Landskampioenen genieten na: ‘Wat er gebeurde kàn helemaal niet’

Van onze speciale verslaggever

De competitie in de hoofdklasse zit erop. Het einde kwam met een finale die naadloos paste in het beeld van dit jaar: de ene verrassing en wending na de andere. Houtrak-captain Frank van Hoof zegt het misschien nog wel het best. ,,Wat er in de finale gebeurde, dat kàn helemaal niet.’’

Twee dagen na die onwaarschijnlijk finale tegen de Noordwijkse zijn de woorden van Frank van Hoof heel begrijpelijk. Halverwege de singles gaf er niemand meer een stuiver voor de kansen van de regerend landskampioen. De Noordwijkse leidde op bijna alle fronten, met een ontketende Aydan Verdonk voorop.

,,Ik geloof dat we halverwege 12-6 achter stonden’’, stelt Van Hoof vast. ,,Wat er daarna gebeurde, is ongelooflijk. Historisch. Philip Bootsma was het hele weekend al goed als eerste man, dat gaf wat zekerheid. Maar wat Berry Jole en Mike Korver dan doen, is echt onwaarschijnlijk. Dat gebeurt misschien alleen maar in zo’n finale.’’

Van Hoof doelde op de waanzinnige comeback van zijn twee ploeggenoten. Jole stond na acht holes vijf down tegen Verdonk, die aanvankelijk de ene na de andere birdie noteerde en zelfs een eagle produceerde op de par-4 derde. Jole leek kansloos kanonnenvoer. Korver was na dertien holes vier down tegen Robbert van Helden, en ook voor de Noordwijkse captain leek er met nog vijf holes te gaan geen vuiltje aan de lucht.

Maar ergens op die tweede negen kwam er iets los bij Houtrak. ,,Wat gebeurt hier in vredesnaam’’, vroegen toeschouwers zich in opperste verbazing af. Ze zagen hoe Berry Jole hole na hole terugpakte op Verdonk. Na zestien was de partij weer in evenwicht, waarna Jole zelfs ook de laatste twee holes nog won. En Korver vond ergens diep in zijn reserves ook nog nieuwe motivatie. Met een prachtig teeshot op de veertiende zette hij de toon, waarna de jonge Houtrakker alle vijf resterende holes won om uiteindelijk ook de partij te pakken (1up).

,,Die veerkracht hebben we ook al getoond in de poule’’, vertelt Van Hoof. ,,Daar hebben we ons niet van de beste kant laten zien, en uiteindelijk hebben we met één partijpunt verschil de kruisfinales gehaald. En ook na de 4-2 achterstand uit de foursomes in de finale was er nog niets aan de hand. Dat was een jaar geleden ook zo, al was dit wel een heel andere partij en Noordwijk een heel ander team. Maar we hebben steeds laten zien dat we er op bepaalde moment staan en ook kunnen winnen.’’

Houtrak schreef zo weer een nieuw hoofdstuk in een indrukwekkende reeks resultaten in de competitie. Vanaf de finale in 2002 tegen de Haagsche miste de club uit Halfweg slechts twee (!) keer de kruisfinales en werden er vijf landstitels behaald. ,,Voor mij is dit de vijfde, of misschien beter gezegd vierenhalf’’, vertelt Van Hoof. ,,In 2004 heb ik alleen een paar keer meegedaan. Ik beschouw het als de vierde echte. En de meest onwaarschijnlijke, dat zeker. Wat we in de finale hebben gedaan, kàn eigenlijk helemaal niet. Maar ik ga het nooit meer vergeten. Ik ben niet zo’n emotioneel type, maar nu was ik echt ontroerd. Ik ben ook zo ongelooflijk trots op deze jongens.’’

Ook bij de dames van de Noordwijkse is het winnen van de landstitel langzaam ingedaald. De winst op De Pan (11-7) kwam voor velen als een verrassing, en misschien ook wel voor de Noordwijkse vrouwen zelf.

,,Ik denk dat wij voor velen toch een outsider waren’’, stelt de Noordwijkse captain Sophie van Wijngaarden. ,,In de poule werden we ook vaak als underdog gezien. En op papier hebben we misschien ook niet de sterkste ploeg, maar je ziet dat teamspirit en willen knokken voor elkaar en voor dat ene doel net zo belangrijk is. Ik denk dat we daardoor ook poulewinnaar werden en uiteindelijk dus zelfs de titel pakten.’’

In de finale tegen De Pan was er evenwicht na de foursomes, maar daarna lag het voordeel bij de Utrechtse titelverdediger. Van Wijngaarden: ,,Op een gegeven moment krijg je mee dat het lastig gaat worden. De eerste twee singles gingen snel naar De Pan, zelf stond ik ook de hele tijd down en de andere matches zagen er ook niet goed uit.’’

Maar daarna kwamen er al snel signalen van een Noordwijkse wederopstanding, die Van Wijngaarden zelf ook beleefde. ,,Na de vijftiende was ik twee holes down en ik kon alleen maar denken dat ik er wel een punt uit moest slepen. Op zo’n stand kun je eigenlijk alleen nog maar winnen, en daarna ging het voor mij ook de goede kant op.’’

Ze zag hoe voor haar Tessa de Bruijn ook een huzarenstukje voltooide. ,,Die was al snel vier holes down tegen Caroline Karsten en kwam geweldig terug om uiteindelijk te winnen.’’ Zelf klopte ze toch nog Marie-Louise Weeda (1up) en daarmee was er weer perspectief voor de Noordwijkse. ,,Je weet dan dat je nog twee of drie punten nodig hebt, en dat het kán. Daphne van Son, onze rookie, deed het geweldig en versloeg Noa van Beek. Zij is de hele competitie ongeslagen gebleven en dat is bijzonder knap. Alles kantelde op dat moment onze kant op.’’

Zo moest de beslissing komen in de partij van Zoey van Vliet tegen Leonie Warringa. De Noordwijkse ging met een minimale voorsprong naar de laatste hole. ,,Daar speelde Zoey het heel koel. Leonie Warringa miste de par en daarmee was de titel voor ons binnen. Drie partijen die tot achttien gingen, en alle drie winnen we ze. Ongelooflijk.’’

De Pan, dat dus lang uitzicht had op de titel, zag die uiteindelijk aan de neus voorbij gaan. ,,Ik heb er ook niet veel woorden voor’’, vertelt de teleurgestelde captain Caroline Karsten. ,,Dit was echt een domper voor ons. Heel lang leek het onze kant op te gaan. Ik had ook een heel rustig gevoel. Maar op de laatste holes glipte de titel uit onze handen. Alles kantelde dit keer net de andere kant op. Teleurstellend. We kwamen echt om te winnen en dat is helaas niet gebeurd.’’

Lees hier het verslag van de slotdag