/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgolfers-magazine%2Fgolfersmagazine%2Fuploads%2F2018%2Fdecember%2Fimg_20181221_084534.jpg)
Het was afgelopen zomer tien jaar geleden dat Reinier Saxton het grootste en meest prestigieuze amateurtoernooi won door in de finale Tommy Fleetwood te verslaan. 'Het was een onvergetelijke week', zei hij in het interview dat we voor de gelegenheid plaatsten in Golfers Magazine 5.
'De eerste herinnering aan The Amateur?', herhaalt Reinier Saxton de vraag voor hij even stilvalt en begint te grinniken. 'Nou, ik weet nog dat ik die week vier of vijf noppen miste onder mijn golfschoenen en dat Joost Steenkamer daar echt niet over uit kon.' (Lachend) 'Later in het toernooi was het nóg erger. Tim Sluiter bracht me naar de baan en toen we daar aankwamen kwam ik erachter dat ik mijn schoenen niet eens bij me had! Tim wel, dus die kon ik lenen. Alleen zijn zijn voeten wel drie of vier maten groter dan de mijne! Bij elke heuvel die ik opliep schoten mijn hielen uit de schoen. Het tekent ook wel een beetje hoe ik er toen in zat, misschien wel iets te nonchalant soms, maar ja, zolang je wint...'
'Soms is het best moeilijk te beseffen dat het alweer zó lang geleden is. Je herinnert je niet alles meer, maar heel veel staat je nog zo helder voor de geest dat het bij wijze van spreken ook pas een paar jaar geleden kan zijn geweest', zegt de inmiddels 30-jarige Nederlander als hij terugkijkt op de week die de vroege jaren van zijn loopbaan in sterke mate bepaalde. 'Absoluut', knikt hij bevestigend, 'misschien niet zozeer die week zelf, maar vooral wat er allemaal uit voortkwam. Het Schots Open, The Open, The Masters en – na de zege in het Spaans Amateur – ook mijn deelname aan het Spaans Open. Het had nogal wat gevolgen, die ene overwinning.'
/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgolfers-magazine%2Fgolfersmagazine%2Fuploads%2F2018%2Fdecember%2Ffleetwood.jpg)
Verlaten drivingrange
Terug naar het begin. Naar juni 2008, Turnberry aan de westkust van Schotland, waar dat jaar hét amateurtoernooi van het seizoen werd gespeeld. Naast landgenoten als Jurrian van der Vaart, Tim Sluiter en Floris de Vries vinden we andere grote namen terug op de deelnemerslijst. Chris Wood, Sam Hutsby, Andrea Pavan, Andy Sullivan, Maximillian Kieffer en natuurlijk Tommy Fleetwood. Dat Saxton ook op de deelnemerslijst stond, was een half jaar eerder nog helemaal geen zekerheid.
'Ik had het het jaar ervoor even helemaal gehad met golf en werkte bij de NGF op kantoor, ook om te kijken wat ik nu werkelijk wilde. Het was een leuke en leerzame tijd, maar de conclusie was toch dat ik vol voor golf wilde gaan. Ik trad weer toe tot de selectie en ging hard aan het werk om me voor te bereiden op het seizoen. Ik speelde best goed, maar om nou te zeggen dat ik met heel hoge verwachtingen naar Turnberry ging... nee. Wel wist ik dat als ik eenmaal door het strokeplaygedeelte heen kwam, er van alles mogelijk was. Als je man tegen man speelt kan het altijd alle kanten op gaan en bovendien had ik op dat moment ook al drie of vier keer de matchplaytitel in Nederland gewonnen. Ik wist dat ik in dat format zeker niet kansloos zou zijn. De druk, het man tegen man spelen, soms je tegenstander een tikkie uitdelen met een chip-in om een hole later zelf weer iets te moeten incasseren, ik hou daarvan. Ik plaatste me redelijk eenvoudig (als zestiende, red.) voor het tweede deel en toen raakte ik wel in een soort flow. Hoewel een paar partijen tot de achttiende gingen (de tweede ronde en de halve finale, red.), was ik volgens mij geen enkele keer echt down. Eigenlijk voor je het weet sta je in de finale. Heel raar was dat. Je start met bijna tweehonderd man en dan sta je die laatste ochtend ineens nog maar met twee man op de drivingrange. Raar. Ja, dat is het woord wat voor die finaleochtend als eerste in me opkomt.'
Sleutelmoment
Met een beetje hulp komen er al snel meer herinneringen boven. Saxton geeft toe dat hij de dingen destijds heel anders beleefde.
