Mijn drive – Eric Brommert

Waarom werd je ooit gegrepen door de golfsport? Wat zorgt ervoor dat je terug blijft komen? Wat zijn je mooiste herinneringen? In de rubriek 'Mijn Drive' vertellen bekende en iets minder bekende golfers over hun drive.

brommert

Eric Brommert (1968, Rotterdam, handicap 6,5) is eigenaar van een hardloopwinkel in hartje Rotterdam, racemanager van de Rotterdam Marathon en was vroeger de caddie van Joost Luiten. ῾Ik speelde mijn beste golf toen ik niet oefende maar alleen maar keek naar de beste swings van de wereld.’

Mijn eerste keer

῾Dat was in 1998 of 1999. Ik was direct verliefd. Ik werkte bij Adidas, waar ik productmanager voor running, tennis en olympische sporten was, en ik kreeg er basketbal bij. Dat is een Amerikaans georiënteerde sport en voor iedere productmeeting moesten we naar Portland, Oregan komen.Voor de bijeenkomst begon zouden we eerst gaan golfen op het resort waar we zaten. Iedereen had ook spullen bij zich – wat ik maar overdreven vond, al dat gedoe met die tassen – maar zelf had ik nog nooit een bal geslagen. Ik vond het zo mooi, ik was gelijk verkocht.’

Clubgebonden of vrije golfer

῾Ik ben op dit moment “in between clubs”. Ik heb net opgezegd bij de Hooge Rotterdamsche en mag in maart op gesprek bij Golfclub Broekpolder. Ik hoop dat dat goed gaat komen natuurlijk, maar dat is een heel officieel traject, je bent niet zomaar lid op zo'n baan. Ik ben twintig jaar lid geweest op de Hooge Rotterdamsche maar merkte de laatste jaren dat ik heel vaak niet kon spelen op momenten dat ik wilde spelen. Op zomeravonden en in het weekend kon je heel vaak niet terecht, was het vol. Of had je negen holes gespeeld en trof je op hole tien een groep met vier handicappers 54. Natuurlijk, die mogen ook spelen, maar als je daar dan achter zit in je eentje, dan stap je toch uit na twaalf holes?’

Mooiweergolfer of door weer en wind

῾Toen ik begon was het echt door weer en wind. Het maakte me helemaal niets uit of het regende, stormde of wat dan ook. Ik ging gewoon. Ik kan me nog herinneren dat de Fanny Blankers-Koen Games een keer waren afgelast door het slechte weer en dat ik “dus” maar ging golfen. Het sloeg nergens op, maar je bent zó gek van het spelletje dat je elke kans om te spelen aangrijpt. Ook in de winter. Gewoon met een hele groep in de auto naar Rinkven, maakte allemaal niet uit. Door de jaren heen, en dat zie je volgens mij bij veel mensen, ben ik wel meer een mooiweergolfer geworden. Tegenwoordig is het in oktober wel een beetje klaar voor me in Nederland.’

Mooiste baan

῾Ik heb als caddie van Joost natuurlijk prachtige banen bezocht zonder ze te spelen en als ik er daar een van moet noemen, dan is het toch Leopard Creek. Ik heb ook mooie linksbanen gezien in mijn tijd bij de NGF, ga tegenwoordig twee keer per jaar golfen in Thailand op prachtig onderhouden courses, maar de mooiste die ik zelf ooit speelde ligt in Amerika. Ik was met mijn vrouw op vakantie in de buurt van de grens met Mexico en wilde eigenlijk die baan van het WGC Matchplay spelen, maar daar kom je echt niet zomaar op. Eigenlijk bij toeval botste ik toen op Black Jack's Crossing. Een waanzinnige baan waar je bij wijze van spreken steeds vierhonderd meter tussen de verschillende holes hebt. Een heel bijzondere ervaring. Mocht je er ooit in de buurt zijn, dan moet je er echt heen.’

