Uit Golfers Magazine: Het andere Amen Corner

In de eerste drie jaar na de officieuze opening in december 1932 werd de baan van Augusta National gespeeld zoals Alister Mackenzie en Bobby Jones hem hadden ontworpen. De huidige tiende was de openingshole. De eerste editie van The Masters – toen nog het First Annual Invitation Tournament geheten – in maart 1934 werd ook zo gespeeld. De winnende putt van Horton Smith werd dus op de huidige negende geholed. Smith won op zondag 25 maart met een score van 284, een slag beter dan Craig Wood.

Tot en met 1939 werd het kampioenschap eind maart gespeeld. Dat was zo gepland om de journalisten te trekken die in Florida de spring training van de honkbalteams uit de Major Leagues hadden verslagen en net als de spelers weer op weg naar huis waren.

Omdat het weer in maart vaak slecht was, besloten voorzitter Clifford Roberts en Bobby Jones het kampioenschap naar de eerste week van april te verplaatsen. Later is dat de tweede week van april geworden. En dit jaar dus de herfst. Een unicum.

Smith won zoals gezegd op de originele course. Maar in 1935 won Gene Sarazen onder andere door zijn Shot Heard Around The World, ofwel de fameuze albatross op de par-54 vijftiende – in het slot van zijn laatste ronde. Sarazen sloeg de bal over 215 meter met een houten-4 in de hole. Hij eindigde gelijk met Craig Wood en won op maandag de 36-holes play-off. Sarazens huzarenstukje was het eerste van nagenoeg ontelbare anekdotes en legendes die The Masters zo beroemd hebben gemaakt.

Maar waarom werd er vanaf de tweede editie van The Masters op de ‘omgekeerde’ baan gespeeld. Was er iets mis met Mackenzies meesterwerk?

In golftechnisch opzicht niets, maar Moeder Natuur had op Augusta National haar eigen wet: nachtvorst.

Roberts in zijn in 1976 verschenen boek The Story of the Augusta National Golf Club: ‘During the first three years the course was open, the nines were reversed from their present order, the original first tee now being the tent hand vice versa. The change was made because we learned through experience that play could begin earlier after a frost on what is now the first nine, due to its being on higer ground’.

Roberts doelde vooral op de bevroren greens van twee en drie (nu elf en twaalf) die in het laagste gedeelte van de baan liggen.

Beroemd trio

Zoals gezegd werd het kampioenschap van 1934 op de oorspronkelijk baan gespeeld. ‘The switch was made in time for the fall season club opening of the same year’ (in de zomer wordt er vanwege de hitte niet gespeeld, red.), aldus Roberts in zijn boek.

En totaal onbewust werd zo het sprookje van de tweede negen op zondag mogelijk gemaakt. Met het water dat op de eerste negen nagenoeg ontbreekt *), maar dat hier op vijf holes in het spel komt. Met de vijftiende en zijn kansen op eagles. Met de korte zestiende waarop al meer dan twintig holes-in-one zijn gemaakt. (Met de inmiddels helaas gesneuvelde Ike’s Tree op zeventien verloor Augusta National helaas een van de monumenten op de tweede negen.)

En natuurlijk met Amen Corner. Het is misschien wel het beroemdste trio holes in de golfwereld. Met elf als begin: een lange par-4 met water links en achter de green. Een hole met een van de moeilijkste approaches in golf.

In een interview van het Amerikaanse tijdschrift Golf Magazine met Ben Hogan, de beste shotmaker ooit, in 1987, kwam elf dan ook ter sprake.

Golf: ‘You said: “If you see my ball on that green in two you’ll know I missed my second shot.’
Hogan: ‘That’s right. When the pin was cut on the left side of that green, near the water, I wouldn’t go anywhere near it. I’d bail out to the right, unless I wanted to make a double-bogey.’
Golf: ‘You mean Ben Hogan intentionally missed greens?’
Hogan: ‘Several times, even after I had hit my drive into position “A.” Out on the pro Tour, there are simply times when there’s no point in gunning for any part of the green, unless you want an early airline ticket home. That’s part of management.’

En dan twaalf, met 142 meter een van de kortste holes van de Majors. Rae’s Creek loert, de wind draait en de green is nog geen tien meter diep. Tal van spelers hebben hier soms waarschijnlijk en vaak zeker The Masters verloren. Recente slachtoffers? Jordan Spieth in 2016 en Francesco Molinari in 2019.
Dertien is een iconische par-5, al is hij met zijn 466 meter aan de korte kant. Augusta National heeft achter de twaalfde green en de dertiende tee grond gekocht van de buren, de Augusta Country Club. Op recente beelden van Google Earth Pro is te zien dat er achter de tee van dertien wordt gewerkt. Deze hole zou in The Masters van 2021 zo maar twintig meter of meer langer kunnen zijn.
En dan zijn er natuurlijk de bruggen: de Hogan Bridge op twaalf. De Nelsons Bridge als je naar de fairway van dertien loopt. Plus verderop de Sarazen Bridge bij vijftien.
Nagenoeg iedere golfliefhebber kent deze holes, al was het maar vanwege de naam Amen Corner.
In 1958 zocht Herbert Warren Wind, een van de grote namen in de golfjournalistiek, voor zijn verslag in Sports Illustrated een manier waarop hij die drie holes kon benoemen.
Hij nam de titel van een oude jazzsong om de tweede slag op elf, het teeshot op twaalf en de drive op dertien nog magischer te maken: ‘Shouting in the Amen Corner’. +)
Maar wat als Clifford Roberts niet had besloten om de twee negens om te draaien en verordonneerd dat er op koude ochtenden gewoon een uurtje later moest worden afgeslagen?
‘Dan zou er geen Amen Corner zijn geweest’, zei de vorig jaar overleden journalist Dan Jenkins – minstens zo’n persoonlijkheid als Herbert Warren Wind.
“Het is Amen Corner omdat de druk er zo groot is’, vindt de Europese Ryder Cup-captain Padraig Harrington. ‘Dat zou niet het geval zijn geweest als het de holes twee, drie en vier waren geweest.’

