Binnen de touwen bij de Ryder Cup - IV

Richard Lourens is deze week actief als marshal op Le Golf National. Exclusief voor Golfers Magazine houdt hij een dagboek bij. 'Haviksogen'

ryder cup

Vrijdag 28 september 2018, de start van een van de mooiste golfevenementen.

Net als de vorige dagen wil ik op tijd en vroeg aanwezig zijn, zelfs als mijn ‘shift’ pas om 13:00 gaat beginnen.

Er is echter 1 verschil tussen wedstrijddagen en oefendagen. Het toeschouwersaantal is van gemiddeld 40.000 per dag naar 65.000 per dag gestegen. Daarnaast is de Security nu ook wat strenger dan de andere dagen. Even met mijn accreditatiepas snel bij een poort tussendoor is er niet bij. Nee, nee…. gewoon aansluiten in de rijen die om 07:45 uur zó lang zijn dat de pretparken bij Kaatsheuvel en Parijs  er jaloers op zouden worden. Ook hier de bordjes boven de hoofden met ’30 minutes’ en ’45 minutes’. Dit betekent zéker dat ik niet op tijd  bij de tee van hole 1 kan zijn om de eerste flight van de fourballs te zien vertrekken. Maar leve de hedendaagse techniek want om me heen staan allerlei wachtenden met hun telefoon in de hand met daarop de live-beelden. En dan merk je dat golfen ook verbroedering met zich meebrengt. Iedereen mag bij elkaar meekijken om het live-verslag te volgen. En zo vliegt de tijd toch om terwijl we schuifelend naar de security-check gaan. Tijd voor afscheid van onze tijdelijke vrienden… en op naar het èchte werk.

Hindernis nummer 2 wacht op ons.

Nog maar 1 toegang via de West-Village naar de golfbaan geeft nog wat vertraging, maar dan gaat iedereen zijns weegs en verspreid iedereen zich. Wat ook opvalt op een wedstrijddag is dat grote groepen mensen gaan zitten op heuvels en plaatsen rond een hole waar helemaal niets te doen is.

Geduldig wachten bij de entree.

Een half uurtje later begrijp ik waarom. Je moet een goede plek hebben om alles te kunnen zien, want er zijn zowel ’s ochtends als ’s middags maar 4 flights die voorbij komen en daar focussen zich alle toeschouwers op.

Als de laatste van de 4 flights gepasseerd is, dan loopt iedereen weg en is de hole weer ‘leeg’. Gelukkig laten de tv-schermen veel zien, maar het is net als bij de commerciële omroepen; tussen de live-beelden zit ook enorm veel reclame. En begrijpelijk want sponsors betalen veel geld om geassocieerd te worden met de RyderCup en willen daar wat voor terug. Maar als we 1,5 minuut lang beelden van een mooie Duitse auto te zien krijgen of van een vliegmaatschappij met lieftallige stewardessen, dan kan het zijn dat er dan nèt een enorm gejuich te horen is ergens op de baan, wat vast niets te maken heeft met diezelfde mooie auto of lieftallige stewardess.

Over stewardessen gesproken… als je jong bent krijg je nog weleens de vraag van ‘wat wil je later worden?’ Mijn droom was eerst piloot in een vliegtuig. Totdat ik met mijn ouders een rondleiding op Schiphol kreeg. Prachtige Boeings en Fokkers en andere toestellen kwamen voorbij. Wat wel vreemd was waren de mannen die vóór een vliegtuig stonden en met een soort van dikke oranje stokken aangaven welke kant een vliegtuig op moest gaan. “Is de piloot niet de baas van een vliegtuig?”, vroeg ik aan mijn vader. “Nee”, antwoordde deze “als het vliegtuig naar zijn plaats moet dan zijn de mannen met de dikke oranje ‘stokken’ de baas en moet de piloot doen wat zij aangeven.

“OK”, dacht ik, “als ik geen piloot wordt, dan zo’n man die vliegtuigen op zijn plaats zet”.

Beiden ben ik niet geworden, maar vandaag kreeg ik een superkans om het toch een beetje te kunnen ervaren. Ik was ingedeeld bij de tee vandaag. Dat betekent met 5 hole-marshals bij de teebox staan en ons bordje Silence omhoog houden. “Wie neemt twee bordjes Silence en laat de hole-marshalls bij de landing-area’s weten of een bal op de fairway gaat landen, dan wel links of rechts van de fairway?”, vroeg teamleader Jacques.  Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Mijn taak werd dan wel niet vliegtuigen op hun plaats zetten, maar wel zwaaien naar 270 – 300 meter verderop staande mannen zodat zij begrepen waar de ballen zullen gaan landen. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn. Bijkomend voordeel is dat je zo dicht bij de spelers, caddies en begeleiders staat, dat je ze bij wijze van spreken kan aanraken. Je hoort het kuchje van Dechambeau voordat hij gaat slaan, je ziet Alex Noren een oefenswing maken waarbij zijn hele bovenlichaam naar de grond wordt geduwd. Mijn eerste speler is Henrik Stenson en zijn bal vertrekt keurig recht weg richting midden fairway. Ik ga enthousiast met mijn 2 bordjes zwaaien op de manier zoals sommige gelovigen bidden als ze hun hoofden naar Mekka gericht hebben. Terwijl ik dat doe hoor ik de caddy van Henrik zeggen: ”A bit on the left, near the rough” . Oefff.

De volgende 2 flights gaat redelijk goed, maar bij de laatste flight komen 2 afslagen waar ik tegen de zon in moet kijken. Ik houd de bordjes zodanig dat de schaduw van één ervan precies over mijn ogen valt.

Daar vertrekt de eerste bal……. Volgens mij mooi richting midden fairway. “In the bunker right”, hoor ik nog zeggen en onmiddellijk zwaai ik naar rechts met mijn bordjes. Inderdaad, in de fairwaybunker rechts.

Nog 1 afslag te gaan van Tommy Fleetwood, ik heb werkelijk geen idee waar de bal naartoe gaat en weet niet wat ik zal seinen. “Good shot”, zegt zijn caddie en driftig begin ik weer te zwaaien dat de bal op de fairway ligt.

Na deze flight besef ik dat vliegtuigen op hun plaats zetten heel nauwkeurig werk is en dat caddies haviksogen moeten hebben. Respect.

En ook voor het Europese team dat na de ochtend met 3-1 achter staat en ’s middags alle foursome-partijen wint. 5-3 voor.  Morgen nog meer spektakel.