/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgolfers-magazine%2Fgolfersmagazine%2Fdata%2Fsource%2FUitGolfersMagazine%2FPubliek_beat_the_pro.jpg)
Na de goed ontvangen eerste editie van 'Beat the Pro' tijdens het KLM Open van 2016, kan je ook dit jaar weer een plek in het veld verdienen. Op verschillende manieren en momenten worden startbewijzen voor het evenement weggegeven, te beginnen tijdens de ING Golfweek op Prise d'Eau.
Komend weekend is zowel op zaterdag als op zondag een plaats te verdienen voor het vorig jaar voor het eerste gehouden evenement in het evenement.
Golfers Magazine's Martijn Paehlig was vorig jaar een van de deelnemers. Zijn relaas, dat te lezen was in Golfers Magazine 8 van afgelopen jaar, tref je hieronder. Hoe spannend is het om mee te doen op de Europese Tour?
Beat the Pro
Tekst: Martijn Paehlig Foto's: Poppe de Boer
'Hoe blij ben jij dat je donderdag mocht en niet nu?' Martijn van der Meulen van organisator TIG Sports, en daarmee een van de initiatiefnemers van Beat the Pro, draait zich naar me om terwijl we allebei naar de bomvolle arena kijken die om de veertiende hole van The Dutch is gebouwd. Terwijl duizenden mensen in afwachting zijn van de laatste flight van de dag – knik ik instemmend. Héél blij. Ik zou écht niet willen ruilen met de 17-jarige jongeman die nu klaar staat, en voor het oog van al die mensen als laatste amateur in de gelegenheid wordt gesteld een balletje te slaan met onder meer Joost Luiten.
Eerlijk? Vanaf het moment dat het idee werd gelanceerd zette ik er vraagtekens bij. En nog steeds. Prima hoor, grotere publieksparticipatie, een goed en nobel streven, maar om dat nu ín de wedstrijd te doen... Het is wat mij betreft een brug te ver. Je roept in de halve finale van de KNVB-beker toch ook niet iemand uit het publiek om te zien of hij de penalty misschien wel raak kan schieten? Vóór de wedstrijd en in de rust is er alle tijd voor dat soort activiteiten – zoals ze bij basketbal doen bijvoorbeeld, of bij ijshockey. De spelers tijdens de wedstrijd lastig te vallen met welwillende amateurs, het voelde – het voelt – als minachting voor alle tijd en energie die de heren professionals zich hebben moeten getroosten om op het hoogste niveau te komen. Daarbij; als er één sport is waar het publiek al mee kán doen, dan is dat wel golf. Zet de pro-am niet alleen in voor (gasten van) sponsoren, maak wat flights vrij voor 'Jan Publiek', en van donderdag tot en met zondag doet iedereen zijn eigen ding.
Airshot
Maar toen werd het de week van het KLM Open en ging de telefoon. Of ik misschien – met al mijn bezwaren – een van de ongeveer zeventig amateurs op de startlijst wilde zijn. Of ik mee wilde doen om te zien en te ervaren hoe Beat the Pro in de praktijk uit zou pakken. Ik had me kunnen 'beroepen' op mijn bezwaren, maar dat zou wat al te gemakkelijk zijn. Om écht te weten hoe de organisatie het initiatief aan zou pakken, om de mening daarna al dan niet te herzien, kon ik eenvoudig niet weigeren.
Natuurlijk waren er zenuwen. De grappen vooraf van collega's en vrienden over schreeuwen in de backswing, de visioenen van shanks, toppers en airshots. Er kwam zelfs een heuse nachtmerrie voorbij, waarbij ik de starttijd überhaupt niet haalde omdat ik op de verkeerde baan stond. Maar toen het donderdagmorgen was, stond ik even voor negen uur wel degelijk op de tee van hole 14 te wachten op mijn flightgenoten, Callum Shinkwin, Thomas Linard en Wil Besseling.
