Winterview 2017 - Michael Kraaij

Na drie seizoenen zet Michael Kraaij alweer een punt achter zijn loopbaan. 'Als je na drie jaar nog op de Pro Golf Tour zit, ben je dus gewoon niet goed genoeg', zegt hij in Golfers Magazine 10.

'Ik zag het afgelopen jaar op het KLM Open zóveel ongelukkige gasten. Echt niet normaal. Jongens van naam die echt depri over The Dutch liepen. Als iemand ze vroeg hoe het ging, dan was het slecht, verschrikkelijk, en nog slechter. Dat was voor mij wel een moment dat ik zéker wist dat stoppen de goede keuze was. Want zó leven, dat wil ik gewoon niet.'

Hij zegt het zonder een spoortje spijt. Het leven als playing professional zit er voor de nog maar 25-jarige Noord-Hollander na drie seizoenen alweer op. Niet omdat het moest, omdat het niet verder kon of hij de financiering niet rond kreeg, maar omdat hij dat nu eenmaal met zichzelf had afgesproken toen hij in 2014 aan het avontuur begon. Stoppen is een weloverwogen beslissing. Eigenlijk net als alle andere dingen bij Kraaij niet 'zomaar' gedaan worden. Hoe kan het ook anders voor een jongeman die een Bachelor economie en bedrijfskunde haalde, daar direct een Master in accountancy en control achteraan deed, en die in januari aan zijn nieuwe leven als accountant begint.

'En? Wil je professional worden?', die vraag kreeg ik eigenlijk mijn hele leven al, maar ik wist het nooit eigenlijk. Ik was zeven toen ik begon met golf en acht toen ik in de selectie werd opgenomen. Ik was goed, maar niet exceptioneel goed. Pas op mijn vijftiende maakte ik ineens een spurt. Ik won het Dutch Junior Open op Toxandria en miste in het KLM Open dat ik daardoor mocht spelen op maar één slag de cut. Dat vond ik helemaal niet zo heel erg want ik had mijn zinnen gezet op het NK tot en met 15 jaar dat toevallig de volgende dag werd gespeeld. Dat toernooi won ik geloof ik met acht slagen voorsprong. Maar ook toen was ik niet bezig met de vraag of ik ooit professional wilde worden. Ja, je denkt er wel eens aan, maar wat weet je op die leeftijd nou van je mogelijkheden, welke beroepen je kan gaan doen? Daarbij boekte ik in de jaren daarna – zeg van mijn zestiende tot mijn achttiende – niet echt veel vooruitgang, terwijl jongens als Reinier Saxton en Floris de Vries topamateurs in Europa waren en daar ook prijzen pakten, maar het als beginnend professional best moeilijk hadden. Dus wat moest ik daar dan? Ik vond – en ik vind – dat als je als amateur niet met de absolute top mee kan, je je sowieso af kan vragen wat je op de professionele circuits te zoeken hebt. En daar was ik – in elk geval toen – duidelijk nog niet toe in staat.'

Derksen Junior

Diezelfde Saxton en De Vries speelden later ongewild ook een rol in de beslissing om het alsnog te proberen, erkent Kraaij.

'Ik speelde in 2013 het Nationaal Open op de Rosendaelsche en zij zaten ook in het veld. Ik won niet, maar ik hield ze echt heel ver achter me. Dat was een 'sleutelmoment' als je het zo wil noemen. Een ander 'moment' was dat ik in datzelfde jaar uit de selectie werd gezet. Dat was een schok maar in plaats van dat het in mijn nadeel werkte, ben ik ervan overtuigd dat het me juist geholpen heeft. Begrijp me niet verkeerd, als je in de selectie zit wordt alles heel goed geregeld. Maar misschien wel té goed... Je hebt coaches op alle mogelijke vlakken, je doet (als het goed is) wat gezegd wordt, en 'hobbelt' van training naar training zonder dat je daar echt over na hoeft te denken. Toen ik dat ineens allemaal zelf moest regelen en betalen, ging ik veel meer nadenken over wat ik nu precies wilde met een training. Wat heb ik nu nodig? Hoe kan ik daar het beste aan werken? Wat moet ik daarvoor doen? Ik zag toen ook eigenlijk pas waarom Daan als amateur altijd zo goed was: hij deed precies wat hij nodig had, ook als dat wat anders was dan je zou verwachten. Hij trok zijn eigen plan en dacht over alles na.'

Een ander doorslaggevend moment was zijn tijd bij de Derksen Juniors, het programma waarin Robert-Jan Derksen enkele jaren als een soort mentor optrad voor enkele jonge talenten en waar Kraaij er een van was.