Onbekend maakt onbemind
Een beetje golfliefhebber kan de tweede negen dromen. Elke hole heeft zijn eigen verhaal, zijn glorieuze momenten, zijn rampen. De manier waarop Jack Nicklaus in 1986 de laatste holes van het kampioenschap speelde, zal op menig netvlies gegrift zijn. En gelukkig is er ook nog altijd Youtube om de herinnering op te halen of te vestigen. Maar wat Nicklaus vóór de turn deed? Daar zijn bijna geen beelden van. En dat heeft er mede voor gezorgd dat de tweede negen zo iconisch is geworden. Onbekend maakt onbemind.
De eerste keer dat The Masters live op de Amerikaanse tv werd uitgezonden, was in 1956. De holes vijftien tot en met achttien werden met alleen vaste camera’s in beeld gebracht en ze werden vooral op de greens gericht. Jarenlang was je al blij dat je een rechtstreekse glimp van de par-4 negende kreeg. Als de laatste groepen om wat voor reden ook wat langzaam waren, kreeg je de bonusbeelden in je schoot geworpen.
Pas in 2002 gaf Augusta National toestemming om op zondag alle achttien holes te coveren. Het was het jaar dat Tiger Woods voor de derde keer won. De uitzending werd tot 4,5 uur uitgebreid om de wens van golffans uit alle windstreken in vervulling te laten gaan.
“Wat voor indruk gaan de tv-kijkers van de eerste negen krijgen?’, vroeg het journaille in de aanloop aan Woods, die titelverdediger was.
‘Dat hij moeilijk is’, antwoordde Woods prompt. ‘De greens zijn er zo lastig. Neem de eerste hole. Een moeilijk begin van je ronde, zeker als de pin links staat.
De green van de par-5 tweede kon Woods’ goedkeuring niet krijgen: ‘rare vorm’.
‘En dan de par-4 derde als de pin links staat. Mensen hebben geen idee hoe smal het linkerdeel van de green is, omdat het daar een beetje bol is. Elke slag die daar pinhigh landt is weg.’
‘De par-3 vierde heeft zoveel verschillende pinposities, en de par-4 vijfde heeft net zoveel heuveltjes als veertien.
En de korte zesde? ‘Daar heb je die verhoging rechts en daar staat de pin twee keer. Soms denk je dat daar niet eens voldoende ruimte is voor twee spelers en een caddie.

Intimiderend
‘Ik denk dat de eerste negen van Augusta moeilijker zijn’, zegt Joost Luiten, die in 2014 als enige Nederlander de cut haalde in The Masters. ‘Na de turn heb je meer kansen om te scoren. Ook op dertien. Voor mij is Amen Corner dan ook tien, elf en twaalf.’
‘De eerste hole is intimiderend’, zegt Luiten. ‘Het teeshot is lastig, omdat het landingsgebied vanwege de bunkers rechts smal is. Bovendien heb je op de hoger gelegen tee uitzicht op een paar andere holes. Combineer dat met de hele entourage en je voelt dat het wat met je doet. En inderdaad, de green is lastig. Je moet heel veel precisie hebben in je tweede slag. De green heeft veel "beweging". Links en lang is "dood". Als je de green mist, doe dat dan rechts.’
Net als Tiger Woods ziet Joost Luiten het gevaar op drie tot en met zes.
‘Drie’, zegt de Nederlandse nummer een, ‘is niet langer dan 320 meter en hij heeft een green die zo sneaky is. Hij is zo ontstellend snel. De green slopet naar links en een beetje naar achteren. Ik denk dat het de green met de meeste 3-putts is.’
‘Op vier had ik met wind tegen een houten-5 naar de green. De wind is natuurlijk op heel Augusta een probleem. De green is lastig en helt van achter naar voor. Dat er nog maar één keer een hole-in-one is gemaakt, zegt genoeg. Met een par loop je met een blij gevoel naar de volgende tee. De bunker rechts voor is in sommige gevallen een beter target dan de pin.’
De par-4 vijfde is in 2019 van 416 naar 453 meter gegaan. ‘Zo heb ik ‘m dus niet gespeeld’, zegt Luiten. ‘Maar die green… Op het voorste gedeelte staat de pin nooit en de richel is zo steil. Je moet je bal op dat tweede deel van de green laten landen en die is door die richel in feite gehalveerd. Als je de bal rechts op dat bovenste gedeelte krijgt, is het wel prima. Maar je moet ook hier niet te lang zijn. Ik vraag mij wel nog steeds af waarom de hole moest worden verlengd. Hij was al moeilijk genoeg.’

(Dit artikel van Jan Kees van der Velden stond eerder in Golfers Magazine)