/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgolfers-magazine%2Fgolfersmagazine%2Fdata%2Fsource%2FNederlandse_Spelers%2Fspijk16-317892.jpg "veerman")
'Toen ik de startlijst voor de derde dag zag, dacht ik echt 'Oh Wow! Ik mag met Maarten Lafeber spelen! That's pretty unbelievable! Ik bedoel, toen ik in Engeland opgroeide ging ik vaak met mijn vader naar het BMW PGA Championship om te kijken naar Derksen en Lafeber, en nu mocht ik gewoon samen met hem de baan in. That was cool', zegt Johannes Veerman als hij wat herinneringen ophaalt aan het KLM Open, het toernooi waarbij Nederland voor het eerst kennismaakte met de Nederlandse Amerikaan. Of Amerikaanse Nederlander (vader) met Indonesische (moeder) roots. Het is maar precies hoe je het bekijkt, het kan allemaal, want naast een jonge talentvolle golfer is Veerman – van 17 mei 1992 – een echte wereldburger. Nog maar 24 jaar oud woonde hij al kortere of langere tijd in Engeland, de Filipijnen, China, Thailand, Indonesië, en nu alweer enkele jaren in Amerika. Dat is ook de reden dat hij op het inschrijvingsformulier van Qualifying School vorig jaar het hokje 'Amerikaans' aanvinkte, in plaat van 'Nederlands', bij de vraag wat zijn nationaliteit was. Maar hij is écht in het bezit van een Nederlands paspoort - en spreekt en leest de taal - woonde hij 'hier' nooit.
'Nee, maar ik kwam er wel regelmatig. Zeker toen we in Engeland woonden bezochten we de familie van mijn vader vaak en met hen spreek ik Nederlands. Sinds we niet meer in Engeland wonen kom ik alleen niet zo vaak meer in Nederland en dus gaat mijn Nederlands ook achteruit', zegt hij lachend en met een dik accent, terwijl het gesprek (op verzoek van Golfers Magazine, red) over gaat naar het Engels. ' Ik denk dat het voor het KLM Open misschien wel vijf jaar geleden was dat ik er voor het laatst kwam. Of ik me wel Nederlander voel? Ja hoor. Maar als ik in Indonesië ben – waar mijn moeder vandaan komt – of in Amerika, voel ik mij ook thuis.'
Terug naar het KLM Open. Hoe komt een speler die net professional is, die een kleine kaart voor de Asian Tour heeft, die nooit in de selecties zat, daar terecht? Op een invite van toernooidirecteur Daan Slooter nog wel?
'Die uitnodiging heb ik aan mijn vader te danken', lacht Veerman. 'Ik weet niet precies wat hij gezegd heeft, maar het werkte en ik kreeg de kans me te meten op de Europese Tour. Dat ik de cut haal is leuk, maar dat was niet mijn doel. Ik kwam eigenlijk voor een plaats bij de beste tien dus helemaal tevreden was ik niet. Ambitieus in mijn eerste optreden? Misschien, maar waarom niet? Branden Stone ken ik nog van college, daar speelde ik kort geleden nog mee samen, en als die kan winnen op Tour dan kan ik dat toch ook? Dat geloof moet je hebben. Ook toen ik in de dagen voor het toernooi op de drivingrange stond was ik niet enorm geïmponeerd of zo. Ik bedoel, ik zag wel dat die jongens hele goede ballen sloegen, maar het waren geen ballen die ik niet ook kan slaan. Met die mind-set kan je er komen. Anders niet.'
'Het was ondanks dat ik hoger wilde eindigen een mooie week en ik als jullie me willen hebben kom ik zéker nog een keer terug. Het was leuk om voor mijn vader en de vrienden van mijn vader te spelen, op zondag in 'classic orange' te lopen, en me op zo'n groot toernooi te meten. Ik zat bomvol energie die week.' Lachend schiet hem een anekdote te binnen: 'Aan het begin van de week stond ik op de drivingrange en toen werd ik door andere spelers succes gewenst als een van de amateurs in het veld... Weet je waarom ze dat dachten? Om geld te besparen heb ik mijn spullen altijd in een gewone simpele draagtas, die is veel minder zwaar dan een tourbag, maar daardoor dachten ze dus dat ik een amateur was, haha! Okay, dacht ik, het is tijd om een andere tas in gebruik te nemen.'
Dat Veerman met een lichte tas reist om kosten te besparen, is wellicht een overblijfsel van zijn eerste schreden op het pad van broodspeler, die hij uit eigen zak bekostigde. Niet omdat hij geen sponsors zou kunnen vinden; hij vond dat hij alleen op die manier écht kon ervaren hoe graag hij het wilde.
'Er waren meerdere mensen die zeiden dat ik dat niet moest doen, dat ik niet met honger op de tee zou moeten staan. Maar ik wilde juist spreekwoordelijk hongerig zijn. Als je met je eigen geld speelt ben je je veel meer bewust van de druk. Bij elke slag misschien wel. En het is daarnaast ook een proef hoe graag je het echt wilt. Wat wil je er allemaal voor doen en laten om te komen waar je wilt? Hoe graag wil je echt professioneel golfer zijn?'
