'Ik speelde op Augusta National'

De golfer

Ik kom uit Oregon, Amerika, en wilde vroeger professioneel tennisser worden. Daar deed ik veel voor, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat ik daar mijn brood niet in zou gaan verdienen. Op een gegeven moment, ik was de dertig al voorbij, kwam golf op mijn pad en hoewel ik nooit ambities heb gehad – het talent ook niet trouwens – om er mijn geld mee te gaan verdienen, wilde ik er wel al snel een andere draai aan geven, méér dan alleen het competitieve en ik vond dat al snel in het reizen en de passie voor golfbaanarchitectuur.

Met mijn handicap 5 kom ik op de meeste banen ook wel prima weg. Mijn homecourse is De Noordwijkse Golfclub, daar leer je niet alleen je handicap spelen, je wordt er ook mentaal hard van om altijd in die lastige omstandigheden te spelen. Noordwijksespeelt vaak zo moeilijk, als je daar elke dag moet spelen...dat is pittig.

De passie

Golfbaanarchitectuur is eigenlijk mijn drijfveer geweest om zoveel mogelijk banen te bezoeken. De top-100 is geweldig, maar ik heb alles bij elkaar inmiddels zo’n zeshonderdbanen bezocht. Bij die bezoeken ben ik altijd heel erg bewust van het ontwerp van de baan, over wat er gedaan is om de baan aan te leggen. Het ontwerpen van golfbanen is een bijzonder vak, maar tegenwoordig compleet anders dan het vroeger was.

Nu is er allemaal apparatuur om tonnen grond te verzetten en het terrein aan je wensen aan te passen, de oude architecten deden het voornamelijk met het land dat ze gegeven was en puzzelden daar op natuurlijk wijze een baan in uit. Dat is ook de reden dat de oude(re) banen vaak hoog op mijn lijst staan. Met beperkte middelen iets heel moois maken...daar heb ik veel bewondering voor. Niet voor niets is de beste baan wat mij betreft Royal County Down. Die baan, die routing, is zó natuurlijk, dat ik als golfpurist echt heel gelukkig wordt van dat soort courses.

De lijst

Er zijn verschillende lijsten, al verschillen die niet zo heel veel van elkaar. Voor 'mijn' top-100 heb ik gespeeld op de honderd beste banen van GolfMagazine en natuurlijk die van de top100golfcourses.com. Zij zijn om meerdere redenen heel belangrijk geweest. Nadat ik een verhaal had geschreven over mijn ervaring op Cypress Point wat ze heel erg leuk hadden gevonden ('mijn toenmalige vriendin wilde niet dat ik ging spelen en liet me kiezen: of Cypress Point of haar... dat was dus het einde van onze relatie') werd ik door ze benaderd met de vraag of ik banen voor ze wilde gaan beoordelen. Dat maakte het zeker ook makkelijker om op sommige banen binnen te komen.

Om tot de honderd banen te komen heb ik wel ruim meer dan honderd banen gespeeld. Ik ging steeds uit van de laatste lijst. Dat maakte het moeilijker – het was een moving target – maar het klopte wel: hoe meer ik op die topbanen speelde, hoe meer ik er over leerde en hoe meer ik besefte dat de lijst steeds beter werd. Banen die er maar een jaar opstonden, banen die er onterecht opstonden, de makers van de lijst werden ook steeds beter in wat ze deden.

De eerste

In 2006 ging ik met mijn vader en een goede vriend naar St. Andrews en speelde daar in één week alle banen die je voor de lijst ook moet spelen. TheOld Course, Kingsbarns, Carnoustie, noem ze maar op. Helemaal niet met het idee om nu verder te gaan met die lijst, maar als je daar als golfliefhebber toch bent, dan kan je bijna niet anders. Al kreeg ik toen wel de smaak te pakken. Ik had al wel wat banen gespeeld, was lid op Pierpont en Chateau de la Bawette in België, maar toen besefte ik dat een topbaan wel van andere orde is.

Natuurlijk was het idee om de top-100 te spelen er niet vanaf die eerste baan. Sterker, pas ergens rond baan 65 besloot ik dat ik de lijst compleet wilde maken en heel eerlijk? Die wetenschap maakte het soms best lastig. Net als in golf gewoon kan je beter vrijuit spelen dan dat je iets moet van jezelf. Zeker de laatste paar jaar werd het ook wel een last, een gewicht dat ik meedroeg. Dus ja, toen ik de laatste baan af mocht vinken was dat wel een behoorlijke opluchting ook.

