ik word hooguit tweede of derde nu. En dan heb je ineens een putt voor de overwinning. Wat ik nog goed weet, is hoe weinig tijd ik daar voor nam. Ik wilde er eigenlijk het liefst snel vanaf zijn. Het was misschien een overwinning uit het niets, maar het viel gewoon allemaal mijn kant op die week. Het besef wat het betekende was er vrij snel. Ineens hoef je niet meer te spelen voor je kaart, maar kan je heel anders naar toernooien gaan. Die hele andere mindset werkt in zekere zin bevrijdend en misschien dat dat wel het belangrijkste was na die eerste overwinning. Niet alleen dat je weet dat je kan winnen, maar ook wat dat allemaal direct betekent. Maar het was natuurlijk best jammer dat ik in China zat en nog weken onderweg was daarna. Gelukkig kwam mijn moeder langs en heb ik het met mijn kamergenoot heel leuk gevierd in een Chinese karaokebar. Het was een feestje met weinig mensen, maar ik heb het best groot gevierd.ʼ

Zo makkelijk, zo goed

Estrella Damm Mediterranean Ladies Open

Golf Club de Terramar, Spanje

23 september 2018

64/64/65/65 -26 (nr 2 Caroline Masson, Selin Hyun, Caroline Hedwall -18)

‘Het duurde best lang voor ik voor de tweede keer won. Natuurlijk wil je altijd sneller, maar echt ongeduldig werd ik niet, ook al omdat ik in het seizoen ervoor heel hoog op de Order of Merit eindigde zonder te winnen (5de, red.) en ik meerdere top-5-plaatsen haalde (3, red.) en bijna geen cuts miste (1, red.). Ik speelde gewoon goed en voelde ook veel minder druk. Het was echt een kwestie van wachten tot ik een week vier goede rondes had in plaats van drie... Ik speelde die week zo makkelijk, zo goed. Ik wist wel dat ik ook de laatste dag nog moest scoren – je kon écht laag gaan op die baan – maar ik maakte me geen moment zorgen en voelde me gewoon machtig. Als sporter zit je eigenlijk altijd in het moment, maar hier kon ik de laatste ronde als het ware naar mezelf kijken en genieten van hoe ik speelde. Echt, het maakte niet uit wat de rest deed, ik was gewoon zó goed, niemand ging deze zege van me afpakken. Wat ik me ook nog goed herinner, was dat ik tot het einde toe scherp bleef. De laatste hole was een par-3, ik had een goed ijzer geslagen, en vroeg mijn toenmalige caddie wat mijn lijn was. Zijn blik zal ik nooit vergeten. Ik stond zo ver voor, je zag hem denken: maakt dat nog uit dan?, maar ik wilde in stijl – en met die birdie – eindigen. Het feest na afloop was totaal onvergelijkbaar met China trouwens. Daar heb ik het best goed gevierd, maar hier zat ik een uur na de overwinning al in de auto op weg naar huis. Een mooi moment om met iedereen te bellen, en heel fijn om de volgende dag thuis te zijn. Niet het meest spectaculaire overwinningsfeest, nee, maar deze zege betekende wel meer voor me dan die daarvoor en die daarna. Deze week was hét bewijs dat als ik op mijn best ben, ik zó goed ben dat ik ook Majors kan winnen, daar ben ik sindsdien nog meer van overtuigd.ʼ

Meedoen voor de lol

Andalucia Open de Espana

La Quinta Golf & Country Club, Spanje

22 november 2018

68/67/66/70 -13 (nr 2 Azahara Munoz -10, nr 3 Catriona Matthew -6)

