Uit Golfers Magazine 9: Cd van jou, cd van mij

In de voetbalwereld kijkt niemand er meer van op: verlies als trainer een paar wedstrijden op rij en je staat op de stoep. Waarschijnlijk met een flinke afkoopsom in je binnenzak, maar toch... je kwam niet (alleen) om je zakken te vullen, maar om de jongens kampioen te maken. En na een paar weken ligt die droom al in duigen.

In de golfwereld hebben we meer geduld. Geen idee of dit komt omdat golf een 'gentleman's sport' is, of dat de aard van het spel (geduldig blijven en je kansen afwachten) hieraan ten grondslag ligt, maar samenwerkingsverbanden tussen spelers, caddies, trainers en sponsoren worden in de meeste gevallen gesmeed voor de lange duur. Althans, zo was het vroeger. Dit seizoen vliegen de scheidingen ons ineens om de oren.

Phil Mickelson gaf het slechte voorbeeld door zijn caddie Jim 'Bones' MacKay te ontslaan. 'Ik zie het niet als ontslaan, want er was geen incident', vond Lefty, maar hoe je het ook noemt, Bones kon na een kwart eeuw trouwe dienst op zoek kon naar een andere tas. 'We hadden verandering nodig', aldus Phil (lees: mijn laatste titel stamt uit 2013 en ik wil wel weer eens winnen).

Rory McIlroy stond minder lang droog, maar de laatste van zijn vier Majors won hij in 2014 en bij de voormalige nummer-1 van de wereld gaat zoiets kriebelen. Na negen jaar was het dus tijd voor een nieuwe caddie. Rory was eerlijk: 'JP is nog steeds een van mijn beste vrienden, maar ik werd steeds onaardiger tegen hem. Dat gebeurt soms in dit spel.' JP verdiende in zijn tijd met McIlory naar schatting 9 miljoen euro, en hij kan dus de rest van zijn leven aan de rand van het zwembad margarita's drinken, maar ik denk dat hij graag de 'career grand slam' op zijn cv had gehad.

De volgende oud nummer-1 van de wereld – zien we hier een patroon? – die iets nieuws wilde, was Lee Westwood. Na 24 jaar verliet hij het managementbureau ISM van Chubby Chandler en stapte over naar het concurrerende IMG. Westwood was een van de eerste spelers die Chubby vertegenwoordigde en ze waren goede vrienden. Lee heeft zelfs aandelen in het bedrijf en een zakelijk meningsverschil zou de oorzaak van de breuk zijn.

En het scheidingsvirus blijft maar om zich heen grijpen. Jason Day zette een punt achter zijn samenwerking met caddie/coach Col Swatton, de 'vaderfiguur' die hem op 12-jarige leeftijd letterlijk van de straat haalde toen zijn vader was overleden en hij aan de drank was. De verklaring van Day voor de 'gedeeltelijke' scheiding (Swatton blijft wel zijn coach) was zo onsamenhangend dat het leek alsof hij direct weer naar de fles had gegrepen.

En vorige maand besloten Sergio Garcia en TaylorMade elkaar 'de vrijheid' te gunnen. De Spanjaard speelde vijftien jaar met clubs van TaylorMade en kleding van Adidas, en won in die tijd negentien toernooien – de laatste was The Masters. Beide partijen zijn voor de buitenwacht poeslief voor elkaar – Sergio hoeft zijn contract niet eens uit te dienen – maar het moet toch pijn doen dat je posterboy eindelijk een Major wint en vervolgens ergens anders gaat winkelen.

Bij al deze 'professionele scheidingen' zijn er gelukkig geen kinderen de dupe, maar het blijft jammer om zo met elkaar vergroeide namen uit elkaar te zien gaan. Ferguson-Manchester, Wenger-Arsenal, Foppe-Heerenveen... ik hou eigenlijk wel van die eeuwige trouw.

(Deze column van Foeke Collet was eerder te lezen in Golfers Magazine 9. Nog geen abonnee van Golfers Magazine? Word dat dan nu!)