De mooiste baan

Daar kan ik simpel over zijn. Cypress Point. Die speelde ik ook al vrij vroeg, in 2010, maar die heeft zoveel indruk op me gemaakt... Het karakter van de club, de natuurlijke lay-out van de baan, de hele omgeving, de clifftop holes langs de kust. Als je daar op de tee van de zeventiende staat, eigenlijk ín de oceaan, en je met een beetje geluk dolfijnen, walvissen en zeeleeuwen om je heen ziet terwijl de golfen op de kust slaan...wauw, dat was gewoon emotioneel, een andere manier om het te omschrijven is er niet. Ik had al best wat banen gezien toen ik daar speelde en ik heb er daarna nog heel veel meer gezien, maar mijn mening is nooit veranderd. Ik zeg niet dat het per se de béste baan is, maar het is echt met afstand de mooiste.

De souvenirs

Haha, dat zijn er veel, heel veel. Ik heb van elke baan minstens één herinnering meegenomen. Een ballmarker, een pitchfork, maar altijd iets. Bij sommige banen 'iets' meer dan iets. Zo heb ik op Augusta echt een klein kapitaal uitgegeven in de shop. Ja, als je er dan toch bent, dan pak je die kans toch? Je komt er nooit meer, een onlinewinkel bestaat niet, en je mag alleen wat kopen als je er speelt, dus je doet jezelf tekort als je daar dan niet ook flink gebruik van maakt. En ik heb natuurlijk héél veel foto's genomen. Maar dan ook echt heel erg veel. Het zou me niets verbazen als ik ruim boven de tienduizend zit.

De grootste tegenvaller

Ik zou niet zo snel een specifieke baan of hole aan kunnen wijzen, maar ik kwam tijdens mijn reis wel eens op banen waarvan ik me echt afvroeg wat die in een top-100 deden. Vervolgens leerde ik dat er banen tussen zaten die hun plek in een van de top-100 lijsten op een andere manier hebben verdiend, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat vond ik een grote teleurstelling, ja. Vrijwel alle banen uit de rankings horen daar ook thuis, begrijp me niet verkeerd, maar er zitten er dus een paar tussen die daar niets te zoeken hebben. Al vond ik die wetenschap eigenlijk een grotere tegenvaller dan zo'n baan zelf.

Tegelijkertijd is golfbaanbeoordeling natuurlijk geen exacte wetenschap en kan dat de verleiding om er op een andere manier voor te zorgen dat je in die lijst komt voeden. Er zijn natuurlijk banen die met zo'n ranking heel veel geld kunnen verdienen omdat het een bepaald soort leden en gasten aantrekt. In China, ik noem maar wat, kan dat een wereld van verschil maken voor je toekomst, hier in Nederland zou het niets uitmaken. Neem de Haagsche en De Pan, wat mij betreft dé twee banen van Nederland, een plek in de top-100 is mooi voor ze, maar voor de leden maakt het niets uit. Misschien het enige dat gebeurt is dat er meer gasten uit het buitenland komen die er per se willen spelen, terwijl die leden daar tegelijkertijd misschien helemaal niet op zitten te wachten.

De kosten

Dit zeg ik niet om op te scheppen of omdat ik zo rijk ben of zo, maar ik ben daar nooit mee bezig geweest, ik heb het niet bijgehouden zeg maar. Mede daarom heb ik ook geen idee hoeveel landen ik hiervoor precies bezocht heb, dat zou ik echt na moeten zoeken, het is niet iets wat ik in mijn hoofd heb.

Natuurlijk heb ik heel veel geld uitgegeven om de lijst compleet te krijgen, misschien wel anderhalve ton, maar heel vaak combineerde ik het met mijn werkzaamheden – ik ben zelfstandig ondernemer in sales en marketing op internetgebied met de mogelijkheid flexibel met mijn tijd om te gaan– en zorgde ik dat als ik ergens was, ik ook altijd wel een of meerdere banen kon spelen. Als het op de route lag, maakte ik ergens een tussenstop. Als ik naar mijn ouders in Amerika ging, dan plande ik daar ook wat om heen. Heel veel van de jongens die de lijst proberen te spelen zijn jaren ouder Heel veel banen heb ik overigens gespeeld op uitnodiging.

De mooiste herinnering

Dat zijn er best veel. Augusta was natuurlijk speciaal, maar ik denk ook met bijzondere gevoelens terug aan mijn bezoek aan Shanqin Bay. 250 mensen aan het werk en ik was de enige speler. Ik heb vier rondes gespeeld en er liepen elke ronde minstens acht man met me mee, waaronder de in pak gestoken general-manager.