Sport of ontspanning

῾Ja, toch wel sport, al is hardlopen voor het echte fit blijven wel iets wat er voor mij ook bij hoort. Mijn handicap is nu rond de 6,5 maar is ooit 4,3 geweest. Grappig genoeg behaalde ik mijn beste resultaten in de periode dat ik eigenlijk nooit oefende. Ik zat altijd wel tegen het winnen van clubkampioenschappen aan te hikken, maar vanaf het moment dat ik als caddie met Joost op reis ging, won ik ineens alles. Als je de hele dag naar de beste swings van de wereld kijkt, dan leer je daar zoveel van. De eerste rondjes na een reis met Joost waren altijd heel goed. Maar dat goede spel verdween meestal weer als je een tijdje niet op reis was geweest.’

Beste rondje

῾Ik heb op de Hooge Rotterdamsche een keer level par gespeeld waarbij ik met nog twee holes te spelen twee onder stond. De plaatselijke pro zag me op weg naar zeventien lopen en vroeg me hoe het ging. Ik wist dat ik er eigenlijk niet aan moest denken, maar antwoordde eerlijk dat ik twee onder stond. “Zo hé!”, riep hij. Ineens was ik me er heel erg van bewust, dus natuurlijk eindigde ik met twee bogeys... Ik neem het hem nog steed kwalijk dat hij me die vraag toen stelde!’

Grootste golffrustratie

῾Dat er altijd wel een onderdeel is dat niet goed gaat. Dat ik tegelijkertijd elk jaar wel een moment heb dat ik denk: nu heb ik het, en dat je dan een paar weken later weer heel andere fouten gaat maken. Dat is zó anders dan bij hardlopen. Daarbij weet je: als je goed getraind hebt, dan komt dat er in de wedstrijd ook gewoon uit. Je kan dan zelfs je eindtijd vrij nauwkeurig voorspellen, weet op basis van tijden voor wie je wel of niet gaat eindigen. Bij golf kán dat niet. Je hebt dagen dat je denkt: dit gaat het helemaal worden, en dan wordt het helemaal niets, is het ineens weg. Het voordeel daarvan is dan weer dat áls je het kwijt bent, je ook weet dat er een moment komt dat het weer terugkomt.’

Les of zelf knutselen

῾Mijn grootste fout is geweest dat ik na dat begin in Amerika nooit ben gaan lessen. Daardoor was de basis niet goed. Daar staat tegenover dat ik uit de tijd dat ik semiprofessioneel hardliep wel wist wat keihard werken was en dat ook heel normaal vond. Ik ben dus gewoon heel veel ballen gaan slaan. Ik heb twee jaar niet in Rotterdam gewoond en woonde toen tegenover Anderstein, hoefde echt alleen de weg over te steken, en heb toen zó ontzettend veel ballen geslagen. Eenmaal in Rotterdam, en lid van de Rotterdamsche, ging ik nog even zo door, tot het moment dat ik ineens begon te shanken. Daar heb ik denk ik wel anderhalf jaar last van gehad en het achtervolgt me soms nog steeds. Ik weet nog dat ik op de tiende van de Hilversumsche stond en alleen maar kon denken: ik hoop dat ik de bal niet het terras op shank... ik hoop dat ik de bal niet het terras op shank. Sta je dan als volwassen vent met angst in je lijf. Het was verschrikkelijk. Toen ben ik gaan lessen. Hoewel ik een heel eind gekomen ben zonder, wil ik echt tegen iedereen zeggen: neem les, meteen als je begint! Je kan nóg zoveel ballen slaan, als je geen les hebt, of hebt gehad, dan snap je ook niet wat er aan de hand is als iets niet loopt. Ik had golf bijna opgegeven, maar het spel is te mooi om de stokken weg te zetten en uiteindelijk weet je: dit keer lachen je vrienden jou uit, maar iedereen komt een keer aan de beurt bij deze sport. Dat maakt het zo mooi en tegelijkertijd zo frustrerend.’

