Martijn Paehlig

Golflockdown

Ook de golfwereld ondervindt de gevolgen van het coronavirus. Dat deden de verschillende circuits al, maar nu zijn ook de 'gewone' golfers gedwongen de golfclubs in de garage te laten staan. Het zijn rare tijden.

Martijn Paehlig

Toen de eerste wedstrijden van de LPGA en de Europese Tour werden geschrapt, leek het nog vooral een ver-van-ons-bed-show. Die hele coronacrisis. Met de strepen die gingen door toernooien in India, Kenia en Marokko rolde de vloedgolf echter rap onze kant op, om vervolgens het afgelopen weekend, via de rest van Europa, op onze eigen kust stuk te slaan.

Natuurlijk, het is triviaal in tijden waarin een onzichtbare vijand moet worden bevochten, waarin enerzijds tienduizenden mensen in de zorg zich over de kop werken, terwijl minstens zoveel anderen – vaak brodeloos – thuis zijn komen te zitten en hele bedrijfstakken op hun gat liggen, maar het sluiten van de golfbanen kwam toch hard aan.

Sporten in het algemeen, en golfen in het bijzonder, is goed voor de mens, en het laatste bovendien zoveel meer dan alleen tegen een balletje slaan. Het is bewegen, buiten zijn, de zon op je huid voelen, de zinnen verzetten, ontspannen. Stuk voor stuk dingen die we nu, misschien wel meer dan ooit, goed kunnen gebruiken.

Helaas zit het er niet in nu de NGF, NVG en PGA Holland in vervolg op het van overheidswege gevorderde sluiten van sportaccommodaties, het advies uit hebben doen gaan om de golfbanen gesloten te houden tot en met 6 april. Het is een advies (want juridisch niet af te dwingen) en dus waren vandaag enkele banen waar je 'gewoon' je rondje kon spelen.

Natuurlijk kan je daar vraagtekens bij zetten. Zowel bij het spelen - waarom zou je zo'n dringend advies negeren - als bij het verbod te spelen. Immers, je bent met maximaal vier personen, dankzij (of ondanks) ons niveau bevinden we ons zelden dicht bij elkaar (maar zoekt de een links en de ander rechts), en zelfs als alle starttijden geboekt zijn kom je niet eens in de buurt van honderd mensen op een gebied van vijftig, zestig hectare groot. En je zal die golfondernemer zijn, met je vaste kosten, je pacht en personeel...dan stel je die vraag op enig moment ongetwijfeld ook.

Dat gezegd hebbende: de duidelijke streep is boven alles goed te begrijpen. Ook ik zou niets liever dan een uitzonderingspositie voor de golfbanen zien, maar het maken van uitzonderingen is immer een glijdende schaal. Tennissers staan met zijn tweetjes op de baan, en dan ook nog eens een meter of twintig bij elkaar vandaan. Waarom die dan niet? Op de atletiekbaan is eveneens gemakkelijk afstand te houden als elke loper in zijn eigen baan blijft. En zo kan je nog wel een paar sporten verzinnen waarbij je op het eerste oog kan denken dat er ruimte moet zijn. In dat licht bezien lijkt (is) complete sluiting van alle sportaccommodaties zo gek nog niet: als alles verboden is, is er ook geen ruimte voor discussie.

Maar oef, wat valt het zwaar. Nu al. En dan kan het zomaar dat de maatregelen de komende dagen nóg strenger worden. Hoe komen we die golfloze dagen door? Mag ik wat tips geven? Kijk een herhaling op Ziggo of zoek wat hoogtepunten op op Youtube. Maak een paar puttjes in de woonkamer. Lees de laatste editie van Golfers Magazine. Chip wat in de hal. Pak er eens wat oude nummers bij en bezoek regelmatig onze website.

Het is allemaal net niet zo mooi als achttien holes op een frisse voorjaarsbaan, maar of het nu zeven april wordt of nog later, het moment dat we weer mogen golfen komt uiteindelijk echt. Ik tel de dagen tot het einde van de golflockdown vast af.

Martijn Paehlig

Hoofdredacteur Golfers Magazine

Columns
  • istock