Of neem Brazilië, waar een goede vriend van me op eigen land in het regenwoud een golfbaan, Santapazienza, aan heeft laten leggen voor zichzelf en zijn vader. Die hebben Fazio ingehuurd en vijftig miljoen uitgegeven voor een baan waar alleen zij spelen. De emoties die sommige plekken bij je oproepen zijn ook onvergetelijk. Als je op de Old Course in St. Andrews staat, sta je niet alleen op een hele goede golfbaan, je bent je er ook heel erg bewust van wie daar allemaal hebben gestaan.

De toekomst

Natuurlijk valt er nog van alles te willen in de toekomst, het is niet dat ik met de top-100 klaar ben met golf en alleen nog op mijn homecourse wil spelen. Er zijn misschien twintig of dertig banen van de top-100 die ik heel graag nog een keer zou spelen, maar ik zou ook graag nog veel meer linksbanen spelen. Geen grote namen, noem het de B-lijst, maar baantjes die er al een eeuw liggen, pure links, met een honesty box aan de muur voor je greenfee van tien pond. Dat is toch prachtig?

De uitnodiging

De laatste baan om de top-100 compleet te maken was Augusta National. Ja, dat is wel een passend slot... Iedereen weet hoe moeilijk het is om op die baan terecht te komen, helemaal omdat je niet geachte wordt te vragen of je mag komen spelen. Dat is een no-go en dan kan je het zéker vergeten er te spelen. Ik had een nette brief waar ik mezelf bij banen, architecten, eigenaars introduceerde, maar die heb ik daar dus niet gebruikt.

Toen ik 99 banen had gespeeld (stuurde ik een email naar mijn network), dat ik hoopte ooit ook de honderdste te mogen spelen, maar zonder daarbij specifiek te zeggen welke baan nog ontbrak... Op een gegeven moment volgde via-via de uitnodiging die ik overigens eerst over het hoofd had gezien als spam. Het kwam via de personal assistant van het lid dat me uitnodigde, iemand die ik trouwens ook niet kende en van wie de naam ook niet naar buiten hoeft te komen, liever niet zelfs. Pas toen ik een mailtje kreeg waarin stond dat 'ze blij waren dat ik op Augusta National kwam spelen op die en die datum', realiseerde ik me dat ik de eerste mail gemist had en begon mijn hart in mijn keel te kloppen.

De ervaring

Eerlijk? Het was een hele gave ervaring, echt heel bijzonder. Er ligt zoveel geschiedenis en daar ben je je ontzettend bewust van ook. Het clubhuis, het crows nest (de zolder in het clubhuis waar de meespelende amateurs mogen logeren, red), de cabins, de hele tour, het is zó bijzonder allemaal. Tegelijkertijd is het ook heel raar. Je kent Augusta National alleen maar met heel veel mensen, heel veel spelers, maar toen ik er eind november vorig jaar was – een perfecte tijd, de baan is dan net iets meer dan een maand open – was er bijna niemand. Ik wist dat de baan veel geonduleerd was, maar had me eigenlijk niet gerealiseerd dat hij zó open is. Je kan vanaf de eerste tee naar alle kanten heel ver weg kijken omdat het dus nagenoeg leeg is.

Wat me zeker bij zal blijven is ook de enorme hoeveelheid regels. Meer dan waar ook op de wereld. Je moet heel snel spelen. Je mag wel foto's nemen maar je telefoon gebruiken is echt uit den boze. Spelen vanaf de backtees is absoluut verboden. Zo kan ik nog wel even doorgaan. En je hebt je er maar aan te houden ook. Ach, ook dat hoort bij de ervaring.

De baan

Je mag het bijna niet zeggen, maar als golfbaanpurist vind ik het vooral heel jammer wat ze door de jaren heen allemaal met de baan hebben gedaan. Als je foto's bekijkt van hoe de baan vroeger was en wat ze er van gemaakt hebben...dat is echt jammer. Fazio's Flower Garden, dat is niet echt mijn ding Breng het maar weer terug in de staat zoals het was toen Bobby Jones en Alister MacKenzie en moet je kijken hoe goed de baan nog steeds is.

Mijn favoriete hole? Niet uit ontwerpoogpunt, meer omdat er zoveel herinneringen aan verbonden zijn, is de par-3 twaalfde. Weet je dat ik er zelfs bijna een hole in one maakte? De pin stond op de moeilijkste positie, rechtsachter, en mijn bal rolde zo over de hole en bleef er een goede meter achter stil liggen. Jammer dat de bal niet viel, maar de lastige birdieputt viel gelukkig wel. Een bijna ace en een birdie op een van dé holes van Augusta National...yeah, de twaalfde is de hole wat mij betreft.

DIit artikel van Martijn Paehlig verscsheen eerder in Golfers Magazine 2, 2019.