'Ik was gewoon heel relaxed voor die finale. Misschien ook iets gespannen, maar dat was gezonde spanning. Je merkt wel dat het er nu om gaat. Ineens is er meer publiek en hadden mijn ouders, vrienden en nog wat mensen de oversteek gemaakt. Maar ook de finale is gewoon een wedstrijd als alle andere en ik speelde daarin het beste golf van de week. Na de ochtendronde waren we nog all square, maar in de middag ging het best snel. Op hole twaalf ging ik als ik het me goed herinner naar 3 up met een birdie, dat was wel een sleutelmoment. En hetzelfde gold voor het moment waarop ik op een lange par-3 mijn bal links miste en een jongetje raakte. Daardoor ging de bal niet heel diep de rough in, maar kwam hij in de bunker terecht en maakte ik nog gewoon up and down.'
/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgolfers-magazine%2Fgolfersmagazine%2Fuploads%2F2018%2Fdecember%2Fgettyimages-81656023.jpg)
'Op zestien was het afgelopen en ook dat was raar. Alle emoties gingen een beetje langs me heen – je zit nog helemaal in de wedstrijd – al weet ik nog wel dat een van de eerste dingen die ik dacht was dat ik nu naast het ELTK ook heel snel door moest naar het Schots Open en natuurlijk het Brits Open. Pas toen Gordon (Machielsen, destijds Player Developer NGF en caddie in de finale, red.) tegen me zei dat ik me geplaatst had voor The Masters, begon het een beetje tot me door te dringen. Oh shit... The Masters!, dacht ik.'
Wat volgde na de zege op Tommy Fleetwood was een mooie avond, een korte nacht en een hectische tijd. 'Natuurlijk hebben we het goed gevierd die avond. We haalden nog net het vliegtuig de volgende dag... In Nederland kwam er ook van alles op me af. Veel media, huldigingen, ik werd benoemd tot erelid van Houtrak, de NGF – mijn oud-collega's dus eigenlijk – hadden nog een mooi cadeau voor me, het was best onrustig allemaal en dat was aan de resultaten wel te merken ook. Het ELTK speelde ik niet goed, Schotland ook niet echt. The Open was helemaal niet slecht – het weer wel – maar ik miste wel de cut. Daarna speelde ik eigenlijk een heel goed seizoen en was ik al helemaal gefocust op The Masters. Natuurlijk was dat dé week. Heel bijzonder om mee te hebben mogen maken in die fase van mijn loopbaan. Tegelijkertijd was het soms ook wel een beetje lastig. Ik maakte meteen zoveel mee, op zo'n hoog niveau dat het best moeite koste daarna terug te schakelen. Ik weet nog dat ik een paar weken na The Masters meespeelde in het Spaans Open maar me echt afvroeg wat ik daar deed. Er was bijna geen publiek en helemaal geen sfeer, maar het was wél een wedstrijd van de Europese Tour. Op die leeftijd en als amateur is meedoen op de Europese Tour toch het mooiste wat er is, maar ik dacht alleen maar 'wat is het hier stil'. Maar wat wil je? Toen ik het Spaans Open op PGA Catalunya speelde had ik net twee Majors gespeeld, dan ga je bijna denken dat dat de norm is... Die omschakeling was pittig.'
Eigen pad
Saxton geeft toe dat het wel even duurde voordat hij dat gevoel van 'is dit het nou' van zich af wist te schudden. 'In zekere zin raak je door zo'n start natuurlijk een beetje “verwend”. Als je als jonge amateur dat soort dingen meemaakt, dan is het lastig scherp te krijgen wat normaal is. Ik had even nodig dat in te zien en op te pakken, al hoort dat misschien ook wel bij het proces van volwassen worden. Ik ben ervoor naar Amerika gegaan en wist toen ik daarvan terugkwam, heel goed wat ik wilde en wat ik ervoor moest doen. Ik won niet voor niets het jaar daarop meteen de Order of Merit van de EPD Tour en verdiende snel een kaart voor de Europese Tour. Nee, het is nog niet gelukt me daar vast op te vestigen, maar ik heb de ambitie wel nog steeds en ben een aantal jaar geleden een weg in geslagen waarbij ik zie dat ik elk seizoen dichterbij kom, weer een stapje vooruit ga.'
'Natuurlijk ben ik me ervan bewust hoe het mijn tegenstander uit die finale is vergaan, al was het maar omdat anderen me erop wijzen. Tommy Fleetwood was toen ook al heel goed. Hij was een jaar of drie jonger, maar ik had er destijds al wel geld op in durven zetten dat hij heel ver zou komen', zegt Saxton over de viervoudig tourwinnaar, nummer 1 van de Race to Dubai van 2017 en huidige nummer 11 van de wereld. 'Natuurlijk had ik ook liever die route gevolgd, maar ieder volgt zijn eigen pad. Ik ben nog niet op het niveau waar ik zijn wil, maar ik kom steeds dichterbij en heb alle vertrouwen dat ik mijn doelen nog kan bereiken.'
/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgolfers-magazine%2Fgolfersmagazine%2Fuploads%2F2018%2Fdecember%2Fmasters.jpg)
(Dit interview stond eerder in Golfers Magazine 5 - 2018)
- Golfsupport. Getty Images