Nieuwe spullen of oud allegaartje

῾Nieuw! Mensen die alleen maar oud ijzer in de tas hebben... ik snap dat echt niet, haha! Ik vind het leuk om nieuwe dingen te hebben, maar ik kan me vooral ook niet aan de indruk onttrekken dat de technologie zich steeds verder ontwikkelt waardoor de clubs van nu toch echt vergevensgezinder zijn dan die van tien jaar geleden. Die van toen waren goed, maar die van nu zijn weer beter. Dat zie ik ook in de winkel met hardloopschoenen. Mooi voorbeeld: een vriend van me had vorig jaar een nieuwe driver gekocht. Ik zei: “Laat me eens proberen.” Ik stond al een tijd met mijn eigen driver te rommelen, maar deze, meteen pang rechtdoor en een heel stuk verder. Toen wist ik: dit gaat me geld kosten. Want ja, alleen een nieuwe driver is niets. Dan moeten ook de andere houtjes eraan geloven, daar kan je dan geen oud model van hebben. En zullen we die ijzers dan ook maar omwisselen? Dus ja, ik heb sinds vorig jaar weer een nieuwe set, alles TaylorMade M6. Alleen mijn putter, die wissel ik nooit. Joost had destijds net een Scotty Tour Only gehad toen hij een week later tekende bij YES. Die heb ik toen van hem gekregen en die voelt nog altijd goed. Maar natuurlijk speelt ook het sentiment een beetje mee. Ik heb een mooie tijd met Joost gehad en dit is daar een heel mooie herinnering aan.’

Hole-in-one?

῾Op Kralingen, op hole zeven, een jaar of vijftien geleden, in een oefenronde voor het Kralings Open. Ik heb nog altijd het idee dat de bal pas in de hole viel op het moment dat ik vlak bij de green kwam. Ik zag de bal liggen maar toen ik op de green kwam lag hij in de hole. Volgens mij lag hij heel lang op het randje.’

Af en toe of verslaafd?

῾Ik was verslaafd. Absoluut. Tegenwoordig is het, in de zomer, “regelmatig fanatiek”. Er was een tijd dat ik elk moment dat ik maar kon, echt elke dag, naar de baan of drivingrange ging, tegenwoordig is dat minder. Hoewel, ook nu kan ik die periodes nog hebben. Dat als het goed gaat, je continu die bevestiging weer wil hebben. Bij hardlopen precies hetzelfde. Als het lekker gaat, wil je dat gevoel zo snel mogelijk weer hebben.’

Eerste tee of drivingrange

῾Altijd naar de drivingrange. Heel soms kom je ergens en dan is de drivingrange gesloten. Ben ik er meteen helemaal uit. Ik kom een uur voor mijn starttijd op de baan en werk een min of meer vaste routine af voor ik naar de eerste tee ga. Korte clubs, langzaam naar je driver toewerken, dan nog wat putten en chippen, zonder voelt gewoon niet goed.’

Droomflight

῾Tiger Woods – natuurlijk –, Seve Ballesteros en mijn goede vriend Thom Bartelse. Omdat je een ervaring als dit natuurlijk wel met iemand moet kunnen delen.’

42 holes of 42 kilometer

῾Ik heb lang geen marathon gelopen, maar ik heb me onlangs aangemeld voor de vijftigste editie van de New York Marathon. Pim Bijl, waar ik de hardlooppodcast The Pacer mee maak, vroeg me wat mijn loopdoel was en toen dacht ik: New York wil ik nog wel eens doen, dus dat gaan we nu doen met een groepje met onder meer Michael Boogerd en Leontien Zijlaard-van Moorsel. Maar als je me diep in mijn hart kijkt dan denk ik dat ik liever voor 42 holes ga want 42 kilometer hardlopen blijft gewoon een verschrikkelijk eind. Afgelopen zomer liep ik op uitnodiging van een vriend een trail van honderd kilometer verdeeld over twee dagen. Ik wist dat ik niet fit genoeg zou zijn, maar ik dacht het wel op karakter te gaan redden. Ik was de tweede dag echt he-le-maal leeg toen ik met nog een kilometer of tien te gaan langs een golfbaan liep en alleen maar kon denken, toen ik daar golfers met hun trolley zag lopen: waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Ik sta echt aan de verkeerde kant van het hek. Deze mensen hebben het veel beter bekeken!’

(Dit artikel stond eerder in Golfers Magazine 2)

Clubs & amateurs
  • Anneke Hymmen