De tribunes waren – gelukkig – nog grotendeels leeg, maar de ogen van de ongeveer vijftig man die rondscharrelden, brandden in mijn rug. Na een gelukwens van Besseling en de aankondiging van MC Mark Reynolds, was er geen ontkomen meer aan. In 2012 mocht ik voor dit magazine tijdens het KLM Open de tas van Guido van der Valk dragen, en bij die gelegenheid zei ik dat ik nooit dichterbij deelname aan het toernooi zou komen. Ik had het mis. Dat moment was nu aanstaande.
Met verhoogde hartslag en een droge keel stapte ik naar voren. De tee in de grond, de club in de hand, nog een keer diep ademhalen, en na een nóg kortere backswing dan gebruikelijk, koos mijn bal het luchtruim.
Het mooiste zou het natuurlijk zijn als ik nu zou kunnen schrijven dat ik de bal dichterbij de hole sloeg dan de professionals. Dat ik net als die paar andere deelnemers de twee beschikbaar gestelde tickets in ontvangst mocht nemen. Maar dat lukte niet. Het goede nieuws was dat ik de niet topte, niet shankte, en geen airshot sloeg. Het slechte nieuws dat mijn bal de green nipt rechts miste en in een run-of area tot stilstand kwam. Al is 'slecht' een buitengewoon relatief begrip, gelet op de vele échte missers van amateurs die de spanning nog slechter verteerden.
Word vervolgd
Vooraf erkende Van der Meulen dat er een risico werd genomen met het nieuwe initiatief. Dat iedereen enthousiast was, maar dat de praktijk uit zou wijzen of het idee werkte. Tourbaas Keith Pelley kende vooraf nauwelijks twijfels. 'Initiatieven als Beat the Pro zijn precies de dingen die we willen proberen om te proberen ons product te verbeteren. Ik denk dat dit initiatief een groot succes kan worden.'
Hoewel er van het oorspronkelijke plan wel wat werd afgehaald voor er ook maar een bal geslagen was (geen DJ met muziek en gewoon stiltebordjes op het moment van slaan) was de sfeer ontegenzeggelijk anders. Nog niet zo rumoerig zoals in het stadion bij het Waste Management in Amerika, of zoals op de natuurlijke tribune bij Made in Denmark, maar het stadionidee werkte wel degelijk en ook Beat the Pro sloeg aan.
De pro's stoorden zich niet of nauwelijks aan de kleine onderbreking, terwijl de amateurs hun best deden de zenuwen in bedwang te houden. Dat lukte niet iedereen even goed. Er werd getopt, er werd geshankt, er werden ballen maar vijf meter weggeslagen. Het overkwam spelers met een lage handicap net zo makkelijk als bekende Nederlanders die wel gewend zijn voor grote groepen mensen te staan. Neem Dirk Kuyt. Voetballer, aardige golfer, en in staat om in blessuretijd een penalty hoog in het net te schieten. Hij kreeg de bal nog niet over de rough heen. Of Winston Gerschtanowitz, de presentator. Stijf van de adrenaline sloeg hij zijn bal links ruim over de green heen, tussen het toekijkende publiek. Dergelijke afzwaaiers vormden uiteindelijk misschien wel de enige kanttekening bij het experiment. De enige ja, ook vanuit mijn optiek. De principiële bezwaren staan nog steeds, maar dat gezegd hebbende zag ik een initiatief dat zich twee dagen lang aan het bewijzen was als een leuke toevoeging aan het toernooi. Niet voor niets werd nog tijdens de wedstrijd bekend gemaakt dat het initiatief volgend jaar een vervolg krijgt en dat ook andere toernooien al interesse hebben getoond.
En tegen die jongeman die als laatste mocht, die zijn bal over de tribunes heen shankte en die wel onder de grond leek te willen verdwijnen, wil ik één ding zeggen. Het is hetzelfde als wat Joost Luiten tegen je zei. Jíj bent er toch maar mooi gaan staan. Kijken wie volgend jaar stoer genoeg is om die plek over te nemen.
(Dit artikel was eerder te lezen in Golfers Magazine 8/2016. Foto's: Poppe de Boer)