‘Ik heb echt getwijfeld of ik wel mee moest doen hier. Het was een lang seizoen geweest en ik was na de overwinning in het Estrella bijna direct in het vliegtuig gestapt om in Amerika mee te doen aan Qualifying School. Daar haalde ik eenvoudig mijn kaart, maar ik merkte ook dat ik wel toe was aan rust daarna. Er was in zekere zin ook niet veel meer te winnen, ik wist dat ik niet meer eerste kon worden op de Order of Merit. Ik besloot toch mee te doen, vooral omdat we dat hadden afgesproken. Mijn moeder zou komen kijken, Roelof (haar vriend en huidige caddie, red.) zou mijn tas dragen, ik kon het eigenlijk niet maken om niet te gaan. Ik speelde niet spectaculair, was ook niet heel scherp of zo, maar toch stond ik ineens weer bovenaan. Ik weet nog goed dat Roelof en ik elkaar aankeken toen we dat op een gegeven moment op het leaderboard zagen en toen vooral heel hard moesten lachen. Het maakte niet uit hoe ik speelde of zo om toch bovenaan te staan, dat gevoel hadden we toen. Dat was wel grappig. Dat zal ik niet vergeten. Een prima week, een overwinning is een overwinning, en het was mooi dat mijn moeder erbij was en dat Roelof voor het eerst caddie was bij een zege, maar verder is dit in mijn herinnering in de eerste plaats de week waarin ik won terwijl ik bijna voor de lol aan de start verscheen. Een ontspannen overwinning, ja, dat was het eigenlijk wel.ʼ

Met dank aan de Rosendaelsche

ActewAGL Canberra Classic

Royal Canberra Golf Club, Australië

3 maart 2019

67/63/65 -17 (nr 2 Katja Pogacar -14, nr 3 Jiyai Shin -13)


‘Mijn eerste seizoen waarin ik op de LPGA speelde en ik het nog probeerde te koppelen aan spelen op de LET. Niet voor mijn kaart – die was natuurlijk veilig – maar voor mijn ranking en plek op de ranglijst en dus een plek in het Solheim Cup-team, een van mijn grote doelen van dat jaar. De week voor Canberra speelde ik op Bonville en daar ging het niet heel goed. Dat kwam voor een groot deel door de extreme greens daar. De eerste dagen op Canberra hebben we dan ook vooral op de greens gewerkt aan mijn puttvertrouwen. De rest van mijn spel lieten we zitten. Royal Canberra is een lastige smalle baan, en dat past mij heel goed. Veel spelers worden van zo'n smalle baan wat nerveus met hun driver, maar ik heb daar dankzij al mijn rondes op de Rosendaelsche (haar homecourse in Nederland, red.) heel goed op leren spelen en doe ook op dat soort banen gewoon mijn ding, wordt er extra scherp van. Vooral de tweede dag had ik de flow helemaal te pakken, 29 slagen op de eerste negen en de ene na de andere birdiekans. Een hele goede overwinning. Ik speelde goed, ik speelde slim en benutte de kansen die ik zelf creëerde. Wat ik vooral mee heb genomen van die overwinning is dat ik naar een andere versnelling kan schakelen als dat nodig is. Op de slotdag miste ik op twaalf, dertien en veertien korte kansen en dacht ik: het kan toch niet zo zijn dat ik hier niet ga winnen. Ik schakelde een versnelling bij, maakte -4 op de laatste vier holes en dat was ruim voldoende voor de vierde zege. Wat ik ook besefte: elk van die vier overwinningen was anders. Ik had gewonnen na een ruime voorsprong, na op achterstand te hebben gestaan, zonder goede voorbereiding en nu hier door een tweede versnelling te vinden. Het enige wat ik nog niet gedaan heb, is winnen terwijl ik in de recording area zit te wachten.ʼ


Viva Espana!

Andalucia Costa del Sol Open

Aloha Golf Club, Spanje

1 december 2019

68/69/68/70 -13 (nr 2 Aditi Ashok, Nanna Koerstz Madsen -12)

‘Wat ik zeg, ik heb nog nooit gewonnen terwijl ik in de recording area zat te wachten, maar dit kwam er misschien wel het dichtst bij. Ook hier twijfelde ik of ik wel moest gaan, vooral omdat ik echt "opˮ was. Ik merkte de laatste maanden dat ik niet lekker in mijn vel zat, ik was snel geïrriteerd, de pijp was leeg. Maar ik moest eigenlijk wel gaan. Als je je titel niet komt verdedigen, krijg je van de Tour een boete van vijfduizend euro, en die had ik al gehad omdat ik mijn titel in het Estrella niet had kunnen verdedigen. Dat was overmacht, maar dit zou een vrije week van vijfduizend euro zijn, daar had ik ook weer geen zin in. Ik beschouwde het maar weer als een weekje gezelligheid, proberen te ontspannen en kijken hoe ver ik zou komen. Ik speelde oké, maar had me er eigenlijk al bij neergelegd dat het hem niet ging worden. Ik zat er mentaal niet lekker in en merkte aan alles dat het goed was dat het klaar was. Jammer, degelijke week, maar vooral tijd voor vakantie. Maar toen miste Nanna (Koerstz Madsen, red.) de putt voor de zege, leek er opeens een play-off te komen, miste ze weer, en had ik ineens gewonnen. Ja, ik reageerde heel ingetogen. Voor Nanna, maar ook omdat er ik best een beetje door overvallen werd. Drie van mijn vijf overwinningen heb ik nu in Spanje gehaald. Stom toeval, het is niet dat ik iets speciaals met dat land heb. De banen waren ook totaal verschillend, dus dat speelde ook geen rol. Mijn volgende weer in Spanje? Mijn focus ligt helemaal op Amerika, maar in principe zou ik mijn titel aan het eind van het jaar moeten verdedigen dus wie weet...ʼ

