Terugbladeren: IJzervreters

Zo'n 1500 pagina's maakte de redactie in 2018. Tijd om terug te bladeren door de laatste tien edities van Golfers Magazine.

golfers magazine

'En daar sta je dan, op de backtee van een ruim 400 meter lange par-4 met een ijzer in je hand. Golfers Magazine schreef zich in een vlaag van verstandsverbijstering in voor de Iron Man'. Foeke Collet liet in het kader van de reeks 'Golfers Magazine doet mee', de houtjes thuis en schreef een verhaal over die expeditie voor editie 10, 2018.

Het leek een paar weken eerder aan de bar nog zo'n geweldig idee: een rondje strokeplay op Houtrak, van de backtees en met alleen ijzers. 'Tijdens de Iron Man onderscheiden de mannen zich van de jongens', was wedstrijdleider Marco Breeuwer zijn pitch begonnen, om vervolgens in een vlammend betoog te schetsen hoe Old Tom Morris zich eeuwen geleden met een golfclub over de schouder een weg door de Schotse duinen had gebaand, wind en regen trotserend. Zó werd het spel vroeger gespeeld. En zo wordt het tijdens de Iron Man op Houtrak nog steeds gespeeld. De najaarswedstrijd vindt alleen doorgang als de wind met minimaal kracht 5 over de kale Houtrakpolder buldert, er wordt gespeeld van de backtees en je moet de bal met alleen je ijzers (en een putter) zien rond te krijgen. De ultieme testosteronwedstrijd dus. We bestelden nog een biertje en de volgende dag stond Golfers Magazine op de startlijst. Geen ontkomen meer aan.

To the rescue

Vertwijfeld staar ik naar mijn golftas, die er zonder driver, houten-3 en hybrides akelig leeg uitziet. Al jaren verkondig ik dat iedereen zijn lange ijzers moet vervangen door hybrides, omdat ze makkelijker slaan, hoger vliegen en ze de bal ook probleemloos uit de rough krijgen. En omdat ik keurig het goede voorbeeld geef, draagt het langste ijzer in mijn tas nu het cijfer 5. Dat is te weinig. Die moet ik morgen drie keer heel goed raken om op de gemiddelde par-4 ook maar in de búúrt van de green te komen. En als het zoals voorspeld gaat waaien...

De vertwijfeling dreigt om te slaan in paniek. De oude ijzers-3 en 4 die ik nog in de garage weet te vinden, geven weinig hoop. Ze zijn eng klein en omdat er tien jaar geleden nog geen holle clubhoofden en flexibele clubbladen bestonden, is de kans nihil dat ik de bal er verder mee sla dan met mijn huidige Titleist AP3 ijzer-5. Dan valt mijn oog op een Mizuno MP Fli-Hi #2 met 18º loft. Tien jaar oud, maar het ís een rescue-ijzer dat door zijn brede zool en holle clubhoofd makkelijk slaat en veel lengte genereert. Mizuno to the rescue.

Ik zet nog even snel een nieuwe grip op mijn troefclub en gooi meteen wat extra ballen, handschoenen en een regenpak in mijn tas. De weergoden hebben het wedstrijdreglement namelijk ook gelezen en beloven een windkracht 4 tot 5, 95 procent kans op regen en een maximale temperatuur van een graad of 10. Niet piepen, Old Tom Morris won niet vijf keer The Open door lekker warm bij de kachel te blijven zitten. Misschien helpt het ook als ik morgen mijn baard laat staan...

Monsters

Bij de koffie proberen de dertig deelnemers aan deze haantjeswedstrijd elkaar namelijk al af te troeven. 'Ik had een hagelbui onderweg', zegt iemand opgetogen. 'Ja, we hebben gelukkig niet dat veel te mooie weer van de laatste jaren', wijst een ander op de gitzwarte wolken in de verte. Er komt een woest uitziende golfer het clubhuis binnen stormen. 'Holle ijzers zijn verboden', roept hij, en om zijn woorden kracht bij te zetten houdt hij een ijzer-3 met een zool zo dun als een scheermes omhoog. Ik hou wijselijk mijn mond. Als dat écht de regel is, hou ik maar twee wedges en een putter over, want dan zijn zowel mijn AP3's als de FliHi illegaal. 6411 meter met een sandwedge en een lobwedge, dat wordt een lange dag.

Gelukkig blijkt het wedstrijdreglement (zie kader) niet zo streng als gesuggereerd. Bij de controle op de eerste tee worden er weliswaar wat wenkbrauwen gefronst bij het zien van de brede zool van de Fli-Hi, maar als ik vol overtuiging beweer dat het 'trampoline-effect en traagheidsmoment ruim binnen de door de R&A toegestane normen liggen', krijgt mijn troefkaart het groene licht.

Mijn opluchting is groot. Als je de bal op deze baan niet minimaal 175 meter van de tee krijgt, kun je alleen de par-3's in regulation halen. Een blik op de scorekaart haalt zelfs die laatste bewering onderuit: met 179, 187 en 163 meter zijn zelfs de korte holes vanaf de witte tees uitgegroeid tot monsters. Alleen de 135 meter lange par-3 veertiende is haalbaar met een mid-ijzer. Ironisch genoeg maak ik hier drie uur later de enige triple bogey van de dag, maar nu lijkt het nog de enige 'adempauze' die we de komende 6411 meter zullen krijgen.

