Lonesome Cowboy

Als ik Joost Luiten zie, dan moet ik soms aan Lucky Luke denken.

Joost Luiten

Elk verhaal van de cowboy die ‘sneller schiet dan zijn schaduw’ wordt besloten door een plaatje waarop je kunt zien dat hij gezeten op zijn paard Jolly Jumper zingend naar de einder, richting de ondergaande zon, rijdt.

“I'm a poor lonesome cowboy,

I'm a long long way from home”

Dat ‘poor’ moeten we wel met een korreltje zout nemen. Ook in een minder jaar – vergeleken met 2016 – heeft Luiten voldoende verdiend om leuk van te kunnen leven.

Hij is wel vaak een ‘long long way from home’. Hij speelde 26 toernooien, dus dat is grofweg een half jaar in den vreemde verblijven.

De vraag is wel hoe eenzaam onze cowboy is. Al een paar jaar is Luiten de enige Nederlander op het hoogste niveau. In sportief opzicht is hij dus eenzaam. In sociaal opzicht niet. Zijn vriendin vergezelt hem vaak en dan zijn er nog collega’s als een Chris Wood waarmee hij ’s avonds een hapje eet.

Niet overdrijven dus. Joos Luiten hoeft niet naar een eenzaamheidstherapeut.

Een beetje golfliefhebber weet echter wel waar ik naar toe wil: de Bleiswijkse Rotterdammer is al een paar jaar de enige Nederlander op de Europese Tour. In figuurlijk opzicht is hij de dus wel eenzaam.

Het wil met de aansluiting namelijk maar niet lukken. Met hangen en wurgen hebben we een paar mannen op de Challenge Tour, maar van hun prestaties word je ook niet vrolijk.

De laatste keer dat Luiten met enige regelmaat een Nederlandse collega tegen het lijf liep, was in 2014. In november van dat jaar nam Robert-Jan Derksen tijdens het Turkish Airlines Open – zijn 396ste wedstrijd op het hoogste niveau – afscheid.

Dinsdag viel in de Qualifying School op de twee banen van het Spaanse Lumine de cut: na vier ronden stressen mocht de top-70 nog eens 36 holes afwerken. Van de 3,5 Nederlanders – we tellen Johannes Veerman voor het gemak ook mee – haalde er maar een de cut: de bijna 43-jarige Maarten Lafeber, die deze week zijn zesde zogenaamde final stage speelde Lafeber, tevens hoofdcoach bij de NGF, had dus nog een kansje om voor de derde keer via de kwalificatiereeks naar de Europese Tour te promoveren. Hij deed dat eerder in 1997 en in 2011.

Maar de inwoner van Orlando kwam niet eens in de buurt van de 25ste plaats. Met een score van vier onder par werd hij 67ste – op negen slagen van de mannen die wel een kaart behaalden.

Joost blijft in 2018 de enige Nederlander op de Europese Tour. Het streven van de NGF – vastgelegd in het Meerjarenplan 2016-2020 – om over drie jaar drie Nederlanders (m/v) op beide circuits te krijgen, lijkt me een zaak van wishful thinking.

Is dat dan de schuld van de NGF? Dat gaat mij veel te ver. Het lijkt me eerder dat al die mannen en vrouwen er gewoon niet genoeg aan doen of op de verkeerde manier bezig zijn.

Daar heb ik in de vorige editie van Golfers Magazine over geschreven en dat artikel kun je hier lezen.