Bio

Naam: Anne van Dam

Geboortedatum: 2 oktober 1995

Geboorteplaats: Arnhem

Pro sinds: 2015

Zeges LET: 5

Top-10 LET: 8

Huidig OWGR: 93

Hoogste OWGR: 64

Zonder voorkennis

Iskandar Johor Open

Horizon Hills G&CC, Maleisië

20 november 2011

63/70/65 -15 (nr 2 Daniel Chopra -14, nr 3 o.a. Padraig Harrington -13)

‘Voor mijn gevoel zat ik best lang tegen die eerste overwinning aan te hikken na mijn entree op de Tour. Ik was er weliswaar door die polsblessure lang uit geweest, maar ik was ook al een aantal keer dichtbij geweest. In 2007 natuurlijk, in het KLM Open, maar ook de week ervoor in Singapore, waar ik met nog een paar holes te spelen aan kop ging, maar eindigde met drie bogeys waardoor ik uiteindelijk derde of vierde werd. Ik ging dus met goede vorm naar Maleisië, maar het was door het weer – heel veel onderbrekingen door slecht weer en ontzettend heet – een rommelige week, meteen vanaf het begin al. Ik kon geen oefenronde spelen en ook de Pro-Am duurde nauwelijks één hole. Ik zei tegen mijn caddie Martin (Gray, red.) dat hij de baan maar moest lopen en ben die eerste ronde eigenlijk volledig op hem afgegaan. Ik had echt geen idee hoe de baan speelde, dus als hij zei "driver, iets rechtsˮ, dan deed ik dat. Heel dom golf eigenlijk, maar ook heel ontspannen: zeg het maar, voer ik het wel uit. Ik speelde heel goed en daardoor zei Martin tegen het eind van de laatste ronde ook dat ik nu alleen nog van mezelf kon verliezen. Dat snapte ik wel. Als je dan wint, is dat heel bijzonder. Die gedachte van de jaren daarvoor – wanneer komt het nou – valt meteen weg. Jammer was natuurlijk wel dat ik aan de andere kant van de wereld zat en het niet kon vieren met mijn familie en vrienden. Gelukkig waren er een paar Nederlanders die meeliepen die week, met hen heb ik een hele leuke avond gehad. Een win moet je vieren, toch?ʼ

Herstart wordt doorstart

Lyoness Open powered by Greenfinity

Diamond CC, Oostenrijk

9 juni 2013

65/68/67/71 -17 (nr 2 Thomas Bjorn -15, nr 3 Romain Wattel en Wenchong Liang -14)

‘Na de eerste overwinning had ik een kater van één dag, maar die van nummer twee duurde wel wat langer. Ik landde nog dezelfde avond op Rotterdam en daar stonden twintig, dertig man op me te wachten, met wie we meteen naar de stamkroeg zijn gegaan voor een mooi feestje. Dat was een mooi besluit van de dag, waarop ik helemaal niet zo goed speelde. Ik ging met voorsprong naar de laatste ronde, speelde ook echt goed die week, maar de laatste dag zat ik er niet lekker in. Op de laatste negen werden we van de baan gehaald, en voor mij was dat echt perfect. Het gaf me de kans om even energie te tanken, maar vooral ook om even tot mezelf te komen. Toen we weer naar buiten mochten, was het gevoel anders, en toen ik op hole zestien een wedge stijf bij de hole sloeg, was het vertrouwen weer terug. Ze zeggen wel dat de tweede zege lastiger is dan de eerste, maar ik ben niet zo van dat cliché. Als ik terugkijk op mijn overwinningen, dan is dat gevoel bij die laatste putt, op die laatste holes, altijd aanwezig. Het gaat erom dat je jezelf juist op die momenten onder controle hebt. Natuurlijk, hoe vaker je dat meemaakt, hoe bekender dat gevoel is, maar putten voor de overwinning is altijd een bijzonder moment. Of het nu je eerste, je tweede of misschien wel je twintigste is.ʼ