Andere koek

De oude golfwijsheid 'wees wijzer, neem een ijzer' was zelden zo misplaatst. We staan op de eerste tee van Houtrak en de wind is tegen, schuin van links. Met een lengte van 347 meter van de backtee is dit weliswaar een van de kortere par-4's van de baan, maar normaal gesproken sta je hier gewoon met een driver, of minimaal een houten-3, in je hand. Mijn 18º driving iron is gelukkig niet onder de indruk en stuurt de bal keurig naar het midden van de fairway. Lekker, dat geeft vertrouwen. En hij mag voor de tweede slag meteen weer in actie komen, want het is tegen de wind in nog ruim 160 meter naar de voorkant van de green. Ik haal het bijna. Een chip en een putt later, mag ik, toch enigszins verbaasd, de eerste par van de dag noteren.

'IJzer-2, ijzer-2 en een up-and-down voor par maken, zo hoort het bij de Iron Man', zegt flightgenoot Marco Breeuwer, die twaalf jaar geleden het initiatief nam tot deze wedstrijd. 'We hebben hier veel goede golfers op de club, maar de mannen van Heren 1 en Heren 2 hebben we nog nooit gezien. Ze slaan hun driver gigantisch ver, maar dit is andere koek.'

Ik voel mezelf groeien en wordt meteen weer met beide benen op de grond gezet als mijn volgende teeshot rechts tussen de bomen en de herfstbladeren verdwijnt. Dat kost me twee slagen, duur in een rondje strokeplay. Focus!

Troefkaart

Het heeft een paar jaar gekost om de Iron Man op de officiële wedstrijdkalender van Houtrak te krijgen. 'De club vond het eerst maar niks', zegt Breeuwer. 'Een wedstrijd alleen voor mannen, met ijzers van de backtees, ze vonden het complete onzin. We moesten zelfs door anderen stiekem starttijden laten boeken.'

Intussen spelen we echter al weer de tiende officiële editie en zijn 28 ijzervreters het gevecht aangegaan. Roberto Schuit, pro van de Haarlemmermeersche, gaat weg van scratch en verder zitten de handicaps tussen 1.8 en 18, maar in deze strokeplaywedstrijd is iedereen gelijk en wordt er niet verrekend. Iedereen telt stug door tot de bal in de hole zit, of 'dubbel par +1' bereikt is. 'Dat laatste is puur ter bescherming, want in de eerste edities was 130 slagen geen uitzondering', grinnikt Breeuwer. 'Maar nog steeds komen er zat scores boven de honderd binnen, hoor.'

Ik hoop dat ik daar vandaag niet bij zit. Het zou toch lullig zijn als je als equipmentredacteur van Golfers Magazine ballen van je flightgenoten moet gaan lenen omdat je een dozijn fonkelnieuwe Pro V1's hebt weggeslagen. Die vrees blijkt ongegrond. Naarmate de ronde vordert gaat de wind liggen en breekt het zonnetje regelmatig door, wat het spel een stuk eenvoudiger maakt. En nog belangrijker: de beruchte rough van Houtrak blijkt gisteren te zijn gemaaid, zodat we de meeste afzwaaiers probleemloos terugvinden.

De Mizuno Fli-Hi helpt me van de tee consistent op weg, maar de echte troefkaart blijkt mijn nieuwe Ping Sigma 2 ZB2 putter, die het aloude spreekwoord Drive for show, putt for dough overtuigend in praktijk brengt en de bal echt van overal in de cup rolt. Natuurlijk sla je de bal dichter bij de hole als je in plaats van een tweede slag van 150 meter een derde slag van 80 meter over hebt, maar 27 putts is voor mijn doen echt belachelijk goed.

Uiteindelijk blijk ik de par-72 van Houtrak, vanaf de backtees en met alleen maar ijzers in 87 slagen te hebben gespeeld. Dat zijn er zeven meer dan de succesvolle titelverdediger Kay Bouman, maar voor een zesde plaats had ik van tevoren natuurlijk blind getekend.

Op herhaling?

Als dit een normaal rondje stableford was geweest, had ik met 37 punten zelfs mijn handicap verlaagd. Betekent dit dat mijn woods ook voor de volgende ronde op de reservebank zitten? Uh, nee. Drivers zijn tegenwoordig zo vergevingsgezind dat ze in de meeste gevallen – als je wat ruimte van de tee hebt – toch de beste optie blijven. 50 meter verder is veel, ook als de bal in de rough eindigt in plaats van op de fairway. Dat neemt niet weg dat ik weer eens in de praktijk heb gezien dat een afzwaaier met een ijzer (ook een ijzer-2) een stuk minder desastreus is dan een afzwaaier met een driver. Dus als 'the big dog' een dag écht niet luistert, de fairway smal is, of het hard waait, is mijn ijzer-2 weer een serieuze optie. De Iron Man heeft er namelijk wél voor gezorgd dat een van mijn twee hybrides naar de garage is verbannen en de Fli-Hi weer een plekje in de tas heeft gekregen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik 'm minimaal één keer per ronde gebruik, want er gaat niets gaat boven het lekker raken van een ijzer.

Oh ja, ik doe volgend jaar natuurlijk weer mee.

Clubs & amateurs
  • Poppe de Boer