'Mijn tijd bij de Juniors is zéker van significante invloed geweest op mijn ontwikkeling als golfer, maar ook op die als mens. Derksen liet als geen ander zien wat er allemaal bij komt kijken als je het wilt halen. Dat er zóveel meer nodig is dan alleen talent. Daar hamerde hij enorm op en dat bracht hij voor zichzelf in de praktijk. Ik vind het heel knap hoe hij zichzelf managede als speler, hoe hij de randvoorwaarden creëerde om te kunnen presteren. Hij was niet het grootste talent, maar moet je kijken wat hij voor loopbaan heeft gehad. Voor mij is hij hét bewijs dat je door hard te werken, door een ijzeren discipline, heel ver kan komen.'

Plan B

Aan discipline heeft het Kraaij zelf ook niet ontbroken. Niet alleen combineerde hij het leven van een topamateur met dat van een student, ook als professional wist hij efficiënt met zijn tijd om te gaan. Zó efficiënt dat hij een part-time baan in zijn vakgebied had naast zijn tourleven.

'Natuurlijk heb ik me wel eens afgevraagd of ik niet beter vol voor het spelen had kunnen gaan, of mijn studie na mijn Bachelor had moeten stilleggen, maar ik weet dat dit voor mij de goede manier was. Met goed tijdmanagement was het prima te combineren, en het hield me ook fris in mijn hoofd. Van alleen maar ballen slaan zou ik niet gelukkig geworden zijn, juist de combinatie met iets anders zorgde dat ik honger naar de bal bleef houden. Ik zie het soms aan andere jongens die écht alleen maar golfen. Als het dan even niet lekker gaat, heb je niets anders om je op te focussen en blijf je maar bezig met dat slechte spel of die mindere resultaten. Dat lijkt me echt zwaar. De twaalf uur die ik wekelijks gemiddeld bij de VANDERLAANGROEP werkte, waren voor mij perfect. Om bij te blijven in mijn vak, maar zeker ook om de frustratie van me af te kunnen zetten. Als ik een slecht resultaat had gehaald en ik had een paar uur gewerkt dan had ik er ook écht weer zin in', al raakte ook Kraaij op momenten wel degelijk gefrustreerd.

'Het hoort ook bij de sport, maar voor een perfectionist als ik is het lastig daar week in week uit mee om te gaan. Er zijn momenten geweest dat ik helemaal geen zin meer had om wedstrijden te spelen. Dan ging het op de training allemaal geweldig, maar kwam het er in de wedstrijd weer niet uit. Dat is om gek van te worden af en toe.'

'Het eerste jaar als pro vond ik alles geweldig, het tweede jaar waren er regelmatig momenten dat ik dacht 'is dit het dan?'. Dat ik er toch een derde jaar achteraan plakte (in plaats van de met zichzelf afgesproken twee, red) had alles te maken met het eind van dat tweede seizoen. Een groot deel van het jaar ging het moeizaam, maar ineens – na een sessie op de range bij het Nationaal Open – leek het alsof ik de bal aan een touwtje had. Ik ging fluitend door First Stage van Qualifying School, en miste Final Stage uiteindelijk maar op één slag, alleen maar omdat ik geen bal in de hole kreeg. De jongens waar ik die laatste ronde mee speelde zeiden dat ik écht niet moest stoppen, dat ik met wat extra aandacht aan mijn putten, zo mee zou kunnen. Ik heb Robert-Jan gebeld, heb geïnvesteerd in mijn putten en plakte er een extra jaar achteraan. Dit jaar moest het gebeuren.'

Maar het gebeurde niet. De frustratie stak – ondanks een overwinning op de Pro Golf Tour – al snel de kop weer op, en dus hakte hij medio september de knoop door en speelde hij in het KLM Open zijn laatste wedstrijd als professional. Zonder spijt.

'Natuurlijk heb ik met mijn opleiding een goed 'Plan B' liggen, maar de frustratie die bij topsport komt kijken, de totale overgave die je aan de dag moet leggen, ik zou het niet nog jaren op hebben kunnen brengen op dit niveau. Ik snap de jongens die door blijven gaan goed, maar mijn keuze zou het niet zijn. Ik vind golf te leuk om het kapot te maken door maar door te blijven gaan. Misschien wel tegen beter weten in. Ik denk dat ik straks gewoon weer lekker competitie voor De Houtrak ga spelen en later met plezier terugkijk op deze periode. Ik wilde het twee jaar proberen, het werden er drie, maar het was een mooi traject en het is goed zoals het is. Het is tijd voor het volgende hoofdstuk.'

Lees hier alle winterviews van 2017

(Dit interview stond eerder in Golfers Magazine 10 / 2017)