De weken waar je alles voor doet

KLM Open

Kennemer G&CC, Nederland

15 september 2013

69/65/66/68 -12 (nr 2 Miguel Angel Jiménez -12, nr 3 o.a. Simon Dyson -9)

‘Het maakt niet uit hoeveel toernooien ik nog op mijn naam ga schrijven, maar de eerste keer het KLM Open winnen blijft je altijd bij. Niet dat deze mooier of beter was dan de tweede keer, maar hier droom je als jonge golfer natuurlijk van. Ik weet nog dat ik heel relaxed was die week. De omstandigheden waren, zeker op zaterdag, zwaar, en het zat met een paar chip-ins ook zeker niet tegen, maar ook dat soort momentjes heb je nodig als je wilt winnen. Ik zat goed in mijn vel, mijn mindset was top. Ik weet nog dat we op zaterdag naar een restaurant gingen en dat het allemaal heel erg lang duurde. Lyan (destijds zijn vriendin, red.) werd ongeduldig, en normaal zou ik dat ook worden, maar nu helemáál niet, dat geeft wel aan hoe ik me voelde. Ik speelde de laatste dag met Jiménez en naarmate de ronde vorderde, zag je steeds meer dat het een soort matchplay ging worden, dat een van ons twee zou gaan winnen. Toen we voor de play-off toevallig naast elkaar in het toilet stonden, wisselden we wel even een blik uit, zo van: dit is mooi. Ja, dat deed met toch wel wat, zo'n ervaren speler die zonder woorden duidelijk maakte dat hij wel respect had voor hoe ik stand hield. In een play-off kan het alle kanten op gaan, dat is bijna als het opgooien van een muntje en gelukkig viel dat mijn kant op. Het was meteen na het vallen van die laatste putt een compleet gekkenhuis. Bij je eerdere overwinningen ben je nagenoeg alleen, nu was iedereen erbij, dat maakte het wel extra bijzonder.ʼ

Week te laat...

ISPS Handa Wales Open

The Celtic Manor Resort, Wales

21 september 2014

65/69/65/71 -14 (nr 2 Shane Lowry, Tommy Fleetwood -13)

‘Eigenlijk begint het verhaal van deze overwinning eerder. Het was natuurlijk het Ryder Cup-jaar en de week daarvoor was het team bekend gemaakt. Ik had een heel goed seizoen en zat echt tegen het team aan, maar had eerder die week een telefoontje van captain Paul McGinley gehad waarin hij zei dat hij me toch geen wildcard had gegeven. Je weet dat je daar als rookie eigenlijk ook weinig kans op maakt, maar toch hou je hoop. In die zin kwam de zege – op een Ryder Cup-baan nog wel – net een week te laat, maar tegelijkertijd kan die overwinning heel goed gekomen zijn, juist omdat ik net buiten het team was gevallen. Hoe je het ook wendt of keert, je bent de maanden daarvoor wel bezig met het halen van het team en speelt daardoor misschien niet altijd vrijuit. Daarbij wil je ook laten zien dat het een foutje was om je niet te selecteren, een soort revanche nemen. We hadden voor de start van het toernooi een paar kleine aanpassingen aan mijn driver gedaan en dat betaalde zich uit. Mijn sterkste punt is altijd het spel van tee tot green en dat was die week gewoon top. Als je goed van de tee komt, geef je jezelf betere kansen om met je ijzers aan te vallen en dat was precies wat ik deed die week. Ik zag op de leaderboards wel dat Fleetwood aan een opmars bezig was – ik kijk altijd op leaderboards als ik in contention ben – maar bleef gefocust op mezelf en wist de zege – ondanks wat lastige laatste holes – veilig te stellen. Of McGinley me na die zege nog gebeld heeft? Haha, nee, maar ik nam en neem hem niets kwalijk hoor. Sterker, we hebben nog altijd heel goed contact en als ik ergens mee zit, dan bel ik hem nog weleens. Dat ene foutje heb ik hem al lang vergeven.ʼ