Het antwoord op die vraag geeft Veerman direct zelf: '˙Héél graag. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing professional te worden. Toen ik klaar was met mijn opleiding – ik heb pre-med gedaan – had ik twee keuzes: of aan de opleiding tot arts beginnen, of professional worden. Ik was mezelf er van bewust dat als ik het niet op zijn minst zou proberen, ik daar ongetwijfeld spijt van zou krijgen. Ik moest weten waar ik stond. Ik zou die opleiding altijd nog kunnen gaan doen. En daarbij... wil niet elke arts uiteindelijk gewoon het liefst zo veel mogelijk golfen?'
Het professionele bestaan bracht Veerman in iets meer dan anderhalf jaar tijd via een Amerikaans satelietcircuit, via Qualifying School in Amerika en Europa, in Azië, waar hij zijn eerste seizoen onlangs succesvol afsloot.
'Na drie maanden als professional was ik derde geworden op de Adams Tour zoals dat circuit heet. Maar het leverde – behalve dollars – niets op. Geen exemption, niets, het was eigenlijk een dead-end street. Ik overleefde First Stage van zowel de Europese Tour als van de Web.com Tour (de Amerikaanse evenknie van de Challenge Tour, red), maar kwam mede door materiaalpech niet verder. In Azië lukte het vervolgens wel. Ik pakte de laatste kaart op Qualifying School van de Asian Tour waardoor ik een deel van de wedstrijden op dat circuit kon spelen, plus alle wedstrijden op de Asian Development Tour.' (ADT, red)
'Wat wel grappig was. Bijna alle gasten waar ik mee op Q School speelde, waren er van overtuigd dat je met een kaart van School eigenlijk geen kans maakte om je in de top-60 te spelen. Dat vond ik een rare mindset. Natuurlijk, je begint helemaal onderaan, maar waarom zou je het niet kunnen halen? De jongens die er spelen zijn goed, maar je moet ook weer niet té veel respect voor ze hebben. Je overtuiging moet zijn dat je minstens net zo goed bent. Misschien wel beter. En dat je dus alle kans hebt je kaart te heroveren.'
'Ik weet nog wel dat mijn vader me er vorig jaar op wees dat Jordan Spieth zelfs helemaal zonder speelrecht begon, maar zich desondanks razendsnel naar boven speelde. Omdat hij het geloofde. Ik geloof echt dat een heel groot deel van dit spel in je hoofd gespeeld wordt. Dat is ook waarom ik voorzichtig ben met het stellen van doelen. Mijn oude college-coach zei daarover ooit dat doelen eigenlijk vooral grenzen vormen voor hoe goed je kan spelen.'
En goed speelde Veerman in 2016. Er waren vier top-10 plaatsen op de Asian Tour en zelfs zes op de ADT, niemand maakte meer eagles dan hij (9), en in het Taifong Open van de ADT was niemand beter dan Veerman. Als nummer 315 op de wereldranglijst is hij de een na hoogst geklasseerde Nederlander, terwijl hij het jaar begon als nummer 1711. Hij werd vijftigste op de Order of Merit van de Asian Tour en had alle kans de Order of Merit van de ADT te winnen, al was dat laatste geen doel op zich en liet hij heel bewust de slotwedstrijd schieten om zich beter voor te kunnen bereiden op 2017. De eervolle vermelding levert hem niets extra's op, wat extra rust en trainingsarbeid wel, oordeelde Veerman.
'Mooi hoor als ik daar eerste zou worden, maar ik ben zó lang van huis geweest, de laatste wedstrijd was met kerst, nee, dan maar niet. En het leverde niets extra's op, behalve meer dollars, voor mijn kaart maakte het geen enkel verschil.'
'Ik won op de ADT, dat was heel mooi, maar ik denk niet dat het hoogtepunt van het seizoen was. Dan denk ik eerder aan het Macau Open en het Indonesian Open van de Asian Tour. Bij die eerste werd ik zonder héél goed te spelen tiende terwijl ik spelers als Ian Poulter, Scott Hend en Alex Cejka achter me hield. In Indonesië had ik een putt van ongeveer 2,5 meter waarvan ik wíst dat als ik die zou maken, mijn kaart veilig zou zijn. Dat ik de druk die daarbij kwam kijken het hoofd kon bieden, en deed wat ik moest doen, was groots.'
Wie luistert naar Veerman hoort een typisch Amerikaanse mindset die sterk doet denken aan vergelijkbare woorden die een precies even oude Chris van der Velde in 1988 uitsprak, met geloof in eigen kunnen als grote motivator.
'Ik zou het niet typisch Amerikaans willen noemen. Ik wil gewoon heel graag winnen en ben echt súper competitief. Dat zit in me. Ik wil altijd meer, altijd beter. Ik heb me als vijftigste geplaatst voor volgend seizoen en heb daardoor een volle kaart, waarmee ik ook een deel van de co-sanctioned toernooien kan spelen. Als ik daar goed mee omga, ligt de weg naar de Europese Tour open en kan je vanaf daar ook weer verder. Ja, het is ook een kaart waarmee ik weer onderaan begin, maar so what? Dat ging dit jaar ook goed. Ik geloof er in en ik werk hard. If I do what I have to do, I'll do great!'
(Foto: Golfsupport)