/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fgolfers-magazine%2Fgolfersmagazine%2Fuploads%2F2019%2Fjuli%2Fgolf-varadero-club-cartel.jpg)
Op onregelmatige basis verschijnen er in Golfers Magazine lezersverhalen. Zo reisde Mark Lieffers naar Cuba en schreef er onderstaand verhaal over. Ook op reis geweest en een vlotte pen? Stuur je verhaal naar de redactie en wie weet lees je het binnenkort terug in hét golftijdschrift van Nederland
18 Holes op de oudste golfclub van Cuba zijn een goede reden voor wat Cubaanse golfgeschiedenis en natuurlijk voor een heerlijke ochtend onder palmbomen langs de Caribische Zee.
De Varadero Golf Club in de gelijknamige toeristische badplaats is schitterend. Bunkers van zand, net zo wit als de Cubaanse stranden, prachtige wuivende palmbomen en de blauwe Caribische Zee met catamarans op een paar honderd meter: uitnodigend als een tropische ansichtkaart. Centraal punt tussen de mooi groene holes is het indrukwekkende landhuis en golfhotel “Xanadu”, dat de Amerikaanse industrieel Irenee Dupont in 1927 liet bouwen nadat hij de dagelijkse leiding over zijn chemiebedrijf had overgedragen. Geld speelde geen rol voor het huis vol marmer en donker tropisch hardhout en voor de golfcourse, die oorspronkelijk 9 holes had en in 1933 klaar was.
Diantha Bos keek er nieuwsgierig naar uit om hier 85 jaar later te mogen spelen: “Op communistisch Cuba golfen, en dat op een A-status baan, daar zit een fascinerende tegenstrijdigheid in”. Ze slaat af in de vroege ochtend, als het nog koel is. Parelhoenders struinen mee over de eerste holes, gieren en fregatvogels zweven hoog in de lucht. Het is heerlijk rustig. “De fairways zijn verrassend goed” evalueert ze na een paar holes, “ondanks de hevige regenval van de afgelopen dagen. Het is wel even wennen, het gras lijkt soms wel een stug tapijt en is toch af en toe wat drassig en glad. De omgeving ontspant mij: ik zag zelfs net een specht voorbij vliegen!” Dat ook de greenkeepers een laag staatsinkomen hebben, blijkt op de eerste vier holes. Bij herhaling komen ze ons fluisterend tweedehands ballen aanbieden voor een paar dollar. Ze willen natuurlijk iets bijverdienen, maar het verstoort de concentratie wel wat.
Golfdiplomatie
Na de Cubaanse Revolutie van 1959 werd golf als een “bourgeois” sport beschouwd. Hoewel veel golfcourses in de eerste jaren van de revolutie geleidelijk aan verdwenen, raakte de sport niet helemaal in verval. Sterker nog, begin jaren zestig speelden de iconen van streng socialistisch Cuba, Fidel Castro en Che Guevara, samen meerdere rondjes, uiteraard gekleed in hun olijfgroene uniformen, met zwarte kisten aan en hun militaire baretten op. “Fantastisch, hun dresscode en golfetiquette” merkt Diantha glimlachend op bij een ingelijste foto daarvan in het clubhuis. “Geweldig dat ik op dezelfde baan mag spelen als deze beroemde revolutionaire leiders!”.
Er doen meerdere verhalen de ronde over de reden van de golfspelletjes van Fidel en Che. Ze zouden zo de Amerikaanse president Eisenhouwer willen bespotten, die eerder golfen de voorkeur had gegeven boven gesprekken met hen. Een andere versie is juist dat Castro John F. Kennedy op deze manier wilde uitnodigen voor diplomatiek overleg en een rondje golf. Hoe het ook zij, de foto’s van Che en Fidel op de golfbaan zijn nu populaire kaarten, posters en koelkastmagneten.
Bunkerhagedis
We spelen ontspannen en gefocused verder tussen de palmbomen. Mooie lange slagen en strakke puts wisselen elkaar af. Bij hole acht gaat het even mis: de bal landt in een inham van een bijzondere bunker, tegen een muurtje van dood koraal en kalksteen, waarop een dikke hagedis zit. Als Diantha de bal nadert, rent hij weg, met zijn staart in een krul omhoog. Maar haar problemen zijn nog niet voorbij: “Ik hoop dat de kokosnoten nog even blijven hangen”, zegt ze. Inderdaad hangen veel grote rijpe noten losjes en dreigend aan de palmen boven haar. En er liggen veel gevallen kokosnoten rondom de bunker...
Na hole negen kruizen we Xanadu weer, op weg naar het later aangelegde deel van de course. Deze holes hebben niet die typische tropische opzet van het eerste deel. De afleiding hier zijn vooral de killdeer-pleviertjes, die ons piepend weglokken van hun grondnesten, waar pluizige kuikentjes zich verstoppen. In dit deel van de course liggen ook twee mooie en spannende uitdagingen. Hole 15 ligt langs een brede waterpartij en is de opmaat voor hole 16, waar maar liefst drie keer over ruime vijvers moet worden geslagen en ook nog langs dichte mangrovestruiken, de oorspronkelijke begroeiing van het schiereiland. Maar de combinatie van de Taylormade driver, de hybride/rescue en concentratie zorgen voor twee waterloze holes, uiteindelijk drie boven par.
Richting Hoyo 19
Zoals dat hoort, is hole 18 de mooiste. Parallel aan de blinkend blauwe zee, een vollopend strand en zeilbootjes, slaan we ons na vier uur tevreden richting het clubhuis van Xanadu. We hebben – op de weggejaagde bunkerhagedis na - alle bunkers vermeden, geen kokosnoten losgeslagen en alle frisse waterpartijen overwonnen, hoe verleidelijk ze ook werden toen de temperatuur steeg. Diantha heeft haar Cuba Libre (echte Cubaanse rum en cola) op de veranda van het clubhuis “Hoyo 19” verdiend: “Ik heb heerlijk relaxed gespeeld op Varadero. Gelukkig niet al te uitdagend, op drie moeilijke holes na. Het is een genot om op deze prachtige tropische baan te mogen spelen en te eindigen in de koloniale luxe van het schitterende clubhuis.” Viva el golf de Cuba!
(Dit reisverhaal van Mark Lieffers stond eerder in Golfers Magazine)