Holes als emmers

KLM Open

The Dutch, Nederland

11 september 2016

69/64/69/63 -19 (nr 2 Bernd Wiesberger -16, nr 3 Byeong Hun An -13)

‘Om het als topsporter te redden, kan je niet zonder de mensen om je heen. Je team, je vrienden, je familie, je vriendin. Dat geldt altijd, maar deze week misschien nog wel meer. Echt, als het aan mij had gelegen was ik niet eens van start gegaan. Ik raakte geen bal. Echt helemaal niets. Ik stond ze in aanloop naar het toernooi te toppen, duffen, shanken en fluffen... het was verschrikkelijk. Natuurlijk hield ik naar buiten toe vol dat ik me goed voelde, dat ik mee ging doen om de overwinning, maar van binnen was ik er gewoon slecht aan toe en was ik allang blij als ik de cut zou halen. De eerste holes wáren ook verschrikkelijk, maar bij mijn derde slag op hole negen in de eerste ronde "klikteˮ het ineens. Dat gevoel dat ik bij die slag had, was zó goed, dat ik ineens wist: als ik dit kan blijven doen, dan komt het goed. En dat deed het dus ook. Zeker de laatste dag zat ik echt in the zone. Natuurlijk heb je ook dan hier en daar een gelukje, maar elke bal was raak. Ook op de greens. Ik hoefde maar naar de bal te kijken of hij lag al in de hole, het leken wel emmers. Het verschil in gevoel voor de zege in 2013 en die van 2016 kán echt niet groter zijn geweest. Drie jaar geleden kwam ik vol zelfvertrouwen naar de Kennemer, terwijl ik op The Dutch eigenlijk niet eens wilde starten. Zo dicht kan het dus bij elkaar liggen. Echt, zonder de steun van de mensen om me heen had ik hier nooit kunnen winnen.ʼ

Winnen went nooit

NBO Oman Open

Al Mouj Golf, Oman

18 februari 2018

72/66/66/68 -16 (nr 2 Chris Wood -14, nr 3 Julien Guerrier)

‘Hoewel ik een moeilijke start van de week had – volgens mij stond ik ergens rond de cutline na de eerste ronde – had ik meteen een goed gevoel. Ik vind Al Mouj serieus een van de beste banen van de Tour. Ik speelde op de eerste dag in de middag; met de wind die daar heerst maakt het echt uit op welk moment van de dag je speelt. Ik maakte me dus geen zorgen over die openingsronde en dat zag je ook terug aan de scores op de dagen daarna. Zeker zaterdag, die ronde speelde ik trouwens samen met Daan Huizing, speelde ik heel goed. Mijn ijzers waren scherp, ik gaf mezelf veel kansen en ik weet ook nog goed dat ik op de slotdag een paar slechte holes achter elkaar had, maar mezelf heel goed kon herpakken waarmee ik mijn zesde overwinning min of meer veilig stelde. Zes zeges... is dat veel, is dat weinig? Zeg het maar. Toen ik begon als pro was ik helemaal niet bezig met hoeveel overwinningen ik hoopte te halen. Je wil het gewoon zo goed mogelijk doen, zo hoog mogelijk op de wereldranglijst komen en daar hoort winnen bij. Het is wel bijzonder dat ik van mijn zes zeges er twee in eigen land hebt behaald. Spelen voor eigen publiek doet duidelijk wat extra's met me. Tegelijkertijd is het KLM Open ook gewoon een van de 25 toernooien die je per jaar speelt, en doe je elke week je best om te winnen. Want dát is waar je het voor doet. Winnen. Dat kan je niet vaak genoeg doen, want winnen went echt nooit.ʼ


Bio

Naam: Willibrordus Adrianus Maria Luiten

Geboortedatum: 7 januari 1986

Geboorteplaats: Bleiswijk

Pro sinds: 2006

Zeges Europese Tour: 6

Top-10 LET: 36

Huidig OWGR: 150

Hoogste OWGR: 28

Tour
  • istock, golfsupport