Flashback: Woods wint The Masters!

Zoete herinneringen aan The Masters 2019

woods

Twee jaar geleden schreef Tiger Woods golfgeschiedenis - alweer - door zijn vijftiende Major te winnen. Niet diep in de nacht zoals meestal het geval is op Augusta, maar met het bord op schoot. Martijn Paehlig schreef er, minuten nadat de laatste putt Woods gevallen was, de volgende column over.

Ik voelde dat mijn lief naar me zat te kijken, naast me op de bank, tellen nadat Woods zijn putter in triomf de lucht in had gestoken en hij met een korte putt de zege in The Masters veilig had gesteld. Stil was ze. Verbijsterd misschien zelfs wel. Al volgde niet veel later een voorzichtige lach die overging in een schaterlach. ‘Zit je nou te huilen? Moet ik een tissue voor je pakken’, vroeg ze mild spottend. Ik had iets flauws kunnen zeggen over sterke mintsnoepjes, maar ja, er prikten echt een paar tranen in mijn ooghoeken.

Het was maar sport, maar wel ongekend mooie sport.

Hoe vaak was de golfer Woods de voorbije jaren al niet dood verklaard en begraven?

Een van de allergrootste spelers aller tijden had alles mee en in zich om zich ‘easy’ tot beste golfer ooit te laten kronen toen hij in 2008 zijn veertiende Major won. Maar het afgelopen decennium zat het lang niet allemaal mee voor de inmiddels 43-jarige Amerikaan. Eerst was er in 2008 dat gebroken been waar hij nog even het U.S. Open had gewonnen. Niet lang daarna kwam uit dat de ideale schoonzoon helemaal niet zo’n ideale schoonzoon was. Een vreemdganger tot de zoveelste macht. Sponsors namen afscheid van hem, net als zijn vrouw, al was zijn reputatie als eerste verdwenen.

In de jaren die volgden won Woods nog regelmatig en herstelde ook zijn reputatie iets, maar wat niet echt herstelde was zijn lichaam, met de spinal fusion van 2017 als laatste strohalm om weer fit te worden. Al werd de zware (en vierde) rugoperatie in eerste instantie uitgevoerd om hem weer kwaliteit van leven te geven, iets waar je – toen hij een paar maanden later gedrogeerd werd gearresteerd – best vraagtekens bij mocht zetten.

Woods knokte echter door. Volhardend. Gedreven. Nog niet klaar. En terecht zo bleek.

2018 was een prima jaar voor Tiger. Goede resultaten, veel gehaalde cuts, in contention in twee van de vier Majors, podiumplaatsen en zelfs een zege in het Tour Championship. Woods genoot zichtbaar, net als zijn collega’s en fans die niet onder stoelen of banken staken blij te zijn dat hij weer terug was.

En toen werd het zondag 14 april 2019.

Woods ging kansrijk naar de slotronde van The Masters. Kansrijk, maar niet als favoriet: niet één van zijn veertien majors won hij immers terwijl hij niet als koploper naar de laatste dag ging. Een statistiek die vaak in beeld verscheen, maar waar Woods 22 jaar na zijn eerste titel op Augusta National mee afrekende. Met de complete wereldtop om zich heen, sommigen half zo oud als de gewezen kampioen, eiste hij de hoofdrol en hoofdprijs voor zich op. De vreugdeuitbarsting na de laatste putt, het oorverdovende ‘Tiger, Tiger, Tiger’ dat over de laatste green klonk, de stevige grip waarmee hij zijn zoon vasthield op weg naar de recording area, de gebalde vuist, de herinnering aan zijn eerste Majorzege in 1997, toen zíjn vader achter de laatste green op hem wachtte voor een knuffel…

In de sport wordt best vaak — te vaak misschien wel — gegrepen naar het woord historisch, maar de vijfde titel in The Masters, het vijftiende Major in totaal, na alles wat er gebeurd en gesleuteld is, verdient het gebruik van die term absoluut. Dit was golfgeschiedenis. Niet meer niet minder. 

Maar waar stonden die tissues nou toch?

Columns
  • Golfsupport